De Natuurbescherming is dood, Leve de Natuurbescherming…

KNNV Uitgeverij- de beste uitgever in natuurboeken-stuurde de laatste poging tot discussie en vernieuwing in de natuursector van Tom Bade: ‘De Staat van de Natuurbescherming, naar een nieuw maatschappelijk contract tussen overheid, burger en natuurbescherming.’

Het boekje is volgens het voorwoord van Chris Kalden (ex-directeur Staatsbosbeheer, liet zich met chauffeur voorrijden op Binnenhof) ‘met pijnlijk scherp randje is geschreven, zoals we dat van hem gewend zijn’.

In dit opvallend milde boekje zie je in Bade een klassieke natuurbeschermer. Hij wil de wereld op bestuurlijk vlak weer ‘herstellen’ zoals het vroeger was. Met meer aandacht voor de eigen waardigheid van de natuursector en de wortels van wat onze beschaving is. Specifieker: de denktradities als Verlichting en Romantiek waar de natuurbescherming nu uit voortkomt, maar ook zoiets als de nationale democratie.

Serengeti Hollandaise, de Oostvaardersplassen, al jaren goed voor een ecologische soap

Wat staat er in?
De achterflap geeft de volgende stellingen als probleem-analyse:

De overheid trekt zich steeds meer terug als hoeder van natuur en landschap.(1) Natuurbescherming is daarmee steeds meer een zaak van maatschappelijke organisaties. (2) Dat is opmerkelijk, want het waren halverwege de 19de eeuw juist de nationale overheden die de eerste nationale parken aanwezen. (3)

De natuurbeschermingsorganisaties ontstonden pas decennia later. Nu staan zij er steeds meer alleen voor. Daartoe zijn ze onvoldoende uitgerust. (4)Dat verklaart waarom de bescherming van natuur en landschap sterk te wensen overlaat. We hebben de overheid hard nodig om de kaders te scheppen. (5)

Bade’s zakelijk inzicht sloeg ik tot nu toe hoger aan dan zijn intellectuele diepgang. Dat is niet goed of fout. Je hebt allerlei soorten mensen. Dit genre mensen is ook nodig bij de commerciële kant van natuur. Of je zo ook diepgravende analyses kunt schrijven die historisch en actueel accuraat zijn, dat is weer een ander verhaal.

…volgens mij doen ze ook best goeie dingen…

Wie is Tom Bade?
De geograaf Bade (1961) werd vanaf 2006 bekend in het groene wereldje met zijn bureau Triple E (‘Economy, Ecology & Experience’). Een ‘onderzoeksbureau naar de baten van natuur en landschap’. Daarmee produceerde hij 38 rapporten en boeken over manieren om met natuur geld te verdienen.

Wat milieu-globalisten gefinancierd door de Rockefeller Foundation nu Natural Capital noemen. Er is al een Hoogleraar Natuurlijk Kapitaal (Koos Biesmeijer). Het lijkt nu steeds meer op: natuurgrond omzetten in geld, met een bankier aan het loket (Pavan Sukhdev Deutsche Bank) om al die ‘ecosysteemdiensten’ bij af te tikken.

Maar er is ongetwijfeld ook een positiever uitleg in omloop: zie Triple E haar website.

… is de overheid met Agenda 21/2030 Agenda niet de grootste vernieler van onze natuur? Natura 2000 volzetten met windturbines in vogelgebied…

Bade was secretaris van Stichting Kritisch Bosbeheer tot 2007. Die club rond het gedachtengoed van Groninger Grote Grazer Harm van de Veen wilde vanaf de jaren ’70-’80 een wat wilder bos waar wisenten en dode bomen domineren, maar ook grote roofdieren. Zo kwamen vanaf 1982 de Schotse Hooglanders de natuur in als wilde compromiskoe, de opmars van de wisent blijft problematisch.

