In een volstrekt ondoorgrondelijk stuk visserij-Chinees van Wageningen Marine Research (WMR/Imares) in Visserijnieuws (30 juni) staat dat ICES het voorzorg-niveau voor schol-paaibestanden (SSB) plots verdubbelt. Door die bijstelling keldert de hoeveelheid schol die onze platvissers mogen vangen met 35 procent. Dat doet ICES door toepassing van een nieuwe graadmeter MSY-trigger.

Is dit hogere Viskunde of gewoon politiek? Wij gokken hier optie 2.

Nog maar 10 procent opvissen
We zitten nu op een huidig geschat paaibestand (SSB) van bijna 1 miljoen ton schol in de Noordzee, (als de bestandschattingen kloppen die Imares maakt, volgens visserijbioloog Dolf Boddeke niet). Daarvan mogen onze vissers nu plots ongeveer 10 procent nog opvissen (94.866 ton). Eerder was dat nog ongeveer 15 procent.

Ook die 15 procent is wel een uiterst veilig niveau, wanneer we de literatuur induiken voor wat een verantwoorde MSY is. Want op MSY vissen, dan zou je wel ongeveer 60 procent mogen opvissen. Nergens toont Imares waarom voor slechts 10 procent is gekozen, en niet bv 20 of 30 procent.

MSY is maximaal duurzame vangst, een economische maat voor het vangstvolume dat het meeste oplevert op langere termijn, genoteerd als MSY-B. Die nieuwe grens voor veilige vangst noemen ze nu MSY trigger. Die wijkt nu dankzij Imares/ICES sterk af van MSY, zonder dat Imares daarvoor een begrijpelijke motivatie wil geven. .

Bovendien: Omdat de gegevens die ICES hanteert EN de modellen voor bestandsberekening van Noordzeeschol bij Imares vandaan komen, kunnen we beter zeggen:Imares verdubbelt het voorzorgniveau, en verschuilt zich vervolgens achter ICES.

Laten we dus voor gewone boeren-vissers proberen een vertaling te maken van Imares haar Visserij-chinees, waar visserijbestuurders zich er al tevergeefs op stukbeten.

Verdubbeling veilige grens naar nog veiliger dan veilig
De Europese commissie wil nu alle visbestanden op MSY beheren voor 2020. Of dat mogelijk is, daar zijn visserij-biologen verdeeld over.

Die MSY berekenen visserijbiologen door een (theoretisch) maagdelijk paaibestand (B0) te schatten, dat zou bestaan zonder bevissing. MSY-niveau bepaal je dan door MSY-B (de hoeveelheid paaibestand na bevissing) door B0 te delen.

Het niveau waarop volgens de MSY-methode ‘overbevissing’ plaatsvindt, ligt bij een MSYB/B0 van 30-40 procent. Zo schrijft Ray Hilborn in Fisheries in 2010, de Australiers hanteren 50 procent. Oftewel, zoals ik al schreef in de Sustainable Fisheries Guide van de SWNM: je kunt dan dus 60 procent van het maagdelijke (geschatte) bestand vangen, zonder dat je de eigen broodwinning teniet doet. Maar als je zoveel schol uit de plomp haalt, dan krijg je doordraai-schol: dan dumpen vissers het zelf voor diervoeding.

De geschatte paaibiomassa die ICES/Imares hanteert van 959.466 ton (voor 2018) is normaliter iets anders dan die B0.  Imares legt niet uit, hoe de bestandschatting zich verhoudt tot B0. Dat is 1 ding dat ze aan Visned mogen uitleggen: hoe berekenen ze het maagdelijk bestand? Imares dient zowieso uit te leggen hoe ze alles berekenen.

Eerder gold 290 duizend ton (de Bpa) als MSY-voorzorggrens (dus wat na bevissing over moet blijven om MSY te bevissen). Dat was al een voorzorgsniveau, waar de ondergrens lag op 207 duizend ton (Blim). Die 290 duizend ton is ongeveer 70 procent van het huidige paaibestand (SSB), overeenkomend met het MSY-niveau dat Hilborn ook gaf in ‘Pretty Good Yield’.

Die veilige grens van 290 duizend die afgelopen jaar nog gold, die hoogden ze nu op naar het dubbele. Niet naar MSY-niveau (afgetikt op 30-40 procent van SBB), maar naar het historische 100 procent-niveau van de SBB.

• Simpel gezegd: van het historisch gemiddelde maximum, maken ze nu het actueel minimum.

Kun je wel een nauwkeurige MSY berekenen? Nee…
Maar wat is de logica van deze verdubbeling van de veilige grens, als het waken tegen overbevissing de reden niet kan zijn? Immers, de bestanden zijn historisch hoog. En de bevissing is nu slechts 15 procent van SBB, terwijl je volgens MSY wel tot 60 procent zou kunnen.

Zie bijvoorbeeld, wanneer we deze wonderlijke zin vissen uit het artikel van Imares (blz 5)

Deze MSY-trigger van bijna 565 duizend ton ligt boven de bestandsgrootte die in de laatste 60 jaar is waargenomen. Het bestand zou in plaats van verder door te groeien wat kunnen afnemen als gevolg van verminderde groeisnelheid ALS GEVOLG VAN TE HOGE DICHTHEDEN SCHOL

Dus eigenlijk geeft men hier toe; dankzij het ICES-management groeit schol langzamer. (los van de vraag of dat ook klopt RZ) Wat dat ook als consequentie kan hebben: vissers vangen dus straks meer ondermaatse discard-vis doordat ICES veel te grote vangstbeperkingen oplegt, ver onder MSY. Meer kleintjes en meer groten, met minder middenklassers.

Met MSY-gejoker suggereert Imares/ICES op last van de Brusselse bureaucratie verder een exactheid, die bij visbestanden niet te geven is. Zoals John Gulland in 1980 al weinig vleiend schreef over MSY, maar wel grappig:

(MSY =…) A quantity that has been shown by biologists not to exist, and by economists to be misleading if it did exist. The key to modern fisheries management. (….)

MSY is de beste van de slechte manieren om visserij te bekijken. Een voorbeeld: de ene vis eet de ander (kabeljauw eet haring). Dus kun je met kabeljauw op MSY juist de haringstand benadelen, en meer wijting is weer minder garnalen. Stevige bevissing op tonijn, dan bevoordeel je weer prooivis van tonijn die commercieel aantrekkelijk is.

Dankzij NGO-lobby over ‘de overbevissing’ is MSY weer van stal gehaald, na in de jaren ’80 te zijn begraven. Het nieuwe niveau MSY-trigger is de absolute onderkant van het voorzorg-niveau in plaats van de mediaan (gemiddelde van schatting ondergrens). Je vist dan niet op MSY-niveau. Maar je maakt met een computermodel een schatting van bestands-fluctuaties rond de geschatte mediaan. De maximale fluctuatie haal je dan van het MSY-niveau af. Corrigeer me als het niet zo is. Maar volgens mij klopt wat ik hier schrijf.

De oorzaak moet liggen bij Imares (en haar broodheren)
Want Imares claimt de bovengrens van die veilige marge te kunnen berekenen met een nieuw computermodel dat ze zelf ontwikkelden. Daarmee berekenen ze die onder- en bovengrens van visbestanden. Die volledig theoretisch bepaalde slagen in de lucht per computer beweren ze nu nauwkeuriger vast te kunnen stellen. Dus: ze doen stelliger uitspraken over onzekerheden (fluctuaties in visbestanden, onnauwkeurigheid gegevens). En gebruiken die stelligheid vervolgens om vissers de laagst mogelijke ondergrens op te leggen.

Dat lezen we immers op pagina 3 van ‘The Teachings of Baghwan and the Higher Spirit of Ichthus’ van Imares: 🙂

Het doel van de benchmark (schol) is om overeenstemming te krijgen (tussen wat en wie? RZ) over het model en data die voor toekomstige bestands-beoordelingen gebruikt worden

en

Op grond van de benchmark voor schol is besloten het gehanteerde model (XSA) voor het uitvoeren van de toestandsbeoordeling (pffffff, is dat het zelfde als bestands-beoordeling? RZ) te vervangen door een nieuw model dat is ontwikkeld door Geert Aarts en Jan Jaap Poos van WMR (is dat model door andere biologen getoetst? RZ) De belangrijkste reden hiervoor is dat de onzekerheden in dit model geschat kunnen worden.

Iedere modelschatting heeft altijd onzekerheden. Die laatste zin begrijp ik echt helemaal niets van, wat zijn ‘de onzekerheden’ van wat? Van bestands-schattingen? Van het model zelf?

Geert Aarts is een marien ecoloog die in het dagelijks leven met computermodellen de verspreiding van zeehondjes in de Noordzee inschat. Dat computermodelleren scheelt weer duur veldwerk, waarmee je wel betekenisvolle data krijgt.

Jan Jaap Poos deed onderzoek naar het gebruik van camera’s aan boord voor handhaving van de aanlandplicht. Poos zijn werk als voor ICES richt zich op de voorbereiding op de aanlandplicht, nu hoe je bij de Nederlandse gemende visserij voor alle soorten tegelijk MSY kunt halen.

Met dat nieuwe model berekenen ze nu nieuwe veilige ondergrenzen van bevissing. Of moet ik zeggen: met die model-oefeniningen camoufleren ze een politiek gemotiveerde beslissing?

De onbegrijpelijkheid waarmee Imares de visserij in Visserijnieuws opzadelt, bij de KERN van hun bedrijfstak en bij het enige nut dat Imares heeft voor visserij (bestandschatting), die kan duiden op 2 oorzaken.

• De Imares-personalia begrijpen het zelf ook niet helemaal. Want als je iets niet helemaal begrijpt kun je het ook niet helder uitleggen.
• Imares heeft iets te verbergen dat slecht bij de visserij valt. Daarom schrijft Imares het zo wazig mogelijk op. Zodat de lezer het opgeeft en denkt ‘ze zullen het wel weten’.

Optie 2: politiek
Wij concluderen dus: ICES past haar adviezen aan bij de Brusselse aanlandplicht. Nu vissers de jonge vis plots aan wal moeten brengen en vernietigen dankzij de lobby van milieuclubs, krijgt het schol-bestand een grotere knauw. En Brussel wil niet de schuld krijgen van het wanbeheer dat ze zelf oplegt aan onze gemengde visserij. Dus hanteren ze een grotere veiligheidsmarge voor het schol-bestand voor die aanlandplicht.