Big Fish & Big Government slokken vissers op

Van der Zwan, Scheveningen

Lastenverzwaring door steeds meer (milieu)regels, aangemoedigd door overheids-gesubsidieerde campagneclubs en bureaucratie halveert in 15 jaar het aantal familiebedrijven dat van visserij kan leven, niet alleen in Nederland maar ook elders in Europa. Zo verzwakt het sociaal-economisch DNA van plattelandsgemeenschappen, die van de overheid afhankelijk worden.

De overheid (NVWA, RVO) bejegent onze voedselproducenten, het mkb van boeren en vissers ondertussen, als criminelen op proefverlof met enkelbandje om. Tegelijk profiteert Big Fish -zoals de pelagocowboys Van der Zwan en P&P van de slachtoffers die door lastendruk er het bijltje bij neergooien. 

De huidige versie van ‘verduurzaming’- vanuit een anti-menselijke ideologie- blijkt in de praktijk een eufemisme voor ‘verarming mkb’.  Terwijl vissers de ‘apothekers van de zee’ kunnen zijn, die met gezond zeevoedsel de eigen bevolking hun immuunsysteem versterken.

Bootje Van der Zwan

De onzichtbare middelvinger van ‘De Markt’/de wetten der jungle
Om te kijken, of vissersgemeenschappen economisch zelfstandig kunnen blijven, zonder tot gesubsidieerde musea te vervallen, bezoeken we met enige regelmaat diverse vissershavens, zowel langs de Vlaamse kust (van Zeebrugge tot Nieuwpoort) en Franse kust, (Fecamp en Saint Malot) als de Duitse (Bremerhaven en Cuxhaven) en Nederlandse kust.

De laatste bezoekjes vonden plaats aan platvishaven Stellendam (Zuid Holland), Scheveningen (waar Van der Zwan zit met Jaczon van Cornelis Vrolijk), mosselhaven Bruinisse en garnalenhaven Zoutkamp.

De algehele trend wereldwijd is natuurlijk, dat multinationals alle kleintjes opeten. Zoals ‘Undercurrent’ meldt in 2019 met vermelding van visgiganten P&P en Van der Zwan, gebeurt dat natuurlijk ook bij de vis. Dat heet ‘verticale integratie en consolidatie’. Big Fish slokt de kleintjes op, en probeert zowel de vangst als handel in eigen handen te krijgen.

Het Zeemanshuis, en nog traditioneel zeemanscafe

De 1 zijn dood is de ander zijn brood, zo geldt dat in de natuur. Zonder sociaal besef en lokale binding met de daar levende mensen, dan krijg je in de economie ook enkel die ‘wetten van de jungle’.

Je krijgt een economie die geheel ten dienste staat van Mammon (bankiers) en de Leviathan: de alsmaar uitdijende overheidsbureaucratie, die totale controle wil over alle aspecten van mensenlevens en bedrijven. De overblijvende multinationals hebben geen binding met de visserijgemeenschappen, die daardoor hun economische dragers zien verdampen.

Die gemeenschappen raken daardoor afhankelijk van subsidies en overheidsprojecten, en verliezen zo hun culturele identiteit.

‘Verduurzaming’ = om zeep helpen MKB

Verduurzaming = ‘Verarming MKB’
Zo ging het Nederlandse aandeel dat de mosselvissers van Bruinisse hebben in kweekpercelen en vangst ook terug in 10 jaar tijd van 25 naar 12 procent. Enkele handelsbedrijven kopen nu de zelfstandige mosselbedrijfjes op, die door lastendruk omvallen.

Veel mosselbedrijven geven door lastenverzwaring dankzij ‘verduurzaming’ volgens het ‘Mosselconvenant’ (2008) met multibestuurder Hans Alders de pijp aan Maarten.

In tien jaar tijd nam het aantal mosselaars van Bruinisse zo af van meer dan 20 naar 12 anno nu. In 2015 had de top 4 mosselkwekers al 43,5 procent van de mosselmarkt in handen. Die handelaren gooiden ook de veilingklok er uit, en bepalen zo de prijs die de mosselvisser kan krijgen voor zijn product. Ten nadele van die visser.

Vanuit haven BRU gezien

‘Verduurzaming’ betekent dus ‘verarming’. De 32 Mosselbedrijven moesten per bedrijf in 10 jaar tijd, dankzij chantage door de milieubeweging (Coalitie Wadden Natuurlijk) gezamenlijk wel 60 miljoen euro investeren in duur onderzoek, in apparatuur om mosselzaad los van de bodem te kweken. Ze moesten opslaghallen huren om de hangcultuur-installaties op te slaan.

