Mater familias frisiae

Koortsachtig werken we aan de voltooiing van mijn Friese natuurboek. Deze Friezin, Mona Frisa pikten we gisteren nog even mee in de natuur achter huis, met karakter zoals ze uit de Friese bodem kunnen voortkomen. Ik zocht een soort Mater familias fresia die ook zo uit een Vikingschip had kunnen stappen

Dit komt al in de buurt. Ik zoek ook nog roodharige kandidates, die het schoonheidsideaal van het Fries minimalisme weerleggen (plofkip met pleeborstel/droogkap/bloempot, norse tronie) Ook dat is echte (menselijke) natuurfotografie.

Zo krijg je een heel andere indruk

Het was nog even puzzelen om de juiste indruk vast te leggen, die je er in wilde leggen, wat afhangt van achtergrond, lichtval en de ontelbare posities waarin het menselijk gezicht zich kan plooien. Licht moet meezitten bij menselijke natuurfotografie, die vanzelfsprekend in de natuurlijke habitat plaatsvindt.

Mensen in natuurlijke omgeving, deel van de natuur.

Willem, een echte Fries, 1 van meest geslaagde portretten

De Vikingen had ik al, de oer-Friezen. Het idee is dat de mensen zijn als hun bodem. Ontwortel de mensen (globalisme, liberalisme), en je krijgt ontwortelde karakterloze mensen. Zijn mensen ‘geaard’, ze weten waar ze vandaan komen en thuishoren, opgegroeid in en met de natuur, dan krijg je mensen die stand kunnen houden.

Zulke stand-Friezen lijken af en toe een met uitsterven bedreigde diersoort.

Meer dan het vaak wat zeurderig klinkende moderne Fries vol ver-Friezingen van Nederduitse woorden, is ‘natuur’ voor mij definiërend. Taal kun je leren, karakter heb/krijg je als gunst van de Schepper.