Vredespaleis, hier werd het op 29 juni 2000 gelanceerd

Internationale verdragen die een abstract ‘wereldburgerschap’ dienen, ‘mensenrechten’, of zelfs ‘Aarde’, hebben allen het zelfde effect. Een internationale kliek speelt zo de rol van bezettingsmacht.

Carnegie-stichting is eigenaar van het Vredespaleis

Het klinkt paradoxaal, maar toch kun je niet anders constateren. Vrijheid bestaat enkel bij gratie van grenzen. Grenzeloosheid is namelijk geen vrijheid. Dat betekent slechts ‘niet bestaan’, alsof je een geest bent. De geldigheid van die schijnbare paradox kun je van het niveau van een lichaamscel zien, tot een lichaam en een verzameling lichamen die levend op een zelfde grondgebied besluiten om samen te werken. 

Een functionerende cel heeft een celwand nodig, waarmee die kan selecteren wat er in komt en uitgaat.  Een lichaam heeft een huid als orgaan dat ziekten buiten houdt. Zonder functionerende grens sterft het lichaam, en gaat ook de cel dood. Een land heeft functionerende landsgrenzen nodig, om in leven te blijven als herkenbare entiteit. Dan kom je met 1 woord tot een werkbare definitie van vrijheid, die concreet is en niet abstract: zelfbeschikking.

Vrijheid is niet een ‘recht’ in de natuur, maar het resultaat van een inspanning. Begrensde entiteiten die hun grens bewaken, claimen de vrijheid daarin op eigen voorwaarden te leven. Die wens tot zelfbeschikking kan op gespannen voet staan, met de wens tot samenwerking. Lichaamscellen werken samen, mensen werken samen en landen werken samen. Maar opnieuw dienen we hier een grens te trekken, om vrijheid gedefinieerd als ‘zelfbeschikking’ te bewaken.

Vredesduif Hillary Clinton 🙂

Stel dat samenwerking een topdown-dictaat wordt. Ter coördinatie van samenwerking ontstaan systemen, die zelf belangen najagen. In een menselijk lichaam kan dat ook misgaan. Je immuunsysteem dat ziekten gecoördineerd bestrijdt, het kan op hol slaan. Dan vernietigt het gezonde cellen van je lichaam. Zo kan ook een internationaal diplomatensysteem en het ‘internationaal recht’ op hol slaan. Zodat de soevereiniteit van landen sterft. Terwijl de wens tot samenwerking uiteindelijk alleen kon leunen, op de toestemming van ieder land afzonderlijk.

Zo hebben we nu al twee paradoxen bij elkaar gewinkeld. De eerste was dat vrijheid enkel bestaat bij gratie van grenzen. De tweede is nu, dat goede internationale samenwerking alleen functioneert wanneer je krachtige natiestaten hebt. Landen die hun grens bewaken kunnen, uit belang van de eigen bevolking.

Landen kunnen niet zonder de mogelijkheid om zich aan de sociale druk van internationale instituten te onttrekken. Donald Trump deed dat nog met het klimaatdictaat dat onder paraplu van de Verenigde Naties in Parijs (2015) werd gesloten door diplomaten, ngo’s, multinationals en academici. Dat verdrag was nadelig voor de concurrentiekracht van Amerika ten opzichte van China, aldus Trump.

De grens bij internationale samenwerking, die trek je als land uit naam van zelfbeschikking. Bijvoorbeeld als doelen economisch nadelig voor je zijn. Of wanneer beleden doelen abstract worden. Je kunt als collectief landen besluiten, om in land X troepen in te zetten om een concrete genocide te be-eindigen. Maar het expansieve geloof van ‘immer meer internationale samenwerking’, kan in zichzelf een ideologie worden. Ergens moeten landen dan een grens kunnen trekken. Genoeg is genoeg.

Van de Stichting Gezond Verstand

Lees de rest van dit essay in Gezond Verstand, (24 december) en abonneer je. Klaag niet over het bedrog van de Nederlandse pers, maar gooi de tv uit het raam, zeg ‘de krant’ op en steun het alternatief.