Tegelijk daalden door marktconcentratie en marktmacht van de handel de prijzen, die ze per kilo krijgen. Konden mosselaars voor het funeste jaar 2008 nog per kilo nog 1,5 euro krijgen, tegen kosten van 10 cent. Nu mogen ze blij zijn met 1 euro. Terwijl door ‘verduurzaming’ en duur onderzoek de kosten naar 60 cent stegen per kilo.

Windmolens nemen plaats vissers in, en subsidies de bedrijvigheid

Tegelijk kwam daar een papieren lastendruk van de overheid bij. Zo moet een mosselvisser nu 3 weken van tevoren bij het Ministerie van LNV/RVO aangeven dat hij zijn mosseltonnen op zee gaat plaatsen.

Alsof je al 3 weken van tevoren weet wat voor weer het zal zijn… Ook moeten mosselvissers nu plots een Stikstofvergunning aanvragen. Terwijl tegelijk de biomassacentrales (Eneco, Staatsbosbeheer) die honderden tonnen stikstof uitstoten, niet eens die tonnen stikstof hoeven op te geven bij Emissieregistratie. En de bouw het windpark van Anne de Groot (Windpark Fryslan) tegen de Waddenzee aan gaat vrolijk door.

Omdat de overheid consequent meet met twee (kli)maten. Je hebt voorkeursbedrijven van beleid, en bedrijven die als criminelen bejegend worden.Tot die laatste groep behoren de boeren, vissers en MKB-familiebedrijven.

Big Fishbrother hoofdkantoor bij Katwijk

Verticale integratie en consolidatie
Tegen de groeiende druk van Big Government zijn enkel de grote jongens bestand.  Die proberen zich in een vechtmarkt om grondstoffen door private equity en kapitaalhaaien staande te houden. Volgens het motto overnemen of overgenomen worden.

De Visserijnieuws meldt dat ook in IJsland het aantal kotters spectaculair omlaag ging, terwijl het opgeviste volume gelijk bleef. Vaarden in 2005 nog 1100 schepen met visquota, nu zijn dat nog 466. Dus een ruime halvering van families die nog van de visserij kunnen leven. ‘De oorzaak: het uitkopen van schepen door het overnemen van quota’, door enkele grote jongens, zo schrijft de visserijkrant.

Moderne havens lijken wel gevangenissen

Wat gebeurt er? Steeds meer visrechten komen in handen van steeds minder mensen. In IJsland bezitten nu 10 bedrijven de helft van alle visrechten, zo stelt Visserijnieuws. Maar dat kan er ook wel 1 zijn, namelijk Samheri met 10 dochter-ondernemingen via een paraplu-constructie. En Samheri werkt weer samen in een joint venture met de Katwijkers van P&P; UK Fisheries.

De uiteindelijke drijvende kracht achter die opkopers van visbedrijven en de ‘grote jongens’ kan dan weer een bank zijn, die voor Private Equity aast op grondstoffen. Hoe dat in elkaar steekt zoeken we nu uit.

In Nederland beschikt die Katwijker multinational P&P ook over het gros van de pelagische vis (dat is vis die in scholen zwemt, los van de bodem), met grote pelago-cowboys als Cornelis Vrolijk en Van der Zwan.

Het geld wat ze met dit ‘viskapitaal op de bank’ binnenhalen, dat herinvesteren ze in andere sectoren.

Cornelis Vrolijk (Jaczon)

Pelagisch geld in de platvis
Die Pelagocowboys kopen zich nu ook de platvissector in. Ze kopen bootjes met vangstrechten op, en van zelfstandige vissers maak je dan contractvissers in loondienst. Van der Zwan naam zo een aandeel in Ekofish. En ze baten nu het door Klaas Post in het leven geroepen Quotter uit.

Dat bedrijf is nu van Van der Zwan nadat Post er uit stapte. Of de andere aandeelhouder ‘Orion’ er nog inzit is mij niet bekend, en van wie ‘Orion’ dan is (P&P?). Die varen nu met een kotter of 8-10. Zoals een Urker visser meldt:

Klaas Post is in de loop vd jaren een soort externe financierder geworden voor bedrijven die op omvallen stonden. Hij kocht zich voor een x percentage in en meestal kreeg hij alles weer op de rit en na verloop van tijd nam hij dan weer afscheid en werd weer uitgekocht.