Mensen als Ruud Lardinois van Kritisch Bosbeheer, je hoeft hun natuurvisie niet te delen. Maar ze staan tenminste nog waarvoor ze staan. Het zijn echte baardmannetjes, geen valse snorren.

De Romantiek staat aan de basis van de natuurbescherming. Toen ging men zelfs ‘ruines herstellen’ zoals deze burcht in Hude (DE)

Per e-mail geeft Bade de volgende verdere toelichting:

Het boek is het begin van een trilogie waarin ik hoop een aantal vraagstukken op een creatieve en vooral ook mooie manier aan de orde te stellen het doelloos ronddobberende schuitje van de Nederlandse natuurbescherming weer wat op koers te brengen. En wat dat bovenal is, is een complexe opgave.

Nog los van de inhoud heb ik gemerkt dat ik steeds meer de toon erg belangrijk vind, vooral ook vanwege – mede op basis van eigen ervaringen – de veranderde rol van de media in het creëren van een eigen waarheid ten behoeve van aandacht en munten. Want ook daar is het liegen het nieuwe normaal geworden en dat is misschien nog wel gevaarlijker dan een manipulatieve overheid, want dat is een eeuwenoud fenomeen waar iedere burger alert op is.

Maar onze vrije pers moet– net als waardenvrije wetenschap – ons van de barbarij onderscheiden. Ik doe ook niet meer mee aan debatten, omdat dat een doel op zich is geworden. Iedere avond hanengevechten op de televisie, die geen ander doel hebben dan het gevecht op zich (vaak nog door betaalde krachten als Peter R.). Daar ben ik klaar mee.

Kinderen bang maken voor ‘het klimaat’- Agenda 21-ideologie bij Staatsbosbeheer in samenwerking met Vogelbescherming

De puinhopen van Paars opruimen voor meer groen
Een raakvlak vinden we in de vraag: hoe ver moet je met je tijd meegaan? Je merkt bij Bade een soort oproep tot beschaving, die je kunt delen. Het herstel van de waardigheid van instituties, door de vraag te stellen: waar komt de motivatie voor natuurbescherming vandaan, welke instituties en tradities.

Hij besteedt hier terecht aandacht aan het taalgebruik van natuurclubs die teveel marketeers in huis haalden.

Het maakt ook nogal wat uit of je ‘Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten’ heet, een vereniging, een instituut. Of dat je ‘Natuurmonumenten Nederland’ wordt, een merk. Een al in 1905 opgericht instituut ademt continuïteit. Met een merk prostitueer je jezelf.

Kindjes wordt bang, en doneer je spaargeld aan klimaat-bankiers….Bij Staatsbosbeheer onder Chris Kalden zijn directeurschap

Bade is nationalist
Bade ziet ook hoe globalisering en de doorgeslagen ‘markt’-ideologie – kortom de Puinhopen van Paars waar Fortuyn al over sprak- vanaf de jaren ’90 de nationale democratie en de autoriteit/zeggenschap van de nationale overheid uitholt. Daarmee sneuvelt ook de nationale democratie, die volgens Bade in de denktradities van Verlichting en Romantiek is geworteld. En in die denktradities ontstond ook de basis van de natuurbescherming.

Die twee – de nationale democratie en natuurbescherming- kunnen niet zonder elkaar, aldus Bade.

Bade ziet terecht dat alleen eigendomsrecht in een functionerende rechtsstaat soelaas biedt, je hebt grond in eigendom nodig die je een natuurfunctie geeft. En waarvan je redelijkerwijs mag verwachten dat die grond ook die natuur-functie houdt als primair doel. Dat zag Jac P. Thijsse een eeuw terug ook al, en dus kocht hij gebieden op om ze veilig te stellen.

Oikofilie: de Iconische Strategie
Eigenlijk lezen we als ‘oplossing’ dan dus bij Bade: we moeten van Europa af. Daar komt immers die uitholling van het nationale gezag en democratie vandaan.

