De Psalm van de dag uit De Abdij is een boet-Psalm, nummer 51. In tegenstelling tot ondergetekende die zich eigenlijk van geen (echt) kwaad bewust is bij zichzelf, en die niet begrijpt wat hij misdaan kan hebben, en die dus ook niet begrijpt waarom hij het Paasoffer nodig heeft, gaat de Psalmist (hier ‘David’) helemaal door het stof.

Wees mij genadig, o God, overeenkomstig Uw goedertierenheid,
delg mijn overtreding uit overeenkomstig Uw grote barmhartigheid.

Was mij schoon van mijn ongerechtigheid,
reinig mij van mijn zonde.

Want ík ken mijn overtredingen,
mijn zonde staat mij voortdurend voor ogen.

Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd,
ik heb gedaan wat kwaad is in Uw ogen,

zodat U rechtvaardig bent wanneer U rechtspreekt
en rein bent wanneer U oordeelt.

Dit zou David hebben gedicht na door de profeet Nathan te zijn terechtgewezen. Hij had immers net Bathseba geschaakt en bezwangerd, de vrouw van 1 van zijn militairen.

Die militair, Uriah had hij nog verleid om direct daarop nog even bij haar te liggen, zodat haar (mogelijke) zwangerschap aan hem toegeschreven had kunnen worden. Maar dat wilde hij niet.

Dus liet David Uria in de voorste linies zetten zodat hij bij een militaire operatie als eerste zou sneuvelen. Zulke rattenstreken flikken mensen elkaar. Kijk: dat zijn tenminste streken die je als ‘zonde’ kunt categoriseren.

Maar het kan niet anders zijn, of dat wat je een ander flikt doe je tegelijk jezelf aan:

Ontzondig mij met hysop, dan zal ik rein zijn,
was mij, dan zal ik witter zijn dan sneeuw.

Doe mij vreugde en blijdschap horen;
laat de beenderen zich verheugen die U verbrijzeld hebt.

Verberg Uw aangezicht voor mijn zonden;
delg al mijn ongerechtigheden uit.

Schep mij een rein hart, o God,
en vernieuw in mijn binnenste een standvastige geest.

Verwerp mij niet van voor Uw aangezicht
en neem Uw Heilige Geest niet van mij weg.

Nu hoef je dus niet andermans vrouw te stelen en die concurrent vervolgens te laten vermoorden, om toch schuld op te lopen. Misschien zijn alle burgermanszonden, die kleine geniepige dingetjes die je voor jezelf zo snel goedpraat wel veel erger.

Bij iedere keer dat je leugenachtig of lafhartig als Kees ‘de dweil’ van der Staaij handelt, haal je het niveau van het geheel verder omlaag. Je holt je eigen spreekrecht uit, tot de betekenis van taal aan toe. Dus zodra je een slachtofferrol wenst in te nemen, bedenk je eerst dat wat jouw treft de resultante van eigen handelen kan zijn.

Ook of juist, wanneer je dat bij jezelf beslist niet kunt zien. Anders ga je Het Leven in zichzelf of God de schuld geven, en help je de cynische maatschappij maken die de moderne is. Of je helpt jezelf een soort alibi opbouwen om wraak op ‘het leven’ te nemen, er iets van te stelen.

We lezen verderop:

De offers voor God zijn een gebroken geest;
een verbrijzeld en verslagen hart zult U, o God, niet verachten.

Het schijnt dat je meer spijt krijgt van de zonden die je niet hebt bedreven, omdat je toen bijvoorbeeld te laf en of te incompetent was ze uit te voeren.

Dan de zonden die je wel bedreef, en al die kleine burgermansovertredinkjes, als vervloekingen, klein verraad, leugens en lafheid, zelfrechtvaardiging die je jezelf zo licht vergeeft. En zo kan David dus wel een man naar God’s hart heten in de Bijbelse traditie, een rondneukende massamoordenaar.

Maar U lezer, of ik bijvoorbeeld niet.

Omdat zijn boetedoening oprecht was, zoals in deze psalm voor deze Stille Zaterdag. Oprechtheid, hoe vaak kom je dat nog tegen in deze cynische, materialistische rotmaatschappij die van leugen en de Mammon aaneen hangt.