Dit ging hij ook bij visserijfamilies doen door middel van hun quota te kopen en voor en zacht prijsje te laten huren. Zo is hij in de loop vd jaren eigenaar van een gigantisch quotum geworden. Toen dit quota grotendeels onbenut bleef kwam hij op het idee ook schepen te kopen en nam de Uk 61,243 en de 292 over.

Hier zat allemaal een puls-licentie op. De 61 is afgestoten de offshore in, maar de andere 2 varen. Voor de knowhow van de visserij is Pieter Louw v Slooten van de UK 153 als manager aan gesteld. Dit schip is nu ook eigendom van Quotter een zo is PL v Slooten ook aandeelhouder.

Vd Zwan is grootaandeelhouder en kwam er voornamelijk bij omdat zij GT’s (Gross TonnageRZ ) hadden van gesaneerde trawlers van hun. Deze GT’s zijn nodig bij eventuele nieuwbouw van schepen.

Bootje van Van der Zwan/Ekofish in Stellendam bij Padmos

En die nieuwbouw, daar schreef de Visserijnieuw al over in mei 2018 Je kunt dus blijkbaar GT’s uit de pelagisch trawlers overhevelen naar de kottervisserij? Kattukker vismultinational P&P kocht zich in de platvis in via het handelsbedrijf Dadas in Urk. En ook in Volendam in Platvis Holland.

Zoutkamp, Havenrestaurant van Roussant

Geen sociale binding met de thuisplaats
In Zoutkamp zochten we het door Matthijs van der Ploeg opgebouwde garnalenimperium Heiploeg op. (2014)

Zoals we beschreven, werd vervolgens het gros van de garnalenvloot van dik 200 schepen onder het MSC-labeltje van Unilever/WNF geparkeerd. Zo kan de handel (Heiploeg/P&P) nu via vangst- en prijsafspraken- vermomd als duurzaamheid- de vissers als een vorm van loonwerkers behandelen.

Dat beperken van visuren om de garnalenprijs ten gunste van de handel te manipuleren, dat noemen ze dan Landings Per Unit Effort (LPUE).

Zoutkamp van Matthijs van der Ploeg

Wie Zoutkamp en Van der Ploeg bezoekt, die ziet hoe deze garnalennestor met zijn eigen gemeenschap verweven was en is. Hij ‘zorgde’ ook als Shrimp-Godfather voor ‘zijn’ Zoutkamp. Hij liet er een prachtig havenrestaurant bouwen, met bijna Scandinavische havenhuizen.

Hij investeerde ook in zijn gemeenschap, die daardoor behoed bleef voor uitsterven als dood gat ergens in Groningen. Bij P&P is de sociale betrokkenheid met Zoutkamp en de toekomst van medewerkers praktisch nul, het is een winstmachine die het om het even is waaraan ze geld verdienen. Zo importeren ze in Zoutkamp nu ook Chinese rivierkreeften.

Een multinational kan als een sprinkhaanplaag van de ene locatie naar de ander verhuizen, zonder omzien naar de sociale gemeenschap.

Met nog een eigen traditionele haven

Ook sociaal leven op Urk onder druk van 24/7
Op visserijhoofdstad Urk tref je nog een vorm van sociale cohesie, intacte families van hardwerkende mensen. Die kottervissers op platvis wisten jarenlang een traditioneel vispatroon te handhaven, zodat ze in de weekenden thuis konden zijn.

Dan kun je zaterdags bijvoorbeeld nog sociaal leven hebben, en zondags naar de kerk. Zo hou je een sociaal bindweefsel in stand en traditionele waarden, die anders onder druk van geld en massamedia verdampen. Zolang Urk onafhankelijk van andere gemeentes kan blijven, kunnen ze die eigenheid en arbeidzaamheid tot eigen voordeel benutten.

Net als op Urk. Ontroerende plek

Dan hoeven ze niet– zoals op Wieringen- te fuseren met een andere gemeente, die vervolgens de kas leegtrekt. Zodat je als arbeidzame gemeenschap de greep verliest op eigen omgeving en geld.

