‘Als een kind dat de borst ontwend is’… (Psalm 131)

Somalische zwerver in A’dam bij Haarlemmerpoort

De Psalm van de dag is nummer 131, heel kort en bondig zet die een beeld neer van een geestestoestand. Hoewel ik geen kind ben dat borsten ontwend is, kun je wel een soort kind van God zijn dat niet continue voeding en hulp nodig heeft omdat je anders gaat huilen.

Heere, mijn hart is niet hoogmoedig,
mijn ogen zijn niet trots,
ook wandel ik niet in dingen
die te groot en te wonderlijk voor mij zijn.

Voorwaar, ik heb mijn ziel tot rust
en tot stilte gebracht,
als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder,
mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is.

Israël, hoop op de HEERE,
van nu aan tot in eeuwigheid.

De duif als heilige beest van de stad

De laatste regel lijkt bij vluchtig lezen haast een toegevoegde plichtpleging, om de Psalm te doen klinken als zovelen. Is dat zo?

De afgelopen jaren heb ik mogen groeien, zodat je geen zwart gat hoeft te zijn maar anderen kunt aansteken, zoals goede mentoren mij inspireerden het betere in jezelf boven te halen. Met die realisatie in gedachte, is de laatste psalmregel ineens geen plichtpleging meer.

Duiven in de stad hebben een eigen verbodsbordje gekregen

De Psalmist roept mensen om zich heen op, na een eigen ervaring mee te delen. Hij stapt tot slot uit het eigen raam. Geestelijke groei bereik je niet in je eentje, maar in relatie tot andere mensen, de natuur om je heen en de Allerhoogste, die in de Bijbel als Heere wordt aangeroepen.

One Reply to “‘Als een kind dat de borst ontwend is’… (Psalm 131)”

  1. Dat is wat mij altijd weer opvalt, ook na verlies of geleden schade valt de Christen-mens, maar ook de niet-Christen met een conservatieve inborst altijd weer terug in zijn ‘default position’, die van tevredenheid. Waar de progressieve tegenmens begint te gillen, te saboteren en te vernielen, om wraak roept, valt ons soort mensen altijd weer op door rustig te worden en tevreden te zijn met wat we nog hebben, ook al wordt het dagelijks minder.

    Ik vind mijn kalmte weer in het lezen Bijbelse beloftes, de novellen van Tito Perdue en de Karelia Suite van Sibelius en lig dan uren gespeend te marineren in alles waar ik nog zielsverrukkingen uit ontvang. Waar het linkse ‘krankzinaat’ waarschijnlijk met al de 20 kalknagels in het plafond gestoken gillend hangt te krijsen ruik ik alweer geuren uit de bloemen op mijn behang.

Laat een reactie achter aan Jelle Sopstra Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *