In de garnalenwereld circuleert een film van Blue Tiger Media, waarin Katwijker Nico Parlevliet bij zijn neef Dirk Jan- CEO van garnalengigant Heiploeg (Parlevliet & van der Plas) in Zoutkamp op bezoek komt, om ze eens goed de waarheid te vertellen. Namelijk dat ze bezig zijn familiebedrijfjes van vissers te slopen, onder de vlag van ‘duurzaam’ (het MSC-label).

Nico Parlevliet is nog steeds eigenaar van 25% van de P&P-aandelen, maar werd door zijn broer Diek, de directeur van P&P beroofd van zeggenschap over het bedrijf, en inzage in de activa en quota.

Wat FD & Quote als geldruzie verkochten, blijkt een andere kwestie te zijn, die de kern van de rechtstaat raakt: hoe Neerlands visvlaggenschip PP mogelijk haar bedrijfswaarde omlaag bluft, en dus kapitaal wegsluist met medeplichtigheid van de BV Nederland/Overheid. Bestaan bij de overheid nog wel neutrale scheidsrechters, of is alles door en door corrupt?

Kartelvorming
P&P en bedrijven als Cornelis Vrolijk werden wereldspeler met de vangst van haring, horsmakreel, ansjovis enz: de zogenaamde ‘pelagische visserij’. Dat je met grote vangfabrieken vaart vanuit IJmuiden naar bv Chili en Peru, om daar je quota (vishoeveelheden) op te vissen, visrechten die je op basis van historische privileges buit maakte, met medeweten van de overheid (Ministerie van LNV). Reders en visbedrijven deelden die viskoek- het natuurlijk bedrijfskapitaal dus- in de jaren ’70 onderling op. En die visrechten zijn nu in particulier beheer.

Momenteel zie je dat P&P met pelagische zuster Cornelis Vrolijk een garnalenmonopolie vormt dankzij dat opgebouwde kapitaal. Met volledige controle over de vangst en verwerking van alle Noordzeegarnalen van Nederland tot Denemarken. Vrolijk koopt namelijk de andere grote speler op, Klaas Puul, het Volendamse bedrijf dat ook in Busum (DE) de scepter zwaait.

Eerder kocht investeerder H2Equity Partners zich al bij Puul in met meerderheidsbelang. Nu neemt Vrolijk dus de garnalen van Puul over, via het eerder buitgemaakte garnalenbedrijf Kegge.

De aankoop door H2 lijkt een tussenstap in voorgenomen overnameplan, al blijft dat gissen. Feit: Zo raakt nu in sneltreinvaart hele handel geconcentreerd bij 2 partijen (Vrolijk en P&P), die mogelijk onder 1 eigenaar (Ultimate Beneficiary Owner, UBO) vallen. Want de mogelijkheid bestaat dat ook Vrolijk uiteindelijk eigendom van de P&P-groep is sinds 2007.

Tot nu toe krijgen we daar echter geen zicht op. De UBOs moeten echter bij het Ministerie van LNV bekend zijn.

Vissers afknijpen
We bezochten al Busum (DE) en Romo (DK), maar ook Bremerhaven en Cuxhaven. Net als in Nederland mogen ook daar de meeste vissers niet meer garnalen leveren aan afnemers, zonder het blauwe labeltje. Die handel dwingt ze zo onder het mom van ‘duurzame visserij’ dus tot stillig- en prijsafspraken. Die voorheen verboden afspraken, worden dus met ‘duurzaamheid’ toegedekt, uit naam van het MSC-label dat onder Heiploeg( P&P) en de Stichting Verduurzaming Garnalenvisserij ( = Vissersbond) tot stand kwam.

Je ziet dus dat de zogenaamde ‘producentenorganisaties’ (PO’s als Vissersbond/Visned) nauw verbonden zijn met private deelbelangen, niet een algemeen ledenbelang.