Alle besluiten op hoofdlijnen komen uit Brussel. Of vanuit de Verenigde Naties en de Anglo-Amerikaanse belangen daar achter, zoals via het World Economic Forum. Die belangen komen via Brussel op ons bordje. Zie Agenda 21/nu 2030 Agenda, het klimaat/windmolen-beleid waar Bade niets over vermeldt. Den Haag verplaatst nog een komma.

Het 100 miljard euro kostende Energie-Akkoord is Agenda 21 en het 14 procent ‘duurzaam’-doel komt uit de Renewable Energy Directive van Brussel (dankzij lobby van de Club van Rome/Globe International)

Steeds meer geld en steeds minder relevant

Daarnaast wil Bade meer inspelen op nationale trots. Wat logisch lijkt, want nationalisme bloeide juist dankzij de Romantiek zoals ik al voor Friesland beschreef . En de natuurbescherming komt ook uit die Romantiek voort, zoals ik bij de Wodanseiken beschreef.

De natuur beschermen voor je (nationale) identiteit en trots noemt Bade de ‘iconische strategie’. Die motivatie zou beter werken dan een ecologisch argument. Kortom: Stem Thierry Baudet van het Forum voor Democratie. Die noemt deze strategie Oikofilie: liefde voor het eigene versus het kosmopolitisme. Dat laatste leidt uiteindelijk tot verwatering van nationale democratie en identiteit.

Bij de aankoop van 2 Rembrandts voor meer dan 100 miljoen euro van bankiers-familie Rothschild stemde de Tweede Kamer ook meteen in, zo stelt Bade. Al kun je dat ook de Erfgoed-benadering noemen.

Alarmisme uit milieu-globalisme voor kinderen verpakt als neutrale voorlichting…Kudo’s Vogelbescherming en Staatsbosbeheer.

Bade kan nog wel wat Ecomodernisme gebruiken
Toch kan Bade nog wel wat Ecomodernisme gebruiken, en dus stuurt onze uitgever Nieuw Amsterdam hem ons boek ‘Ecomodernisme, het Nieuwe Denken over Groen en Groei. Kern in mijn aanpak is dat ik inzie dat je de wereld van vroeger nooit meer terug krijgt. Je hebt een ge-atomiseerde maatschappij waarin je door het wegvallen van de levensbeschouwelijke tradities geen enkel raakvlak meer hebt met andere mensen buiten je eigen stam.

We leven in Interessante Tijden!

Je krijgt neuzen niet de zelfde kant op, en dat is ook niet nodig.

Het enige dat nog kan werken is eigen verantwoordelijkheid. IMBY, op je eigen grond je verantwoordelijkheid nemen, je eigen idee over natuur vormgeven met eigen middelen. Van individueel niveau tot dat van organisatie en bedrijf.

Wie wildernis met grazers wil gaat zijn gang. Wie wil tuineren: die doet evenzo. En zo ontstaat met wederzijds respect voor eigendomsrecht vanzelf diversiteit.

Daarin schiet Bade tekort. Want eigenlijk schrijft hij opnieuw dat ‘de overheid’ en ‘de ander’ moet doen wat natuurclubs nalaten: eigen verantwoordelijkheid voor natuur meer serieus nemen. Immers, ook de oud-directeur van Vogelbescherming stelt al dat de afdeling marketing de tent overnam ten koste van intellectuele integriteit.

…geen enkele waarheidsliefde meer bij natuurclubs

Als we dan de 5 stellingen op de achterflap langsgaan

  1. De overheid heeft zich bij Natuurmonumenten allerminst teruggetrokken, ze krijgen nog steeds 40-50 miljoen euro subsidie per jaar, ze kregen meer dan 20 duizend hectare grond kado. Ze hebben liefst 200 miljoen euro belegd vermogen op de beurs uitstaan. Je zou eerder zeggen: de overheid en Natuurmonumenten zijn te zeer verweven geraakt.

