Voor dit zaterdagverhaal reizen we naar de Veluwe bij Kootwijk, waar we het Speulderbos vinden in handen van Staatsbosbeheer. Het Speulderbos is 1 van de in 1987 ingestelde ‘Bosreservaten’ van in totaal ongeveer 2900 hectare ‘natuurlijk’ en meer oud bos. De reservaten kwamen tot stand in de nasleep van de Nieuwe Wildernis-stroming in Wageningen rond ‘Kritisch Bosbeheer’.

Zo lief, en zo krities
Die Kritiese mensen waren de Wageningse geitenbreier-revolutionairen in het biologenland van de jaren ’70, met mensen als Harm E. van de Veen als voorloper maar ook Ruud Lardinois. De mens moest eens zijn handen thuis houden, ‘natuurlijke processen’ moesten het roer van de boswachter overnemen.

Dankzij Van de Veen verschenen de eerste ‘grote grazers’ in bosgebied van de Veluwe, Niet de wisenten die hij op het oog had, maar een meer publieksvriendelijke compromiskoe de Schotse Hooglander (1982)Met name Frans Vera ging met zijn grote grazers-theorie op de loop in de Oostvaardersplassen, waar zijn kadaverdiscipline de nodige politieke controverse op blijft roepen.

Fransie Vera was een tikje valser, dus kwam hij hoger in de overheidsboom dan Ruud en Harm. Naar Harm is nu wel een nieuw ecoduct op de Veluwe vernoemd.

Voor NRC Handelsblad schreven we in het verhaal ‘Falende Grazers, metaforen voor goedkope wildernis’ (2007) over de hoge verwachtingen die natuurbeheerders hadden van deze herkauwers bij het herscheppen van de natuur. Dat verhaal kun je hier op de webzijde nog lezen…

Dood hout doet leven
Bij excursies voor de studie Bos en Natuurbeheer in Wageningen (eerder ‘Bosbouw’), werd ons al gewezen op 1 dogma in het ‘natuurlijke bos’. Er moest beslist 20 procent dood hout aanwezig zijn. Die aanname was losjes gebaseerd op studies in zogenaamde referentiegebieden voor natuurbos, zoals het Poolse Bialowiezawoud, maar ook Ile de Rhinaud in de Rijn.

Dat dode hout deed leven, al die bastkevers en bonte knaagvarianten die weer basis van een voedselketen zouden vormen. Terwijl de Germaanse opruimdrift in moderne bossen meer de aanblik gaf van strakke houtakkers. Dat moest en kon anders, zo riepen de geitenbreiers van de jaren ’70.

Hun echo reikte door tot bosbeleid in de jaren ’80 en ’90. Toen wij als laatste generatie in Groot Hinkeloord binnenkwamen, het was natuurlijk proces voor en na.

Om dat ‘natuurlijke percentage’ te bereiken, schilden bosbeheerders vervolgens gezonde bomen. Dan zaag je een ring van de bast rond de boom weg, zodat zijn saptransport stokt. De boom sterft dan van de dorst. Bij aanvang van de studie, zaten de kritiese mensen stevig in het natuurbeheer-zadel.

Overal, ook in het Amsterdamse bos kom je iets van het doodhout-dogma tegen. Zo ook dus bij het Speulderbos. Wat ik niet had verwacht, is dat ze tot recent bleven doorgaan met schillen, want je vond nog steeds door de boswachter ter dood veroordeelde beuken waar de halsslagader als het ware van was doorgesneden.

Terwijl het toch niet aan dood hout ontbrak in het bos, zo zeer zelfs dat het Speulderbos meer leek op een Tonderzwammenplantage.

Transformaties en fundamentele transities…
De aloude Kritiese bosbeheerders, hun tijd is nu weer voorbij. Hun natuurerfenis wordt langzaam weer verwoest voor doelen als de CO2-religie, die snelgroeiende klimaatplantages vraagt. Staatsbosbeheer kampt nu niet zozeer meer met verwilderde bossen, als met verwilderde sociale zeden.

Deze ‘beste overheidsorganisatie 2018’ gaf zichzelf ANBI-status. De met 87 miljoen euro gesubsidieerde boskappers, ze willen graag donateurs binnenhalen die dan het bankje in het bos of de rolstoellift financieren.

Terwijl hun directeur Sylvo Thijssen ver boven Balkenende zichzelf verrijkt, met 2,1 ton euro salaris.

Vrijwel ieder document dat nu vanuit de overheid wordt gelanceerd inzake natuur, waartoe ook Staatsbosbeheer behoort, roept nu meestal een mengsel van spot en gepaste walging op. Je zou er een ‘Parental Advisory’-stempel op dienen te plaatsen:

‘dit document hangt van schaamteloosheid, subsidieverkwisting en opportunistisch slap geouwehoer aan elkaar. Wij verzoeken U dringend het ongelezen ter zijde te leggen, te gooien, danwel uit te printen en ritueel in de brand te steken’.

Het huwelijk van neomarxisten en neoliberalen dat zich in ‘De Transitie’ als project wist te voltrekken. Hoe de Vereniging Voor Dieven (VVD) met de Portemonnee van de Ander (PVDA) huwde, en daarbij het aan ‘natuur’ op papier toebedeelde grondoppervlak als geldmachine ontdekte.

Voor het DRAAGVLAK %^ijdel gebruik van de naam des Heeren &**!!! Voor het DRAAGVLAK%^ ijdel gebruik van de naam des Heeren&*(!!!

Vergeef hen Heer, het interesseert hen niet wat zij zeggen
Een voorbeeld van een document over bossen, dat zo’n diepe zucht kan ontlokken, vol ‘Fundamentele Transities’ en ‘Ambitieuze Doelen’, de wereld opnieuw herscheppen met ambtenarij die over Nog Betere Kennis beschikt….De Bossenstrategie van het College van Rijksadviseurs onder voorzitterschap van Berno Strootman, tevens houder van een bureau Strootman Landschapsarchitecten.

Die hebben weer nieuwe grond nodig om prestigeplannetjes te verwezenlijken. Nu azen ze op tienduizenden hectares boerengrond om daar bos op te planten. Voor de CO2 enzo, dus voor publiek gefinancierde baantjes. Bedenk dat bos traditioneel werd geplant op arme gronden, terwijl de rijke gronden voor de landbouw werden gebruikt. Anders rendeerde het per hectare niet.

Daarom vind je op arme gronden als de Veluwe nu bos, niet omdat bos daar ‘hoort’. Ooit was ook Friesland met oerbos begroeid. Op rijke grond groeit eikenbos veel harder, en de bodem verzuurt er ook zo snel niet als op die arme grond. Echt Hollands oerbos, dat vind je dus meer als elzenbroekbos en wilgenbroekbos langs rivieren.

Dat is een ecotype voor een vruchtbaar deltaland als Holland. Maar dat was allemaal al eeuwen eerder gerooid.

College van Rijksprofiteurs
Vrijwel alles dat deze mensen van de rapportindustrie over zichzelf zeggen is hol liefdeloos geklets tot de zevende orde. Harry Potter-proza over ‘transities’ en ‘transformaties’ waarmee men werk voor zichzelf op publieke kosten uit de grond tovert.

En dat overgoten met een saus narcisme en schaamteloosheid, die we van de modernistische, en dus harteloze Nederthaler inmiddels gewend zijn, het soort parasieten waarmee de entiteit genaamd ‘overheid’ zo van vergeven is, het brandhout der samenleving:

Het College van Rijksadviseurs is een onafhankelijk adviescollege dat het kabinet gevraagd en ongevraagd adviseert over ruimtelijke kwaliteit.

Het CRa adviseert over de urgente thema’s van nu: van transformatie, infrastructuur en de complete stad, tot nieuwe cultuurlandschappen en de energietransitie. Het CRa staat ook voor integrale kwaliteitsborging binnen ruimtelijke projecten waarbij het Rijk is betrokken.

Dit ‘onafhankelijke’ College van Rijksadviseurs, (lees: zonder publieke verantwoording, op publieke kosten), regelt kortom nieuwe baantjes op publieke kosten voor hun vriendjes. Het is moeilijk om zulke mensen met christelijke naastenliefde te bejegenen, hoewel de Heer ons dat met grote klem opdraagt te doen.

Zoals mijn Oma zaliger zei: ‘het zijn ook kinderen Gods.’

Wie nu ‘ja, maar’ zegt: inderdaad, zij dienen zich te bekeren opdat zij niet worden uitgeworpen in de buitenste duisternis, waar geween en tandengeknars zijn zal. Sommige zaken zijn nu eenmaal beter in Bijbelse taal te vatten.

De zin van het College van Rijksprofiteurs biedt legio mogelijkheid tot theologische duiding, waar de met ‘biomassa’ gestookte hellevuren een prominente rol vervullen kunnen.

…maar ik had de Liefde niet
De geitenbreiers van Krities Bosbeheer, je hoefde hun natuurvisie niet beslist te delen. Zie mijn NRC-verhaal waarin de wetenschappelijke zwaktes bovendreven. Maar wat zij nog wel in bezit hadden, dat was De Liefde voor en nog een zekere basiskennis van natuur, ontzag voor Het Leven dat zich in meer dood hout zou vestigen.

En zo hebben we nu dus toch nog snippers Bosreservaat, waar tussen de oude beuken het licht anders valt.

Je hoort er zoals bij alle oude en rotte ruïnebossen het typische ‘ijskluit-over-het-ijs-schuif’-geluid van de Boomklever, dat blauwe minispechtje. Toch een plaats van verbeelding waar je even aan de banaliteit van het ge-economiseerde bestaan ontsnapt. De Godin Natura, in plaats van enkel de Mammon.

…’maar ik had de liefde niet’ uit 1 Corinthiers 13…

En met AC/DC in het hoofd ‘Tonderzwam!’ verlaten we deze doodhout verzameling. Je krijgt altijd Tunderstruck in het hoofd, wanneer je tonderzwammen ziet. En bij het naar huis rijden gaan we van boomklever naar bumperklever. Omdat we ‘vanwege stikstof’ continue gedwongen zijn te remmen voor mensen die met 101 km per uur een vrachtwagen inhalen.

Zodat continue verkeersopstoppingen ontstaan, want de wegcapaciteit wordt slechter benut. En mensen zijn gemiddeld 10-20 procent langer onderweg. Honderd? Ben je bedonderd. Er is geen stikstofprobleem, kijk maar naar Duitsland waar je onbekommerd boven de 200 mag rijden.

Er is hier in een bestuurlijk integriteitsprobleem, zedenverwildering van oerproporties, zodat ook dat wat je zo dierbaar was, dat mondiaal unieke, afwisselende Nederlandse landschap uit naam van ‘groen’ door het putje gespoeld wordt.