Dit jaar kregen vissers een urenbeperking opgelegd (36 uur per week vissen) van handelaren uit naam van het MSC-label, dat Heiploeg en de handel nu als leveringsvoorwaarde opleggen. Garnalenbootjes mochten ook nog maar 1500 kilo per week aanlanden voor ongeveer 3 euro per kilo: een soort evenwichtsprijs, waar vissers niet direct omvallen en handel maximaal profiteert.

Terwijl garnalen voor 4-5 euro per ons verkocht worden, dus onderweg hangt +/-40 euro aan de strijkstok van de handel, waar transport en verwerking naar Marokko zo’n 6 euro per kilo kost.

Aanvoerbeperking zou nodig zijn omdat de vrieshuizen vol zitten. Dat vangstplafond werd recent pas iets opgehoogd. Maar met 1,5 miljard hongerige Chinezen die de zee leeg vreten, lijkt dat vrieshuis-vol-argument een tikje gezocht. Dat je als multinational actief in meer dan 80 landen geen meer Noordzeegarnalen kunt verkopen om je overschot kwijt te raken.

• Ergo: P&P/Heiploeg past strategisch voorraadbeheer toe om leveranciers maximaal aan zich te binden, die geen andere kant op kunnen.

Concentratie visrechten bij Big Fishbrother
Een juridisch promovendus voor de Vrije Universiteit, werkzaam bij de overheid nam vorig jaar contact op met mij. Die doet onderzoek naar die UBO’s van visrechten en quota. Hoe werden deze rechten historisch verdeeld?  En bij welke beperkt aantal private partijen kwam dat ‘natuurlijk kapitaal’ van visbedrijven terecht?

Hij schrijft:

Dat de visrechten bij een steeds kleiner wordende groep vissers in eigendom is, moet economisch en juridisch als onwenselijk worden beschouwd. De keuze voor een meetbaar systeem dat vervolgens heeft geleid tot een onoverzichtelijke verdeling van visrechten en tot een markt van verhandelbare visrechten kan niet worden gezien als een juridisch maatschappelijk of politiek-economisch wenselijke situatie.

Maar die onderzoeker/ambtenaar lijkt ook verstrikt te raken in het wespennest der visserij, die mix van ambtenaar-lobbyisten en tegengestelde deel- belangen. Of is hij op mij af gestuurd door de Grote Visbroer?

Je moet goed opletten WIE je benadert, met welk belang, in dat spinnenweb waar enkele spinnen een heel web laten trillen. Zoals toen ene vishandelaar Gert Jan Hoogland me vorig jaar ging stalken…Dus schreven we al Big Fishbrother is watching you. Het is alvast knap hoe Big Fishbrother Diek Parlevliet overal zijn invloed heeft, van het Visbureau tot Netviswerk en de palingboeren van Dupan.

Overal is hij toezichthouder of commissaris of bestuurder, LNV-ambtenaren werden P&P-lobbyist.

Zo’n Diek Parlevliet heeft ook grote invloed in Duitsland, waar hij de halve vismarkt in handen heeft. Zo doopte Angela Merkel in  2015 nog 1 van zijn nieuwe bootjes op Sasnitz (Rugen DE), en is hij beste maatjes met de visserijminister Thill Backhaus. Ook dat moet je maar kunnen: ik zou Grote Visbroer graag nog eens spreken, een handige jongen!

Ook vanuit basaal hoor-wederhoor, want je wordt steeds meer nieuwsgierig wat voor persoon het is. Als toeschouwer kun je gemakkelijk moraliseren, maar als deelnemer is je perspectief anders.

Op Hoop van Zegen keert terug (From Catch to Delivery)
Dat Nico als 25% aandeelhouder in P&P enig inzicht in de werkwijze van zijn broer moet hebben, verrast niet. De insteek van Nico Parlevliet- broer van P&P-directeur Diek, en dus Heiploeg-baas, bevestigt de theorie die ik al met enkele Wieringer vissers ontwikkelde. Die vissers wilden niet met MSC/Heiploeg & Vissersbond mee, ze wilden zelfstandig familiebedrijf blijven.

Dus kwamen zij in september vorig jaar vervolgens met hun EIGEN Kiwa-duurzaamheidslabel Visserij&Natuur. Direct na uitbrengen, kregen ze al het mes in de rug van de afnemer van hun garnalen, Kegge.  De club die nu dus door Vrolijk is overgenomen, en die nu ook van Puul eigenaar wordt als de deal is afgerond dit jaar.

Hun afnemers bij Kegge wilden plots hun gevangen garnalen niet meer kopen. Daarom gingen we op onderzoek uit, en schreven vorig jaar oktober DIT artikel ‘Bouwt viskapitalist Parlevliet nieuw garnalenkartel‘.Dat bericht maakt tot de dag van vandaag veel los, zoals je nu dus bij de Blue Tiger Media-video ziet.

Hoe werkt kartel onder mom van ‘duurzaam’?
Vanuit de Vissersbond wilde men via een in 2007 opgerichte Stichting Verduurzaming Garnalenvisserij (SVG) het MSC-‘duurzaam’-label opdringen. Dit na het NMA-debacle (mededingingsautoriteit): Hoge boetes in 2004 voor stilligafspraken en prijsbeïnvloeding door garnalenvissers. De wens voor een stabielere prijs en afname werd vervolgens in ‘duurzaamheid’ verpakt. Opdat de NMA niet weer langs zou komen.

Maar….Zoals ik voor Elsevier (2016) al beschreef; MSC geeft kustvissers enkel onkosten (afdracht per kilo), zonder bewezen meeropbrengst. Dus zit er een ander belang achter het blauwe duurzaam-label, waar vooral de handel van profiteert.

Dat belang heet markt- en prijscontrole.

Zo konden belangenclubs (PO’s producenten organisaties) die door de ‘grote jongens’ aangestuurd worden onder de vlag van ‘duurzaam’ met LPUE (Landings Per Unit Effort) prijs- en vangstafspraken afdwingen vanuit de handel. Wat in 2004 nog tot boetes van de NMA leidde, kan Heiploeg, zijnde P&P (sinds 2014) nu dus als ‘duurzaamheid’ verkopen via LPUE.  P&P koopt nu ook, bv met Van Duijn (Katwijk) kotters op, familie van zijn vrouw Roos.

Spinnen in een visserijweb
Met pelagisch visserij-geld (bv uit haring, horsmakreel enz) krijgt P&P met haar vele gedaantes en namen zo op steeds meer vistakken het voor het zeggen. Je ziet dan ook wiens vehikel de Vissersbond is van Johan Nooitgedacht. Een medewerkster uit de garnalenvisserij in Lauwersoog emailde gisteren, en bevestigt onze inzichten:

“Je weet dat Vrolijk, Jaczon via Anton Dekker en Johan Baaij (Kegge) de Vissersbond aansturen richting hetgeen Nico Parlevliet bij Heiploeg wil voorkomen? Namelijk het faillissement van de gehele vissersvloot in bezit van familiebedrijven? Alle rechten en quota gaan uiteindelijk naar de NVB…lees Vrolijk.

De Vissersbond is vooral belangenbehartiger voor Vrolijk en Kegge en daarmee Puul…dat wat Parlevliet doet kan Vrolijk ook. Kijk ik kan de logica prima volgen. Maar ja… wat doe je ertegen…”

SM Saint Mallot, een pelagische vangfabriek

We zien dus alvast Op Hoop van Zegen terugkeren. Een grote Kattukker multinational, P&P die van vangst tot verwerking alle touwtjes aantrekt, met familiebedrijfjes als verkapte werknemer. Tot de vis voor de vissers spreekwoordelijk ‘duur betaald’ wordt. Wanneer je door vangstbeperking niet meer uit de kosten komt, rekeningen niet meer kan betalen: wanneer zien vissers geen licht meer in de tunnel?

Voor de BV Nederland is een bedrijf als P&P van belang als uithangbord, omdat het nu de grootste vismultinational van Europa is. Dus kun je ook voorstellen dat ‘de top’ (Topmanagementgroep, rechterlijke macht, Ondernemingskamer, Belastingdienst) geen slecht imago duldt, en eventuele financiële malversaties graag onder de pet houdt. Bij schaken offer je ook je loper om de Dame te bewaren.

En zo reikten de P&P-tentakels dus ook naar mijn Wieringer vissers die dwars en zelfstandig bleven: die moesten stuk.

Big Fishbrother & The Codfather
We krijgen nu steeds meer inzicht in het belangenweb. Het duistere beeld dat ontstaat – en wat we dankzij klimaatpolitiek al hadden- het toont een bestuurlijke bananenmonarchie waar overheidsmedewerkers lobbyisten van internationale bedrijfskartels (kunnen) zijn. Nigeria aan de Noordzee…

We snuffelden in de boeken van Heiploeg-eigenaar P&P, ontdekten de opkoperij van de  Belgische garnalenmarkt door de nieuwe vrouw van Diek Parlevliet, Roos van Duijn, zijn minnares toen hij nog met Mary getrouwd was. De praktijk van P&P toont overeenkomsten met die in de Netflix-documentaire ‘Rotten: “Cod is Dead”: een grootkapitalist Carlos, bijnaam ‘The Codfather’ koopt alle kabeljauwbootjes op als reder.

Familiebedrijven en visserijgemeenschappen delven het onderspit voor Big Fish. We zien een mondiale trend die met de globalisering samenhangt, en de opkomst van Big Finance die zich de grondstoffen inkoopt. Alle gevestigde partijen van CDA en VVD tot Groen Links zijn steunpilaren van dat globalisme, de financiële kristallisering van de ideologie van het wereldliberalisme. (2030 Agenda)

Kartelvorming met medeweten LNV
De monopolie-vorming gebeurt met medeweten van het Ministerie van LNV, oogluikend toegestaan door de mededingingsautoriteit. Saillant detail, de directeur van het MSC-label Hans Nieuwenhuis werkte daarvoor bij dat Ministerie van LNV, met Ton IJlstra verantwoordelijk voor oa visgebiedsluiting in Natura 2000-gebied, zoals langs de Noordzeekustzone. (het Vibeg-proces, waar overigens 50 Belgen en de Duitsers NIET aan hoeven te voldoen).

De lobbyist voor P&P namens de rederijen (Jaczon & PFA) van pelagische schepen (dat zijn grote boten die bv op haring en horsmakreel vissen), Gerard van Balsfoort was voor zijn overstap in 2001 ook top-ambtenaar bij LNV. Er is zeg maar enige kruisbestuiving tussen het LNV-ministerie en de belangen van P&P 🙂

Voormalig VNO-NCW-baas Niek Jan van Kesteren, tevens CDA-senator is ook lobbyist voor P&P. Dus tot in de hoogste regionen van de macht, heeft de Europese visgigant haar mannetjes.

Dankzij een deelnemer aan de SVG kregen we in 2015 alle notulen van het SVG-proces, de besteding van vissersgelden aan dat MSC-proces. Zoals 40k per jaar voor een MSC-meisje bij de Vissersbond (Paulien Prent), de controles door Ralf Vorberg (Thunen Institut, het Duitse Imares) van vissersafslagen (30k voor een jaar). Jaarlijks verdampte 4 ton subsidies en visserscontributies aan het MSC-vergaderproces.

Zo werd inzichtelijk hoe men vanuit de handel greep op vissers en hun vangst wilde krijgen. Reeds in 2015 kon je in de SVG-notulen al lezen hoe ze geldbedragen vrijmaakten om partijen uit de markt te nemen voor prijsbeinvloeding, zoals op 8 juli 2015:

Mw. Prent geeft een toelichting. Dhr. Van der Ploeg is tot voorzitter van het Coördinatie Comité PAP garnalen gekozen. Iedere twee maanden komt het Comité bij elkaar. Het voorstel van de Comité is om een bedrag van € 100k bijeen te brengen om garnalen tijdelijk uit de markt te nemen. De PO’s (leden) brengen dit bedrag bijeen op basis van aandeel in de aanvoer garnalen over 2014.

Al 4 jaar terug schreven we daar een ingezonden stuk over voor de Visserijnieuws. Nu moeten garnalenvissers ook hun eigen controles betalen via een particulier bedrijf: Control Union. Dus opnieuw geen neutrale scheidsrechter. Dat is notabene gevestigd in Limburg, lekker handig, Zuid Limburg aan Zee 🙂

Vrieshuispolitiek
Door vangstbeperkingen krijgen al steeds meer vissers moeite met het betalen van rekeningen. Het broeit in de visserij. Toch, vooralsnog was er slechts wat lauw protest van Duitse garnalenvissers. Andere vissers – vooral uit Zoutkamp- blijven zich met Heiploeg solidair verklaren, en stellen dat ze het zo wel best vinden, een verkapte werknemerspositie.

Ze gaven Dirk Jan Parlevliet, zoon van Diek, zelfs hun Hulp in Nood-award (van hun belangenvereniging) als ‘redder’ van Heiploeg. Terwijl P&P vrijwel gratis aan Heiploeg kwam, met haar vrieshuizen vol garnalen.

Met name in Zoutkamp wordt Heiploeg gekoesterd als economisch houvast tegen neergang en leegloop. Ook zijn vissers vaak geen echte ondernemer, ze vinden het wel best wanneer iemand de koers voor ze uitstippelt en een vorm van zekerheid lijkt te bieden. Dat die (valse) zekerheid ze ook de kop kan kosten, dringt nog niet beslist door.

Visserijmiljonairs niet beslist voor familiebedrijfjes
Inmiddels is de Zoutkamper Garnalen-Godfather Matthijs van de Ploeg weer (co-?)directeur gemaakt van Heiploeg. De ‘ploeg’ is nog van zijn naam afkomstig, uit de roerige NMA-jaren. Ooit heb ik Van der Ploeg boos gemaakt, omdat hij als multi-miljonair best wat campagnegeld zou kunnen bijdragen: zodat vissers zich tegen milieuclubs in media kunnen verweren met een professionele jonge marketinghond.

Maar dat wilde hij niet.

Dan snap je al: hee, het gaat de grote jongens in de visserij dus niet beslist om de vissers.  Een algemeen belang blijkt nauwelijks in visserij te bestaan. En dan zie je dus ook dat Diek zijn lobbyist Niek Jan van Kesteren bij de grootste vijand van vissers in het bestuur zit; Stichting de Noordzee. Heel interessant, die rol.

Er zijn een aantal visjongens die bulken van de miljoenen, maar dat investeren ze niet in positieverbetering van de familiebedrijfjes. P&P investeert zelfs actief in hun ondermijning, met een duidelijk belang: dan kunnen ze bootjes opkopen en visrechten, met geld dat ze uit pelagische winsten haalden.

Van de Ploeg vormde niettemin vaak een gezond tegenwicht bij de belangen van de Vissersbond/Visned, die vooral dus de belangen van P&P en de grotere kotters behartigden. Die speelde zijn eigen spel, maar lijkt zo dus toch ook ingekapseld in ‘Het Grote Plan’ voor de toekomst: From Catch to Delivery, de hele vangst en verwerking in handen van Big Fishbrother Diek, die zijn mannetje op een wereldmarkt in grondstoffen staat.

