Papaver in de voortuin. Morfine is een alkaloïde, het insecticide dat planten aanmaken om zich te beschermen tegen vraat
Het land waar de Weltschmerz (pijn aan de wereld, slachtoffer van het leven zijn) haar oorsprong heeft, Duitsland, dat is ook het land waar morfine uit papaver als eerste chemisch werd geïsoleerd in 1805. Morfine is een opiaat uit de alkaloide-groep die je wint uit de papaver-plant door sneetjes te maken in de vruchtdoos: dan stroomt daar bruin wondvocht uit. Alkaloiden (nicotine valt daar ook onder) zijn natuurlijke insecticiden die planten aanmaken om zich tegen insectenvraat te beschermen.
Een plant kan niet wegrennen, en moet zich dus met gif verdedigen tegen belagers: je tuin is daarom een grote gifbelt met vele planten tjokvol alkaloïden die al bij vrij lage doses dodelijk kunnen zijn. Zoals vingerhoedskruid, lelietjes van dalen maar ook monnikskap.
Where the poppies grow: papaver waaruit je met inkepingen het bruine sap kunt oogsten, grondstof van morfine
Het was de apothekers-assistent Friedrich Wilhelm Serturner in Paderborn die in 1805 de werkzame stof morfine wist te isoleren uit het wondvocht van de papaver. Terwijl dichters als Goethe het middel gebruikten tegen Weltschmerz kwam zo een pijnstiller op de markt die militaire toepassing vond voor gewonden op het slagveld. Het middel veroverde in korte tijd de wereld. Vooral nadat apotheker Emanuel Merck in 1827 slaagde om het middel in massa-productie te nemen in steeds de zelfde kwaliteit.
Hier zie je de sneetjes beter waaruit het bruine vocht stroomt. Niet voor niets wordt morfine-afgeleide Heroine op straat ‘bruin’ genoemd. De Duitse apotheker Serturner isoleerde als eerste de werkzame stof, Felix Hofmann van Bayer maakte er later synthetische ‘Heroin’ van.
Morfine is de voorloper van heroïne, dat een synthetische afgeleide is van dit opiaat. Het was de Duitse chemicus Felix Hoffmann die niet alleen ‘Aspirine’ ontwierp voor zijn werkgever Bayer (de stof acetyl-salicylzuur uit wilgenschors, ‘Salix’ is latijn voor wilg). Die zelfde maand in 1897 ontwikkelde hij ook diacetyl-morfine, de stof die Bayer op de markt bracht onder de naam Heroin. Als wondermiddel tegen hoofdpijn.
De meeste mensen houden het meestal bij een biertje
De Amerikaanse apotheker Pemberton was de Duitsers al voor bij het op de markt brengen van hard-drugs: Coca Cola bevatte tot 1903 niet alleen Cafeine maar ook 250 mg/liter Cocaine.
Na lezen van ‘Drugs in het Derde Rijk’ van Norman Ohler blijkt dat het experimenteren met drugs voor (militaire) prestatie-verhoging een verklaring is voor het succes van de Blitzkrieg. Dankzij het opiaat Pervitin, Methamfetamine konden de Duitse troepen nachtenlang wakker blijven, als house-partygangers blijven doorgaan, en zo de Fransen overrompelen in Mei 1940. Waar ze zonder drugs van 1914 tot 1918 in de modder en loopgraven vastliepen.
De ‘slang‘-naam ‘speed‘ staat voor vergelijkbare pep-middelen uit de amfetaminegroep. Speed is ook gebruikt om piloten langer wakker te houden.
Goering was ook morfine-verslaafde sinds hij zwaar gewond raakte bij de Bierkeller-Putsch in Munchen: de mislukte machtsgreep met Hitler in 1923. Hitler schreef in gevangenschap toen Mein Kampf
Dat de Tweede Man van het Derde Rijk Hermann Goering verslaafd was aan morfine was bekend, en hier al beschreven. Norman Ohler maakt daarnaast – op basis van archiefonderzoek naar de lijfarts zijn aantekeningen- aannemelijk dat de lijfarts van Adolf Hitler- Theodor Morell – de Fuhrer vanaf 1943 langzaam tot drugsverslaafde transformeerde. Dankzij injecties met het middel Eukodal, ook een verslavend opiaat, mengsel van morfine en cocaine.
