Je kunt als Feniks uit de as herrijzen, na in een schijnbaar kansloze situatie te leven, maar dan toch weer het Licht zien. Leven als ADO Den Haag- supporter, iedere week weer die hoop als uitstel van teleurstelling. En dan scoren ze toch, het onmogelijke gebeurt..

Met de Feniks heb je in beeldspraak het Paasverhaal samengevat voor het eigen leven, geloof in wat op dat moment zelf het onmogelijke leek.

Maar ja, wie stelt ook dat jij op enig moment alle beschikbare informatie in het universum kent. Zodat je een onfeilbaar oordeel over de toekomst kunt vellen? Voor die pretentie moet je jezelf ‘klimaat-wetenschapper’ noemen. Dat je tot de graad nauwkeurig het weer op de planeet zegt te kunnen voorspellen in het jaar 2100, EN ook nog claimt te weten wat de economische gevolgen zullen zijn van dat weer.

Moderne mensen zijn zo bijgelovig. Vooral Hoger Opgeleiden nemen de meest uitzinnige onwaarschijnlijkheden voor ‘waar’ aan, op gezag van toegekende autoriteit. Omdat zij zich met die autoriteit sociaal willen inkleden, in de hoop dat van die autoriteit dan iets op hun eigen sociale positie afstraalt.

Deugd-signaleren, Kijk WIJ, Beter Dan Gij.

Het Leven is een Teef
Met ‘kansloze situatie’ bedoel ik dat je denkt, schiet mij maar lek, het Leven is een Teef. Maar als pessimist tot in de kist ken je alleen maar meevallers. En zo kent hij die alles duister inziet, meer relativering en daarom gemeende vreugde, dan zij die zichzelf onder virtuele sociale pressie bij wijze van deugd-signalering ‘optimist’ noemen.

Het christendom is de meest positieve vorm van Pessimistendom die mij bekend is. Je begint net als de dokter met het slechte nieuws- je deugt nergens voor en gaat dood. Maar er is een uitweg.

Optimisten zijn eigenlijk sociaal angstige mensen, die de harde realiteit niet horen willen. Zij willen met hun deugd-signalering naar anderen aangeven, dat zij ‘bij de juiste groep’ horen van moedige optimisten die het ‘niet zo somber zien’. Die houding past bij een seculiere meritocratie: daarin ontlenen mensen hun levens-waardering aan hun (virtuele) positie op de apenrots.

Bij die – wat mij betreft weinig inspirerende- liberalistische ego-cultus, hoort dus het signaleren met je optimisme-deugden. Vergelijkbaar met het ‘kijk mij bij de groep met de juiste autoriteit van DE wetenschap horen’.

Alsof je meer ‘moedig’ in het leven zou staan als optimist/realiteits-ontkenner. Omdat je beter bent in het liegen tegen jezelf en tegen anderen. Je voelt je als ‘ik ben goed’ niet gehinderd door ethisch besef, gelovende zelf Het Goede te zijn. Of nog erger, zo’n ‘levens kun ste naar‘, het jeuk-existentialisme van het lompen-proletariaat.

Je hebt dan dus het beeld van geestelijke gezondheid omarmd dat de Freudiaanse Kwakzalverij der geesteswetenschappen je leert.

Dat je gezond mens kunt zijn zonder een morele component in je zelfreflectie op te nemen. Als je maar ‘een goed gevoel’ hebt over ‘jezelluf’ dan is het goed. Ookal ben je een hel voor de wereld, parasiet enzovoort met waardeloze mentaliteit, heet je Donald Pols van Milieudefensie of ben je zzzjoernaliest/leugenachtig Linksch-Mensch bij de Volkskrant. Of VVD’er, waar ‘liegen’ gelijk is aan ‘goede marketing’.

Mensen die zich Optimist noemen gedefinieerd als -rooskleurig over zichzelf- zijn kortom niet te vertrouwen. Je verwart dan een deugd, ‘moed’ met een redenatie ter ego-bescherming. En bent ten diepste dus bang.

Pessimisme is het ware optimisme
Een pessimist leeft in een win-win-wereld. Zo kun je ook ondanks een duister mensbeeld en zwartgallig zelfbeeld zingend opstaan. En bij tegenvallers gewoon ongegeneerd in paniek raken en je beklagen danwel boos worden. Met boosheid overwin je angst. En zo kom je tot handelen en zet je de situatie recht die bron van ongenoegen was.

En zo hebben bij de pessimist zowel de tegenvallers als de meevallers een therapeutische werking.

Een hekel aan jezelf hebben hoeft op zijn tijd ook niets mis mee te zijn. Iedereen heeft wel iets bij zichzelf waarvan die denkt: was ik daar maar beter in. Bestaan voor hekel aan ‘jezelf’ – gedefinieerd als ‘bewust van je tekortkomingen’- geen rationele gronden? Aan modern Freudiaans gebabbel gaat de vooronderstelling vooraf, dat het ‘goed’ is en ‘gezond’ om van ‘jezelluf’ te houden. Wat dat ook moge zijn.

Ieder mens WIL ten diepste liefgehad worden. Dat lijkt mij een menselijke kernwaarheid. Alleen maakte het seculiere lompen-proletariaat van dat VERLANGEN een psychologisch gebod, als opdracht naar jezelf. Ze spannen het paard achter de wagen.

Liefde als kernwaarheid van het christendom is geen oproep tot ongefundeerde eigen-geilerij en zelfbedrog. Maar een opdracht tot geestelijk uien pellen tot je bij het ongrijpbare Goed komt dat God heet: iets ongecorrumpeerds dat Waarheid is en je Last afneemt.

Heb ik meegemaakt op mijn 22ste, een ervaring die qua ontroering vergelijkbaar is met de geboorte van je eerste kind (of in mijn geval, mijn neefje met zijn miniknuistjes).

Jezelluf? Alsjeblieft zeg…
Daarom ben ik christen. Niet vanwege het voor waar aannemen van onwaarschijnlijkheden: zoals Jezus die als Cape Canaveral-raket door de wolken ten hemel vaart.

1 April!

Aan ‘jezelf’ heb je niks, ‘Jezelf’ gedefinieerd als persoonlijke moment-opname is ook niks. Je identiteit is meer dan het moment, het is een historie, vaak een soap-serie Goede Tijden Slechte Tijden. Jezus is een door de eeuwen getoetst ideaalbeeld van mens-zijn, wat Jung een Archetype zou noemen. (zie de lezingen van Jordan Peterson, erg mooie benadering)

Het is een onzinnige positie, kritiekloos van ‘jezelf’ houden. Het Freudiaans equivalent van vals getuigenis geven, of je te snel neerleggen bij te verbeteren zaken. Net als ouders die bij alles van hun kind ‘goed zo geweldig’ roepen, tot het draaien van een dop op een fles aan toe.

Als je alles geweldig vindt, is niets geweldig. Je bent dan hooguit bang dat je kind ooit een pijntje op zal lopen, als reflectie van je eigen angstige levenshouding. Terwijl Maria haar kind Jezus aan de wereld aanbiedt, in de wetenschap dat hij gebroken kan worden door die wereld.

Mensen meten hun geestelijke welstand in hoge mate af ten aanzien van de welstand van anderen. Dus vinden zij in anderen een permanente bron van zowel geluk als onvrede. Wel, als ik ergens terecht vanuit mijn jeugd trauma’s heb, dan is het wel motorische vermogens op het gebied van sport.

Ik hoef maar een soepele neger gade te slaan die als gazelle de 100 meter horden loopt of iets athletisch, en de bewustwording van de eigen motorische tekortkomingen op dat vlak komt keihard binnen.

Maar goed, ik kan dan met de Vliegende Panters meezingen:

Zij kunnen hard rennen, wij hebben cultuur, wij Mozart en Rembrandt, zij Regilio Tuur.

De Verlichting is Onzin
Met wat discipline en training kun je alsnog een pezige middelbare God geworden, met de kop van een Russisch orthodoxe monnik dan. Het besef dat je het motorisch niet kado krijgt (praktisch zondenbesef), dwingt je om dan andere eigenschappen die je wel bezit uit te buiten. De spreekwoordelijke ‘talenten’ uit de Bijbelse parabels van Jezus.

Je permanent bewust zijn van mogelijke tekortkomingen, met sterfelijkheid als de voornaamste daarvan: dit is dus net als pessimisme een goede eigenschap. Relativerend ook. In de christelijke traditie heet dat die ego-relativering het zonden-besef. Het is de basis voor zelf-verbetering binnen de mogelijkheden die je gegeven zijn.

Je bent dan Bewust Onbekwaam zoals dat in de management-literatuur heet. Een gebrek aan zondenbesef en de afwezige bereidheid tot zelfinzicht is dan Onbewust Onbekwaam. Fijn dat managers dat ook 2000 jaar later in zulke lullige taal nog eens ‘ontdekken’, en zo lelijk opschrijven.

Bij het marxistische lompen-proletariaat dat de journalistiek bevolkt, heeft zondenbesef een negatieve naam: omdat mensen van de Volkskrant of erger het christendom en Jezus Christus haten. En dus willen afkraken waar ze de kans maar krijgen. En omdat wat zich journalist noemt meestal gewoon ontzettend dom is. Pretpakket-Socialisten, brandhout, linksdraaiend klootjesvolk.

Maar dit weldadige pessimisme over de menselijke aard genaamd zondenbesef heeft dus een positieve functie. Geneigd tot alle kwaad, maar tot verbetering in staat. Mits de WIL daartoe er is, de bereidheid. Met mensen die niet WILLEN kun je immers toch niks. Dat had Jezus 2000 jaar terug met de Evangelisten al goed gezien. Pas dan- bij die wil van zelfinzicht is vergeving mogelijk.

Een schone lei om uit de zwarte as van zonde toch iets aardigs tot stand te brengen.

Niet zonden-besef is een vinding van het christendom. Maar die vergeving bij verandering van attitude naar je zonde is wel in het christendom ontstaan. Zoals individualisme ook een (Joods-)christelijke vinding is, jezelf verantwoorden bij God. Dat heeft koningin der libertairen Ayn Rand of liberaal John Stuart Mill dus niet bedacht, laat staan Voltaire of Kant.

Liberalen en ‘Verlichting’-denkers voegden hooguit het bijgeloof toe dat mensen rationele wezens ZIJN. Mensen zijn tot rede in staat, maar dat is iets anders dan ‘altijd voor rede vatbaar zijn’. Aan rede- een gereedschap- gaat een verlangen en geloof vooraf om die rede ten goede aan te wenden.

De Verlichting is dan ook onzinnig bijgeloof, als je de menselijke conditie wilt verklaren. En hoeveel mensen die zich kinderen van De Verlichting noemen hebben nu Immanuel Kant gelezen?  Of Voltaire, die atheististische beurs-speculant? Kant is geen reet aan om te lezen. De Evangeliën zijn prachtige verhalen, inspiratie van componisten en kunst-schilders. Hoeveel kunstenaars maakten een meesterwerk na Kritik am Reinen Vernunft te lezenzzzzzzzzz?

Zondenbesef versus Zelfverwijt
Zo in combinatie met zelfinzicht en vergeving, onderscheidt ‘zondebesef’ zich ook van ongezonde psychologische zelfkastijding, die we Zelf-Verwijt noemen. Jezelf afkraken zonder aanhalingstekens- zoals ik hierboven doe- is eerder een zonde op zich, namelijk die van hoogmoed. Ontevreden zijn met het Leven dat je van God kreeg, het tegendeel van Tel Uw Zegeningen.

Je positioneert jezelf dan als ‘slachtoffer’ van je eigen tekortkomingen. En verwijt God dus dat Hij je niet met voldoende bagage uitrustte om het Leven aan te kunnen. Het Leven/God is onrechtvaardig naar je. En je geeft al dan niet heimelijk anderen/’de omstandigheden’ de schuld van je eigen zelf-kastijding.

Die zelfkastijding kan dan zelfs een moreel chantage-middel naar anderen toe worden.

Je staat dan dus – verklaard vanuit de christelijke traditie- niet open voor God’s vergevende aard. En doet alsof jij de last van het kruis van Christus moet dragen. Alsof je dus eigenlijk het onmogelijke moet leven. Op die wijze hou je een negatieve spiraal in stand van levens-angst, die tot innerlijke verbittering leidt en een zelfbevestigend wereldbeeld.

Je weigert Gods uitgestoken hand. En slaat/schreeuwt in plaats daarvan wild om je heen zodra iemand uit liefde te dicht bij je pijn komt.

Mijn eigen grootste zonde is nu: meestal vind ik mezelf een prima vent in de zin van ‘lol met jezelf en je gedachten’. Je kunt uren voor je uitstaren en een productieve ochtend hebben, en menen dat je iets bijzonders te brengen hebt.

Een hoge graad van vergevings-gezindheid naar jezelf, en af en toe een vleugje zelf-overschatting: is dat ‘hoogmoed’? En OK, misschien hou je af en toe iets teveel van trappistenbier. Maar ja, dan moeten ze het ook niet zo lekker maken, die mannen gods ter Abdij.

Tegen de natuurwetten
En zo stond Jezus dus zo vanochtend op uit de Dood volgens de Evangeliën, na daar op Goede Vrijdag in af te dalen. Moderne mensen en Kuitert-theologen/atheisten geloven dat zij niet meer kunnen geloven dat Jezus ‘echt’ uit de dood opstond.

Modernistische deugd-signalering gebiedt dat ze zichzelf met hun bijgeloof als ‘verstandig mens’ profileren. Kijk Ons Eens de Juiste Standpunten Hebben, wij Verstandiche Linksche Deugmenschen die dit ‘niet langer’ kunnen geloven. Wat is er dan aan de menselijke conditie veranderd? Zijn we minder sterfelijk en verlangend geworden.

Men roept dan iets over ‘de wetenschap’, een Newtoniaans universum van natuurwetten met oorzaak en gevolg dat Opstanding uitsluit.

Terwijl het ventileren van de modieuze spitsvondigheid van het moment, ver staat van wat een mens ten diepste wil: Liefgehad worden op een manier die een ander tekort schietend mens ook niet kan geven.

Want die is ook enkel met zichzelf bezig. En heeft mogelijk terwijl je er op lag te pompen ‘de liefde vierend’ al 3 keer aan een ander gedacht en je verraden. Maar je hoorde de haan niet kraaien.

De intellectuele positie van de Atheist staat al in het Marcus-evangelie beschreven, wanneer ze Jezus aan het kruis nagelen: Als je de zoon van God bent, kom dan van het kruis af…

Net als Satan die Jezus verleidt bij zijn 40 dagen in de woestijn met ‘als je de zoon van God bent, verander dan deze stenen in brood’. Eigenlijk een hele logische vraag: waarom redt Jezus zichzelf niet, en was het dan niet een fantast die pijnlijk aan zijn einde kwam?

1 April, het is Pasen
Terug naar de 1 april-grap die de lijfelijke opstanding van Jezus heet, wanneer je de logica van Satan volgt. Het is onmogelijk, gedefinieerd als ‘afwijkend van natuurwetten’.

Bijbelverhalen ‘symbolisch zien’ is dan een nette maar nu gebruikelijke wijze om te zeggen dat het historische onzin is. Pasen als historische 1 april grap, en niet durven zeggen dat Jezus dus eigenlijk een verwarde man was. Gelijkwaardig aan/even waardeloos als de kromzwaard-profeet en massamoordenaar Mohammed. Of wat voor religieus product uit de menselijke fantasie ontsproten.

Een beetje wat Seculier Light-‘christenen’ geloven van de Grrrristenunie, laffe/linkse meelopers met hun drumstel-kerken in een fabriekshal: hun ijver bij seculier in de smaak te vallen, een beetje groen uit je nek kletsen voor een wit voetje bij het Rode Leger.

Kun je net zo goed tussen de Evangeliën door Roodkapje lezen. In de sprookjes van de Gebroeders Grimm zitten ook levenslessen. Roodkapje komt na opgeslokt te zijn door de wolf ook weer uit zijn buik nadat de Jager ‘m doodmaakt en opensnijdt.

En toen sprak Pilatus: ‘waarom heb je zulke grote oren? En Jezus antwoordde: ‘daarmee kan ik beter horen’. En Pilatus sprak; “waarom heb je zulke grote tanden’.

En Jezus antwoordde:….

En dat op Roodkapje dan kathedralen op gebouwd worden, muziek van Bach gecomponeerd, de Roodkapje-passion, de filosofie van Individuele verantwoording van wordt afgeleid.

Spinoza schreef wat ‘moderne’ theologie leert
Dat geloof- een mens die opstaat uit de Dood is strijdig met natuurwetten- heeft het lompen-proletariaat met haar meningen niet zelf bedacht. Want mensen geloven slechts wat anderen die slimmer zijn voor ze bedenken. Althans, dat is nu mijn geloof door ondervinding.

Je vindt de beter gearticuleerde moderne Bijbel-kritiek die ‘wonderen’ in overeenstemming brengt met ‘de natuurwetten’ al bij Spinoza (1632-1677) in zijn Theologisch-politiek Traktaat, met verwijzing naar Prediker dat er ‘niets nieuws onder de zon’ geschiedt:

Dit alles leert ten duidelijkste dat de natuur een vaste en onveranderlijke orde bewaart, dat God in alle tijden die ons bekend zijn en die ons onbekend zijn, de zelfde is geweest, dat de natuurwetten zo volmaakt en vruchtbaar zijn dat daaraan niet kan worden toe- of afgedaan. En ten slotte, dat wonderen slechts vanwege de onwetendheid der mensen als iets ongewoons gezien worden.

Earth Charter (Steven Rockefeller/Unesco) Het Eerste Gebod van onze nieuwe staats-ideologie onder Rutte 3

Dit wordt dus uitdrukkelijk in de Schrift geleerd, maar nergens staat dat er in de natuur iets geschiedt dat met haar wetten in strijd is. Dit wordt dus nadrukkelijk in de Schrift geleerd, maar nergens staat dat er in de natuur iets geschiedt dat met haar wetten in strijd is, of daaruit niet kan volgen.

Hier komt nog bij dat wonderen oorzaken en omstandigheden vergen, zoals wij reeds hebben aangetoond, en dat zij niet volgen op een of ander koninklijk bevel dat het volk God toedicht. Maar op een goddelijk bevel en besluit, dat wil zeggen, uit de wetten van de natuur en haar orde.

En dan kom je als Spinoza uit bij het geloof dat het Earth Charter van Koningin Beatrix ook leert, waarbij je Aarde als godheid aanspreekt. De natuur is God, Pantheisme. Maar daarmee beantwoord je niet aan het diepste verlangen van een mens om gekend en liefgehad te zijn.

Sterker nog, je bent weer terug bij af: bij de voor-christelijke natuurreligies, die goden/god in het Weer en de Donder zien.