De rol van Nico Parlevliet
En zo komen we terug bij de rol van Nico: wat doet deze boze Katwijker nu bij zijn neef Dirk Jan op bezoek in Zoutkamp? Ik werd door diverse vissers en verwanten als ene Jeroen van Straten al benaderd, die geloven dat Nico zijn aandelen in P&P had verkocht. Dat komt door berichtgeving in Quote en Financieele Dagblad van anderhalf jaar terug, over wat zij een ‘broertjesruzie’ noemden om geld.

Zoals gewoonlijk kun je massamedia nooit geloven, zo blijkt bij navraag: Nico is nog 25% eigenaar van de aandelen van P&P en wil dat blijven. Hij was van 1985-2002 de techneut van P&P die de schepen ontwierp en bouwde. Zijn broer Diek was de zakelijke handige jongen.

Echter,: door een administratieve handeling die valselijk werd uitgelegd- volgens Nico- een wijziging in de statuten door zijn broer Diek en Jan van der Plas, werd Nico zijn zeggenschap over het bedrijf afgenomen. (via certificering en wijziging in 2002) Dus dat hij niet meer in de boeken kan kijken wat de activa zijn, noch wat de grootte zijn van de quota van het bedrijf.

Dus hij kan als aandeelhouder niet meer zien wat het werkelijke kapitaal is van het bedrijf waarin hij 25% bezit, en zijn broer weigert die inzage. Immers, de waarde van Europa’s grootste visgigant zit niet in de vermelde geldomzet in het jaarverslag, maar in de activa en in de zee: wat ze op mogen vissen, de visquota, het ‘natuurlijk kapitaal’ zeg maar en de visrechten.

DE Europese visgigant een fooi waard?
Je bent dan wel ‘certificaathouder’ met 25% van de aandelen, maar behalve een summier jaarverslag (waarin dus duidelijk niet de werkelijke omzet staat) krijgen ze niets meer te zien, ook niet bij herhaalde verzoeken. Ik heb dat jaarverslag gezien, en uit de pelagische omzet zou slechts 200 miljoen euro in een jaar volgen. Hoe is dat mogelijk bij zo’n groot bedrijf, actief over de wereld?

Diek wilde zijn broer met 140 miljoen euro van zijn aandelen afkopen (een kwart van een theoretische papieren waarde die zij opgeven van 560 miljoen euro) Nico wil dat geld niet. Hij wil 25 procent van het bedrijf en commissaris zijn: zodat hij inzage krijgt in de werkelijke waarde van het bedrijf en kan meebeslissen over de sociaal-economische koers van de Europese visgigant waarvan hij de bootjes bouwde.

Sindsdien vecht hij met rechtszaken om zijn zeggenschap over het bedrijf terug te krijgen, inclusief een aantal bootjes die hij zelf hielp bouwen. Na Nico zijn zaak bij de Ondernemingskamer anderhalf jaar terug, werd zijn pleit echter door de rechter Gijs Makking (voorheen een advocaat) afgewezen. Die gaf Diek dus gelijk tegen Nico: neem de miljoenen en opgerot.

Ook voor wie niet in de vismaffia bekend is: hoe kan de Europese visgigant met afdelingen in 80 landen en mondiale visrechten,  ‘500 duizend ton visquota’ volgens Dirk Jan Parlevliet bij NPO1-uitzending ‘Wereldvissers’ op 2 oktober 2012, slechts 560 miljoen euro waard zijn?  🙂 Hoe kun je met zoveel quotum maar 200 miljoen euro omzet draaien in je jaarverslag 2015?

Een klein kind snapt dat dit wel onzin moet zijn, maar Gijs Makkink van de Ondernemingskamer niet. Dus Nico ging in hoger beroep. En zo kwam hij vervolgens bij zijn neef in Zoutkamp een ongezouten mening geven over de sociale koers van ‘zijn bedrijf’…

Voor wie werkt de Ondernemingskamer?
De rol van zo’n Ondernemingskamer is voor mij overigens nieuw, en schijnt uniek te zijn voor Nederland. Die werd in het leven geroepen voor geschillen over jaarrekeningen. Maar inmiddels kan zo’n grootbedrijf-rechtbankook commissarissen bij Multinationals benoemen bij bedrijfsgeschillen, zoals bij Eneco.

Dus waar je begint bij de garnalen, eindig je dan bij de vraag hoe Nederland is georganiseerd. Zoals wanneer je recht wilt halen bij een zakelijk geschil.

Waarom beslist een overheidsorgaan over de bestuurlijke invulling van bedrijven? Wat is hier dan de scheiding publiek-privaat? Zoals mijn Waddenoligarchie-zaak toont die ik tot de Raad van State voerde, bestaat die scheiding niet. En dankzij het internationale programma 2030 Agenda van oa World Economic Forum, zie je dat ze die scheiding openlijk opheffen. Privaat gewin op publieke kosten, bonnetjes zoek: dat noemen ze ‘Blended Finance’.

Dus wat in de pers als ordinaire geldruzie is uitgelegd, is in werkelijkheid een andere kwestie: hoe ‘schoon’ is een miljardenbedrijf, dat maar 200 miljoen euro pelagische jaaromzet in het jaarverslag vermeldt, terwijl ze voor miljarden euro’s aan quota, visrechten en bootjes in de tas hebben.

En wat weet de Belastingdienst Groot Zakelijk van hoe mogelijk kapitaal is weggesluisd, welke deals sluit die met P&P? Staan ze oogluikend witwasserij toe, zoals dat bij de Banken al gebeurde? Nog veel vragen, maar voor de antwoorden moet je volleerd accountant zijn en belasting-expert. En dat ben ik niet.

Van wie is de BV Nederland?
We kennen inmiddels al wel de deals die de Belastingdienst met banken sluit voor witwasserij. Is dat een topje van een ijsberg? En loopt Nico nu tegen die ijsberg, bij een zaak die als broedermoord begon? Vast staat dat niemand bij de overheid wil onthullen, hoeveel natuurlijk kapitaal er dus bij P&P op de rekening staat. Terwijl ze dat bij het Ministerie van LNV wel moeten weten.

Er is bij LNV een duidelijk belang dat achter te houden, dus dat ze geen overzicht geven wie UBO zijn van alle quota en visrechten.Want daar hangt ook de macht van visserijbestuurders mee samen, waarmee delen van het LNV-ministerie zijn verweven.

Tel daarbij dat P&P tot in de hoogste regionen van de Nederlandse macht invloed heeft, zo’n Cees Oudshoorn (VNO-NCW) en Niek Jan van Kesteren als eigen lobbyist bijvoorbeeld, tegelijk senator in de Eerste Kamer. En dat P&P binnen de strategie van BV Nederland past: die van het Globalisme waarvoor we ons eigen land en mensen afbreken met klimaatpolitiek & immigratiepolitiek ( = 2030 Agenda).

Je komt dan vanuit een garnalenkartel uit bij de centrale vraag: van wie is Nederland? En op welke wijze willen we hier zaken doen?

Zo zien we hier een veel interessanter dossier dan een ordinaire broertjesruzie, of wat gesteggel om garnalen. De vraag is dus eerder waar MILJARDEN zijn gebleven, die uit de boeken blijven: zodat Europa’s grootste visgigant op papier plots een ‘fooi’ waard heet bij een Ondernemingskamer. En hoe een wereldspeler in vis verregaande macht kan gebruiken om familiebedrijfjes van vissers te breken.

Wanneer overheid en Belastingdienst dat niet willen weten, wiens belang dienen ze dan?

– Het antwoord op de vraag ‘bestaan bij de overheid wel neutrale scheidsrechters’ lijkt daarmee: Nee, we worden een verontrustend corrupt land waar Big Money en Big Government de ruggengraat van een land, haar middenstand kunnen breken..