Met hulp van ministeriële ambtenarij, de Unie van Waterschappen, de VNG, wordt sinds de jaren ’90 in het buitengebied al de bestuurlijke architectuur uitgerold van de 2030 Agenda/Agenda 21, waarvan de Habitatrichtlijn (‘The Dutch Directive’ 1991) onderdeel is  (Natura 2000). Zo jaagde de milieubeweging de jeugd uit de natuur, in ruil voor wat alarmistische borrelpraatjes over het ‘redden van de planeet’, terwijl ze de publieke ruimte privatiseren met gebruik van staatsgeweld.

Gij zult niet oogsten
Beweringen als ‘de paling sterft uit’, terwijl de rivieren vol zitten met de vetste paling, polsdik. Kudo’s Wereld Natuur Fonds en Sportvisserij Nederland. Wie alarmerende verhaaltjes verkoopt zonder werkelijk om bewijs of echt deugdelijke dataverzameling te geven, die geeft ook niet werkelijk om de natuur. Die is uit op politiek gewin en subsidie.

Terwijl palingvissers de enigen zijn die werkelijk belang hebben bij een goed bestand. Met enkele echte wetenschappers kunnen en willen die best resultaat halen, en dan kunnen ze die milieuclubs en hun ambtenaren als de pest missen.

Een cordon ontstond sinds eind jaren ’80 van ngo’s rond ambtelijke instanties, die allen financieel profiteren van regulering waarvoor ze zelf lobbyden met alarmerende ‘crisis’-verhaaltjes, voorzien van regulering met technisch geformuleerde ‘natuur’-doelen, Kaderrichtlijnen en drempels als Kritische Depositie Waarde (KDW) of de Habitatrichtlijn en een door een handvol ecologen geselecteerde ‘hersteldoelen’, die natuurgebruik blokkeren.

Zodat je als palingvisser of zoetwatervis-oogster je kont niet meer mag keren op het water, of je moet al met zelfverklaarde ‘deskundigen’ in zee van hun leugenachtige corrupte overheid of een reddingsplan paling schrijven met een ngo naar ambtelijke keuze, aan het infuus van de Postcode Loterij.

Of je moet eerst peperduur ‘onderzoek’ laten doen door een ecologisch bureau, met mensen die zelf nog nooit een visnet in de hand hielden, noch weten hoe paling zich in de natuur gedraagt. Wie nog als zelfstandige een bedrijf denkt te kunnen voeren, wordt net zo lang door de ambtenarij, NVWA en zelfs hun politie geterroriseerd tot die er het bijltje bij neer gooit.

Wie leefde als tevreden roker, vrij en onafhankelijk die wordt door het bureaucratisch academisch complex gezien als onruststoker die kapot moet.

Zo maken ze de oogst uit de natuur tot bureaucratisch-academische aangelegenheid, met een papieren slot op de natuur voor kleingebruik. Terwijl multinationals en grote vernietigers/vervuilers van natuur een vrijbrief krijgen (denk aan ‘biomassa’)

Achteraf gezien is wat je eerder als menselijk falen, opportunisme en democratisch falen zag dus een bewuste strategie geweest, volgens een gelijke denkwijze (technocratie). Natura 2000, de habitatrichtlijn, de KRW, Good Environmental Status, Ecologische Voetafdruk: ze hebben 1 overeenkomst, die bij alle slechte wetenschap:

• Valse concreetheid. (fout 3 van de 4 meest gebruikte trucs in wetenschapsfraude, zie de Cursus Bullshitdetectie)

Feedbackloop van belangenverstrengeling en inkomsten-afhankelijkheid
Via technische regulering verplaats je voorheen democratische besluitvorming over de natuurlijke omgeving van mensen naar een handjevol door een corrupte bureaucratie geselecteerde club ‘deskundigen.’ Dat noem je dan ‘de’ wetenschap, en wie is die bestuurder die ‘de’ wetenschap zegt te kunnen weerspreken?

Je maakt een feedbackloop van belangenverstrengeling, die zichzelf in stand houdt. Zoals de behoefte aan ‘meer onderzoek’, die zichzelf in stand houdt als gesubsidieerde baantjescarroussel voor merendeels volstrekt nutteloze ecologen, en andere ‘deskundigen’.

Het onvermijdelijk resultaat. Alleen enkele grote jongens overleven de aanhoudende lastenverzwaring, alle traditionele familiebedrijven verdwijnen, geholpen door een volstrekt corrupte NVWA. De voormalige Algemene Inspectiedienst (AID) van het al even corrupte Ministerie van LNV bedreigde mij al met een kort geding, omdat ik zo’n NVWA-ambtenaar die visserijbedrijven met valse aanklachten criminaliseerde bij naam noemde.

Het Ministerie van LNV steunt de terreur van NVWA-ambtenarij en ngo’s tegen de mensen die voedsel oogsten uit de natuur.

Op gelijke wijze tuigde VVD-coryfee Bas Eenhoorn de bestuursarchitectuur rond de Waddenzee op, een cordon ngo’s en overlegorganen rond bureaucratische macht die verantwoording wil ontduiken, als belangenbehartigers voor de 1%, de UBO’s van het grootbedrijf. Zodat er steeds minder gevist kan worden, terwijl de Waddenzee wel ‘duurzaam’ energiewingewest mag worden vol dikke kabels.

De 1% vangt de winsten met hulp van corrupte ambtenarij, en wij moeten van de natuur afblijven.

De Dis met vlees noch vis (SDG2)
Wat mogen wij van deze mensen straks eten? De Dis met Vlees noch Vis, zo beschreven we al in de Epoque 11 over SDG2 ‘Zero Hunger‘. Dat kun je ook zien in het SDG Ecosysteem dat hun ambtenarij voor voorkeursclubs optuigt: bedrijfjes die nepvlees, oneerlijk vlees produceren, omdat wij van de natuur af moeten blijven, onze boeren moeten elimineren en onze vissers uit bedrijf worden gewerkt.

Het Europarlement nam immers al een principe-document aan, waarin het einde van trawling wordt aangekondigd, oftewel de bodemvisserij. Dan kan je geen garnalen meer eten. Wie dacht ‘zo gek zijn ze toch niet’: vorig jaar nog had niemand een avondklok voor mogelijk gehouden.

Zo gek zijn ze wel. De Nederlandse overheid en haar milieumaffia voldoen aan de technische definitie van een criminele organisatie. Dat is geen ‘populisme’ maar een feitelijk juiste omschrijving van de praktijk.

Tegelijk zijn er nog nauwelijks kinderen over die ook maar een mus van een kievit kunnen onderscheiden, of die eventueel met hulp van de plantengids kunnen zien dat je hier op de foto hierboven met een wilde peen te maken hebt. Een bos bloemen plukken in de berm heet al ‘stroperij’.

Je mag als kind alleen nog in de virtuele wereld opgroeien, nergens aankomen, ruiken, proeven. The Last Child in the Woods is een creatie geweest van de globalisten met hun ‘tragedy of the commons’ (1968), het gevolg van een denkwijze waar beleid en subsidie voor vrijkwam, en ‘onderwijs’ waar natuureducatie verloederde tot politieke agitprop.  (Leren voor morgen, van Guiseppe van der Helm en het Ministerie van LNV, SDG Doel 4)