    De overheid overtreedt zelf alle natuurregels via windturbines in natuurgebied, en ontwierp de Crisis en Herstelwet om dat bij zichzelf te legaliseren… Lees ik bij Bade niets over….

  2. Natuur was in Nederland altijd een particuliere kwestie. Pas onder druk van de door Nederlandse lobby uit Brussel opgelegde Habitatrichtlijn (1992, de Dutch Directive, Natura 2000) trad de bureaucratisering en juridisering van natuurbeleid op: daarmee is alle plezier door de overheid de natuur uit gehaald. Zo kregen steeds meer mensen een hekel aan natuur, behalve adviesbureaus die van juridische narigheid hun werk maakten. En natuurclubs die hun slaatje slaan via subsidie uit ‘hersteldoelen’.

    Natuurclubs en overheid zijn al sterk met elkaar verweven in een achterhaalde ideologie van ‘voedselweb in balans’: zo halen ze geld binnen

  3. Die 19de eeuwse natuurbescherming in de Verenigde Staten kwam vooral tot stand dankzij rijke stinkerds uit de New Yorker elite (Boone & Crockett Club), met buitengewone invloed op staatszaken. Het was nooit ‘de nationale democratie’, de gemene deler der plebejers, die waarborg was. Het waren rijke stinkerds met intellectuele visie, zoals het in NL ook stedelijke Salonsocialisten waren die de natuurclubs oprichtten. Natuurreservaten ontstonden dankzij de jagende adel.

    Natuurmonumenten is tegelijk zelf commercieel houtvester en veehouder

  4. Natuurclubs staan er niet alleen voor: ze zijn schatrijk, en te zeer verweven met de overheid geraakt en bedrijven. De voorzitter van Vogelbescherming- Atze Nicolai- is tegelijk commissaris van Eneco, het bedrijf dat windturbines in de Waddenzee zet. Natuurmonumenten hokt met DSM, en Wereld Natuur Fonds is groen vernis van multinationals als Unilever, bankiers en energiebedrijven als Eneco.

    Hup, de directeursalarissen bij Natuurmonumenten zitten weer ruim boven normering Goede Doelen

  5. De overheid schept al kaders, maar houdt zichzelf er niet aan. Zij liet zelfs de permanente Crisis en Herstelwet maken om natuurwetgeving uit te hollen wanneer de overheid dat zelf uitkomt.

….een gat van 100 miljoen zonder toegevoegde waarde…Prestigeprojecten met publiek geld zonder rendementstoetsing door Waddenvereniging cs

Dan merk ik dat iedereen te vriend willen houden in de hoop op uurtje-factuurtje niet noodzakelijkerwijze tot een meer heldere analyse van de problematiek leidt. Aan de andere kant: je moet ergens beginnen, en ik wil de opvolgende delen van Bade ook wel lezen.

Bade kan nog wel wat Ecomodernisme gebruiken

Conclusie, te aardig en te oppervlakkig
De toon maakt de muziek, maar wat voor muziek wil je maken? En hoe diep wil je tot de kern doordringen van de zaak?

Meer dan in instituties die weer als ‘vroeger’ moeten zijn, zit beschaving in ieder individu zelf. Die beschaving begint- ook in de wetenschap- bij het vermogen en de bereidheid tot kritische zelfreflectie en zelf-discipline. Het ultiem vulgaire is wel, dat je de eigen waarden prostitueert voor geld en populariteit.

Onbeschaafd…Wat heb je aan het oppoetsen van instituties, als het personeel niet deugt in mentaliteit?

Wanneer je geen waarheidsliefde hebt, geen verlangen de werkelijkheid te kennen, iets wat natuurstudie toch ook aandrijft… Wat anders is marketing dan een professioneel verpakte halve waarheid/hele leugen op de juiste toon verkopen. Dan mis je juist die kernkwaliteit die onderscheid maakt tussen barbarij en menselijkheid.

Is het niet juist dat gebrek dat moderne natuurclubs met opgepoetste instituties en marketing proberen te verhullen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *