Tino Wallaart, het voormalige hoofd PR van Natuurmonumenten en PvdA-speech-schrijver heeft een nieuw baantje: hij is nu directeur van het Gieskes Strijbis fonds, en heeft tegelijk zijn eigen PR-bureau. Met voormalig PR/lobby-personeel van Natuurmonumenten en wat juristen: Wallaart en Kusse.

De door HP de Tijd (2011) als ‘Karaktermoordenaar‘ omschreven Wallaart is – net als Boudewijn Poelmann (Postcode Loterij) een gehaaide Salon Socialist (SS) en Machiavellist, niet gehinderd door ethisch besef of intellectuele integriteit.

En dat zijn de karakteristieken waarmee Wallaart het ooit sjieke Natuurmonumenten degradeerde tot blauwdruk van zijn eigen karakter en professie (Goebbels et al). Na daar 1999 in dienst te treden (tot 2015)…

Het devies ‘Waarheid is wat de Partij vraagt’ maakte Wallaart met geestverwanten tot motto van de natuurbescherming.

Bij het Gieskes Strijbis Fonds zit Wallaart op een beleggingspot van meer dan 150 miljoen euro, waarmee Wallaart zichzelf mag zijn.

Geld voor lobby buiten representatieve democratie om
Postcode Loterij, Adessium Foundation en clubs als het Gieskes Strijbis Fonds betalen zich een weg rond de representatieve democratie. Zo blazen zij het belang op van een  politieke ideologie die bij elitair-kosmopolitisch volk bon ton is (Enviro-fascism: boertje pesten, vissertje pesten, tuindertje frustreren enz).

Dat milieu-negativisme en gedram verkopen ze als natuurbescherming. Alsof Nederland van propaganda ook maar 1 boompje groener wordt: waar we vooral hagen van windturbines krijgen en subsidie om bos uit Amerika hier op te stoken.

Dus in vermomming krijg je een mix van corporate belangen en ideologie: iets waar bij eerlijke informatie 90 procent van de bevolking geen behoefte aan heeft. Zoals door de steun van Wallaart’s fonds aan Willem Ferwerda (ex-IUCN) zijn Commonland.

Ferwerda is een eco-extremist, gek als een deur, die de hele maatschappij naar zijn politieke ideologie van Moeder Aarde-verering wil ombouwen, lees zijn Duurzame Troonrede en huiver….Eco-fascisme van het meest anti-democratische soort.

Een Aarde-sekte: wie wil dat nu, behalve 2 Rooibosteefjes in paarse jurk met medicijnvrouw-ketting, een duurzaam-groupie bij de Trouw-Groen-redactie met stoppelbaard tussen de benen… en de programma-manager-hipster met zwarte hoornbril van De Zwijger in Amsterdam?

Oh ja: En Willem Ferwerda…

De vraag stellen is ‘m beantwoorden…

Ter promotie van die anti-democratische agenda van Milieu-Globalisme (nu 2030 Agenda) werden begin jaren ’90 Natuurmonumenten en Wereld Natuur Fonds al kunstmatig in ledental verdubbeld. Dankzij plotse miljoenensteun door de Postcode Loterij, met agressieve marketing. (zie ‘De Droomfabriek’)

Klassiek Faustiaans: in ruil voor geld en grond, macht en invloed, verkocht Natuurmonumenten haar ziel aan Satan/Boudewijn Poelmann.

In media lijkt het dan, dat heel veel initiatieven en clubs willen, wat eigenlijk maar een klein (steeds het zelfde) politiek clubje wil, met wat rijke stinkerds daarachter. En wat ze bij representatieve democratie nooit voor elkaar gebokst hadden.

Maar de propaganda-miljoenen maken een extremistisch minderheids-belang (een technocratische dictatuur met groen vernis) tot iets dat in alle media echoot, in verhullende taal uiteraard.

Optuigen ongekozen regering
Een voorbeeld van maatschappelijke organisatie zonder maatschappelijke aanhang, dat is Stichting de Noordzee (SDN). .

Ze hebben evenveel leden/donateurs als het Friese dorpje Langweer inwoners heeft. Maar ze kunnen zichzelf opblazen door subsidies, het Gieskes Strijbis Fonds en de Adessium Foundation: fondsen van misantropische rijke stinkerds die zich ‘filantroop’ noemen.

Het meeste geld gaat niet op aan het duurzaam mooi houden van de omgeving. Maar aan propaganda-gedram en politieke lobby voor de PvdA of erger.

SDN ontvangt tonnen euro’s subsidie van het Ministerie van Asfalt op land en Windmolens in de Noordzee (‘Milieu’) en het Ministerie van Windmolens, Zandwinning en Gas/oliewinning in de Noordzee (Economische Zaken).

Je kunt Stichting de Noordzee dus zien als ‘extended government‘: een Niet Gekozen Organisatie (NGO) die roept wat de agenda’s van respectievelijke ministeries en hun corporate opdrachtgevers als Boskalis/Shell/NAM/Van Oord maatschappelijke legitimiteit verschaft.

SDN haar directeur Floris van Hest is afkomstig van de Adessium Foundation en Mc Kinsey. McKinsey (Jules Kortenhorst) zit ook achter het klimaat-propaganda-instituut European Climate Foundation (ECF) in Den Haag (budget 28 miljoen euro per jaar).

Van Hest geeft een groen kritisch verfje aan reeds voorgenomen overheidsbeleid om de Noordzee tot mijnbouw en industriegebied te verbouwen. In ruil daarvoor krijgt Hest met collegae consulting- en vergadersubsidies.

Advertorials in ‘onafhankelijke’ media
Stichting de Noordzee haar budget gaat- naast aan lobby voor corporate belangen en ideologie- verder op aan media-manipulatie vermomd als natuurzorg. Zoals in het advertentieblad van Corporate BV: het Financieele Dagblad.

Daar mag Van Hest- naar goede FD-traditie- zonder tegenspraak of tegenonderzoek leeglopen: als de belangeloze idealist die ‘Het Groene Licht’ zag na een commerciele carrière.

Een zelfde ongeloofwaardig verhaal als Arjan Berkhuysen van de Vereniging tot behoud van de Waddenvereniging: de bedrijfskundige die sjoemelt met jaarverslagen om te verhullen dat hij 10 procent meer aan fondsenwerving uitgeeft dan CBF toestaat.

Die zou ook uit ‘idealisme’ het Groene Licht hebben gezien na een commerciële carrière. Alsof Arjan en Floris het onderling afstemden, en hun verhaal uit het PR-bureau van Wallaart kwam.

Vissertje Pesten/Marine Protected Areas/SDG14
Daarnaast werkt bij milieuclubs de rookgordijn-strategie. Stichting de Noordzee richt al haar negatieve energie en aandacht op de- sinds 1990 door saneringen gehalveerde – vissersvloot in Nederland. Die zou ‘de bodem beroeren’.

Terwijl Boskalis, Van Oord en Rijkswaterstaat de Noordzeebodem nu afgraven en jaarlijks 70 miljoen kuub Noordzee-zand winnen/bodem beroeren voor de bouw-industrie. Zodat Nederland de grootste zand-mijnbouwer werd van de Noordzee, conform overheidsbeleid sinds de jaren ’90.

Maar Boskalis is sponsor van Stichting de Noordzee. Dus daarover hoor je ze dan niet. Nee het zijn de vissertjes die de bodem beroeren. Die visdadigers verstoren plots het leven in de bodem van soorten waarvan geen bioloog de afgelopen eeuwen het bestaan van vermoedde.

Gieskes Strijbis Fonds geeft tot 2020 nu 1,3 miljoen euro aan ‘Disclose’: een onderzoeksproject, waarvan (NIOZ/RUG) en Stichting de Noordzee profiteren met TU Delft.

Disclose zou dan moeten aantonen wat er op de zandige en stormachtige zeebodem nog voor broos biologisch vaatwerk ligt, dat een visserij-verbod rechtvaardigt. Want dat is het doel: 20 procent van de zee op slot. (SDG doel 14 van 2030 Agenda)

Wat zij ‘low resilience‘ benthische gemeenschappen noemen: dat zijn – in Nederlands- schelpdieren die niet tegen een stootje kunnen. Wel: in de jaren ’80- ’90 is al uitgebreid onderzoek naar gedaan naar de impact van visserij op schelpdier-gemeenschappen.

Zoals via Impact 1 en Impact 2 met Han Lindeboom (nu bestuurder bij SDN) en vele onderzoeken van NIOZ/Imares, die nu nog dunnetjes overgedaan werden.

Maar daar kwam het voor Han Lindeboom (NIOZ/Wageningen UR) gewenste resultaat niet uit: op populatie-niveau was geen verschil tussen beviste en onbeviste gebieden. En eutrofiering leek meer invloed te hebben in afgelopen eeuw op de schelpdier-gemeenschappen dan visserij.

Academisch onderzoek als politiek instrument
Men probeert dus met financiering van ‘onderzoek’ een politieke belangen-afweging (voedselvoorziening versus obscure soortjes waarvan ook milieu-activisten het bestaan niet kennen) te versmallen tot een wetenschappelijk vraagstuk, waar enkel ‘experts’ zeggenschap hebben.

In plaats van dat ook alle mensen die graag een vers visje eten mogen meepraten, is dan alleen de populatie van de bontgebefte steenpijper op 30 meter beneden zeeniveau nog van belang.

Voor de klimaatbestendige biodiverse gezonde oceaan en ander betekenisloos Wallaart-gezwam.

De betrokken RUG/NIOZ-prostituees stellen uitdrukkelijk dat ze beleid willen beïnvloeden. Maar: In de dood-onderzochte jaren ’80-’90 werd dus bij 2 maal intensievere visserij nauwelijks wat gevonden… althans op de zandige en dynamische delen die het gros van onze Noordzee bedekken.

Corporate BV een ‘Counter Culture’-lucht geven
Filantropie kan een goede zaak zijn, als je investeert in constructieve initiatieven die duurzaam bijdragen aan natuurbescherming. Een instituut helpen als Naturalis in Leiden lijkt een goed voorbeeld.

Het mooiste natuurmuseum van de Benelux, althans, de laatste keer dat ik met mijn neefje (grote ogen!) het bezocht.

Maar dan steunen ze ook weer The Black Fish, Wietse van der Werf met een prijs van 50 duizend euro. Hij is afkomstig van de Sea Shepherd. Dat schip werd met een slordige 10 miljoen euro door de Postcode Loterij gesteund om Japanse vissers te terroriseren voor Westerse kijkbuis-kinderen.

De Blackfish richt zich op het terroriseren van vissers in de Middellandse Zee. Zoals het vernielen van een faciliteit voor het kweken van blauwvintonijn (in Kroatie in 2012), een vis die het weer uitstekend doet, geheel zonder de ‘hulp’ van Blackfish.

Dankzij Van der Werf en Marianne Thieme hebben we als enige land ter wereld nu ook een ‘Bultrug-protocol‘ dat al in cabaret-progarmma’s opduikt.

Dankzij de soap die Bultrug Johannes heet.

Mr Blackfish/Bultrug Johannes mocht 2 weken terug ook op de Oceanen-conferentie op Malta spreken voor Corporate BV/Rothschild/NGO’s.

Net als Boyan Slat met zijn non-uitvinding om de ‘plastic soep’ te hypen, krijgt Van der Werf een kontje van David de Rothschild cs. Rothschild zijn The Economist organiseerde ook de Oceanen-conferentie dit voorjaar op Bali.

Het doel is andermaal: het concentreren van grondstof (vis) in handen van enkele corporate krachten die met grote bedrijven meer verdienen dan met kleine eigenwijze visserijtjes. Die criminaliseren ze daarom tot IUU, illegale niet geregistreerde visserij.

En dat ten koste van visserij-gemeenschappen en hun sociale kapitaal.

Het op slot zetten van de zee (Marine Protected Areas) voor de biodiverse gezonde klimaat-oceanen/Tino Wallaart-gebabbel holt ook de rentabiliteit van visserij-bedrijfjes uit.

Onbevoegd voor vervangende overheid spelen
Mr Blackfish/Bultrug Johannes Van der Werf laat nu in Rotterdam zelfs zijn eigen schip bouwen, mede betaald door het Gieskes Strijbes Fonds, Gemeente Rotterdam en het Havenbedrijf: voor een variant op de zee-TV-terroristen van Sea Shepherd, die door De Postcode Loterij aan hun schip kwamen.

De Sea Ranger Service.

Die zou dan vissers op zee moeten lastig vallen, en zal ongetwijfeld voor amusante TV zorgen.

Dat onbevoegd spelen voor ongevraagde overheid, dat noemen ze dan ‘citizen inspectors’. Counter Culture in dienst van Corporate BV en pisrijke Rothschild-bankiers die zogenaamd de oceanen willen redden.

Dus Van der Werf zou naast de Barend Biesheuvel (van de overheid) als vervangende overheid gaan optreden. Kortom: het Gieskes Strijbes Fonds dient ter bevoogding, als financiering van externe overheid, mede betaald door de overheid..

Want zoals Van der Werf stelt voor het fonds:

De natuurbescherming kon wel wat vernieuwing gebruiken, vindt Van der Werf. ‘Het valt niet mee om er als nieuw initiatief tussen te komen.

Vandaar dat ik zo blij was met de Future for Nature-Award. Vanwege het geld, 50.000 euro, maar ook omdat we daardoor ook makkelijker steun kregen van andere partijen, zoals de gemeente Rotterdam en het Havenbedrijf. Deze prijs heeft echt het verschil gemaakt.

Waar zijn hier de Kamer/Gemeentevragen?
Waarom financieren publieke instanties in Rotterdam een particuliere reljongere die voor onbevoegde overheid wil spelen? Het lijkt mij dat Leefbaar Rotterdam- die partij van het domme volk- hier best vragen aan kan wijden.

Het Gieskes Strijbes Fonds geeft verder 7 ton euro weg aan onderzoek dat aan de Marker Wadden een academisch luchtje moet geven.

Dat onderzoek bevestigt wat ik al schreef in Elsevier over de Marker Wadden, ‘Eilanden voor Plaagdieren’: Natuurmonumenten gebruikte valse ecologische voorwendselen om eilanden in het Markermeer op te spuiten met Boskalis. ‘De natuur’ diende louter om meer dan 50 miljoen euro publieke financiering los te peuteren voor particlier belang.

Plots moet er nu onderzoek komen van enkele Groninger academie-prostituees. Dat onderzoek moet alsnog aan tonen dat die eilanden een ecologisch doel dienen/Natuurmonumenten academisch indekken.

Terwijl Marker Wadden door de Ministeries van EZ/I&M als groen wisselgeld werd gebruikt, om Lelystad Airport uit te kunnen breiden (‘Toekomst Bestendig Ecologisch Systeem TBES, alsof Wallaart die term ook bedacht).

In ruil voor een ‘mondje dicht’ van Natuurmonumenten, vliegen de jets straks laag over vogelgebied Oostvaardersplassen (Staatsbosbeheer) en de Weerribben/Wieden. (Natuurmonumenten)

Met geld kun je veel kopen, maar integriteit dus niet.