Dat middel compenseerde steeds meer het verlies aan gezondheid en charisma dat de Fuhrer verloor met het keerpunt in Duitse militaire successen. De negatieve gevolgen van drugs-gebruik zoals het excessieve trillen van Hitler vanaf 1944 zou daarmee ook zijn verklaard. En de plotse erupties van energie met redevoeringen van 3 uur, wanneer hij na bezoek aan zijn lijfarts/dealer weer was opgepept.
High Hitler!
Paddo’s en de Peyote-cactus geven hallucinogene drugs, waar amfetamine meer ‘pep’ is en heroïne valt onder de euphorica. Laatste 2 grijpen in op je belonings-centrum met serotonine-overdracht in je zenuwcellen. Dat doen anti-depressiva ook trouwens. Bij wegvallen van die kunstmatige beloning, zakt je energie als een baksteen. Dat inzakken kan ook geleidelijk ontstaan door overbelasting van je zenuwcellen. (Stress)
De Duitsers moesten steeds chemische vervangingen vinden van natuurlijke drugs, omdat ze geen exotische koloniën hadden als de Nederlanders en Britten. Doordat de Duitsers van papaver-aanvoer afgesneden raakten uit Afghanistan en Marokko, ontwikkelde IG Farben/Hoechst de synthetische vervanging van morfine: methadon.
De Duitsers experimenteerden ook met mescaline, met de bedoeling om weigerachtige gevangenen aan het praten te krijgen. Het was SS-Hauptsturmfuhrer Kurt Plotner die met dit middel succes boekte. Mescaline is geen pep-middel of verdovend middel maar hallucinogeen, grijpt dieper op je geest in.
Het middel mescaline komt van nature voor in de Peyote Cactus die Amerikaanse Indianen gebruikten om in hoger sferen te komen. Opnieuw een Duitse chemicus, Louis Lewin slaagde al in 1887 het werkzame bestanddeel chemisch te isoleren.
Het boek dat stapsteen van popularisering drugsgebruik werd. Aldous zijn broer is oprichter van Wereld Natuur Fonds en IUCN
The Doors
De Amerikanen namen de Nazi-methodes zelf over, via een eigen hersenspoelings-programma waarbij hallucinogene drugs mensen aan het praten moesten krijgen. MK Ultra’. De Amerikanen ontwikkelden ook speed en andere drugs voor de piloten van lange-afstands-bommenwerpers.
De Amerikanen hielpen vervolgens ook bij de acceptatie van drugs als mainstream-middel. Het was de Brit Aldous Huxley- woonachtig in Los Angeles- die zichzelf als proefkonijn voor een mescaline-trip gebruikte. Zijn boek ‘The Doors of Perception’ dat zijn trip-ervaring beschreef, dat gaf de naam aan The Doors: de band die The Blues op eigen wijze populariseerde en die van drugs aan elkaar hing.
Als werknemer bij het Leger des Heils op de Amsterdamse Wallen ben ik zeer bekend met de drugs-scene. Ik reed ook als vrijwilliger met de soepbus van het Leger des Heils, daklozen aan eten helpen.
Ik schreef in HP de Tijd een verslag van mijn werkzaamheden als drugs-hulpverlener, en de Weltschmerz-cultuur die verslaafden als ‘slachtoffer’ koestert. Tot op zekere hoogte is Weltschmerz via de popcultuur van de jaren ’60 mainstream geworden. De – ik kan het niet helpen dat ik geboren ben, een cultuur van zelfmedelijden-, die werd de motor achter de slachtoffer-cultuur waarbij mensen ook aan het subsidie-infuus komen.
Subsidie-junkies zijn succesvolle slachtoffers, die de staat melken met een zielig verhaal en door een beetje The Blues te zingen. Hun Weltschmerz werd een volwaardig economisch model.
Een paar lekkere abdijbiertjes per dag zijn wat mij betreft ruim voldoende om een lichte roes op te wekken: wel het goede, ontspannende gelukzaligheid, zonder ‘slaaf’ te zijn van het middel: verslaafd. Je zag op de Wallen ook dat de alcoholisten nog ‘drinkebroeders’ hadden, ze waren gemoedelijker en socialer. De coke-verslaafden en heroine-verslaafden werden egotrippers, die elkaar om een grammetje al een mes in de rug zouden duwen.