De Urker visboer meldt dat in die traditionele week-indeling nu ook al verandering in kwam op Urk. Sinds enkele jaren heb je ook hier al overweekse visreizen bij scholvissers, dus 1 week op en 1 week af. Dat je woensdags lost en weer vertrekt. Het zijn kleine stapjes in een grotere trend, 24/7 dienstverlening aan de Mammon (banken) en de alsmaar uitdijende overheid (De Leviathan)

Visafslag Stellendam met Leugenbank

Als crimineel met enkelbandje door overheid bejegend
De laatste bureaucratische verrijking van het vissersbestaan: de schipper moet nu sinds januari per bemanningslid per uur beslist een logboek bijhouden, wat ze allemaal doen, van slapen en poepen tot eten en werken. Dat komt bij steeds fijnmaziger andere regulering.

Visserij is geen vrij beroep meer, je wordt gevolgd met logboeken, VMS-systemen die iedere visbeweging registreren en uren bijhouden dat je vist.

Als een crimineel met een enkelbandje op proefverlof, zo kun je de bejegening van visserij door de overheid (NVWA & RVO) beschouwen. Iedere beweging die ze maken moet op papier staan. Momenteel proberen bijvoorbeeld garnalenvissers inzage te krijgen in de eigen VMS-data die ze aan de overheid overhandigen.

De NVWA – die door fusies en bezuinigingen dossiersterk aan kennis inboette- weigert die VMS-data echter te geven. Dus de overheid wil over data beschikken die van de vissers zelf zijn, maar die vissers mogen dus hun eigen gegevens niet in zien. Zodat deze overheid die gegevens naar eigen willekeur tegen vissers kan gebruiken, als sympathisanten van de PvdA of erger, Groen Links.

Tegelijk doet de NVWA- niet gehinderd door kennis of affiniteit met de Nederlandse voedselvoorziening- al voorstellen om hun visuren sterk te beknotten.

Nu vist een kotter 4800 uur per jaar, en het aantal uren dat je mag vissen is je inkomen. Dan moet je natuurlijk eerst wel kunnen zien hoeveel er daadwerkelijk gevist wordt, voor je als overheid een willekeurig urenquotum oplegt voor de hele garnalenvloot.

Op die manier speelt de overheid dan weer vissers tegen elkaar uit. Hoe de overheid milieuclubs subsidieert als stok om vissers mee te slaan, en groenverf-potje voor windmolens op zee, dat heb ik al uitgelegd in het filmpje over de zoon van Frans Timmermans bij Stichting de Noordzee.

Warmte en gezelligheid in Havenrestaurant Zoutkamp

Fisherman’s Friend
Je zou onderhand dus- net als bij Fairtrade in de Derde Wereld- een eigen sociaal economisch duurzaamheidslabel moeten opzetten, gesponsord door Fisherman’s Friend. Fairfish: bescherm onze eigen MKB’ers en familiebedrijven tegen uitsterven, behoud de sociale structuur van visserij- en plattelandsgemeenschappen.

Opdat ze niet allemaal van De Staat afhankelijk worden en de willekeur van meestal (extreem) linkse ambtenarij. Voor mensen met ‘rechts’ zelfbeeld betekent dit ook dat ze eens verder kijken dan sprookjes over ‘De Markt’. Economie gaat over meer dan ‘geld op korte termijn’, je moet ook op lange termijn denken, en dus ook in sociale waarden.

Koop alleen nog van uw eigen familiebedrijven. Wanneer de grenzen dicht zijn om virusverspreiding tegen te gaan: is het dan geen noodzaak om juist weer waardering op te brengen voor de mensen die ons eigen voedsel verzorgen? Uit eigen zee?

Investeren in eigen gemeenschap

Tegelijk geldt: hoe meer geld de milieubeweging krijgt, hoe leger onze borden. Van ‘meer regels’ kun je niet eten. Ambtenaren eten enkel borden leeg maar voegen geen waarde toe.. Uiteindelijk kan het beroep van boer en visser dan straks weer een heldenstatus krijgen: zij die de eigen bevolking helpen voeden met gezond voedsel, waarmee niet is geknoeid.

Dan werken ze als apothekers van de zee, die met gezond voedsel ons immuunsysteem versterken. Is er een nobeler beroep denkbaar?

3 Replies to “Big Fish & Big Government slokken vissers op”

  1. Beste Rypke,
    Is het mogelijk dat je DVD’s kan maken van jouw uitzendingen?
    Gewoon voor nu ( lekker naslagwerk om op je gemak nog eens te bekijken) en voor later.
    Soms kan alles ineens van internet verdwijnen!
    Ik heb grote bewondering voor al jouw speurwerk!!

    Mathilda( strijdster )

Laat een reactie achter aan RypkeZeilmakerAdm Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *