De Psalm van de dag is nummer 139, een aan de Kalief van het Jodendom, koning David toegeschreven stukje Judeese borderline-poezie. In 18 regels beschrijft de Psalmist de almacht en alwetendheid van de Heere, die al je gedachten kent als Grote Broer. En dan ineens slaat hij om in een tirade van haatzaaierij tegen de D66’ers (en Christenunie) van zijn tijd, aka ‘de goddelozen’ die hij ‘haat met een volkomen haat’.

Kijk zelf maar. Eerst de beginregels, over hoe God over je schouder meekijkt, en hoe een mens zich voor Hem niet kan verbergen. Kun je als Schepper vanuit de hemel de hele dag door rokjes gluren naar mooie meisjes met dansende borstjes en trillende billen. Dat was een puberale fantasie.

En als midlife-ouwebok verander je in dat opzicht niet zo veel, zo merk je op een zonnige zomerdag wanneer al die wildlife voorbij paradeert. God moet wel een man zijn, anders had hij vrouwen niet zo gemaakt, zo redeneer je wel eens. Ook hier, want bij het bespreken van de Bijbel moet geen lucht van valsige vroomheid hangen.

Wij zijn hier aards als stront. Geloof is er niet om je beter voor te doen dan je bent. Wie vroom is gelooft al in zichzelf. Het is er omdat je weet dat je vergeving nodig hebt, een geestelijk Geneesheer gebruikt.

En: Niets blijft voor Hem verborgen:

HEERE, U doorgrondt en kent mij.
Ú kent mijn zitten en mijn opstaan,
U begrijpt van verre mijn gedachten.

U onderzoekt mijn gaan en mijn liggen,
U bent met al mijn wegen vertrouwd.

Al is er nog geen woord op mijn tong,
zie, HEERE, U weet het alles.

U sluit mij in van achter en van voren,
U legt Uw hand op mij.

Dit kennen – het is mij te wonderlijk,
te hoog, ik kan er niet bij.

Waar kan ik Uw Geest ontgaan,
waar Uw aangezicht ontvluchten?

Al steeg ik op naar de hemel, U bent daar;
of legde ik mij neer in de hel, zie, U bent daar.

Opmerkelijk is dat God volgens deze Psalm ook in de hel aanwezig is.

Hoe dan ook. Met de Grote Examinator die meekijkt, dan doe je beter je best, je loopt de kantjes er niet af. Je hanteert dus Regel Nul uit de Cursus Bullshitdetectie. Zo krijg je Achting voor waarheid, een staat van geest die aan waarheidsvinding voorafgaat die je waarheidsliefde kunt noemen.

Of noem het anders ‘ontzag’, de Bijbel noemt dat ‘De Vreeze des Heeren’, die het beginsel van wijsheid is.

Zoals het gedicht in ‘On Bullshit’ van Harry G Frankfurt ook stelde:

In the elder days, the builders wrought with care, for the gods are everywhere.

Ik ben hier een dichtregel vergeten, maar te lui naar de boekenkast te lopen en ‘On Bullshit’ op te slaan. De essentie staat er alvast.

Angst is hier dan niet de motivatie, ontzag heeft een heel andere, veel diepere lading die bij goddelozen/D66’ers onbekend is, omdat ze de diepste Realiteit ontkennen. Goddelozen zijn eigenlijk maar oppervlakkig, zwevend tussen onbewust en bewust onbekwaam.

En zo kun je dan ook boos worden op mensen die de kantjes er af lopen, die het niet uitmaakt wat ze beweren, zeggen of schrijven als het ze op korte termijn maar (politiek) voordeel oplevert. Of dat je procedureel en juridisch wel ‘de regels’ volgt maar je doet dat zonder enige waarheidsliefde, harteloos,  als een hongerig reptiel dat alleen denkt in winnen/verliezen.

De Bijbel noemt deze mensen ‘goddelozen’, de Linkse kerk van die tijd. De Bijbel is in het Oude Testament natuurlijk zo rechts als de hel. Na nog vier strofen te dichten over dat ontzag voor God, etaleert David een gepassioneerde haat tegen de D66’ers van zijn tijd:

O God, breng de goddeloze om!
Mannen van bloed, ga weg van mij.

Want met listige plannen spreken zij over U
en zij zetten Uw vijanden aan tot valsheid.

Zou ik niet haten, HEERE, wie U haten,
walgen van wie tegen U opstaan?

Ik haat hen met een volkomen haat,
mijn eigen vijanden zijn het.

Waarna de Psalmist nog weer op het oorspronkelijke thema terugkomt, het ontzag voor God, en of die er voor wil zorgen dat je zelf niet datgene wordt dat je bij anderen zo haat:

Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart,
beproef mij en ken mijn gedachten.

Zie of er bij mij een schadelijke weg is
en leid mij op de eeuwige weg.

Net als het ‘nieren proeven’ dat in de Psalmen vaker vermeld is. Je moet niet ‘padafhankelijk’ zijn, zoals dat in de politiek gebeurt. Dat je uit angst voor prestigeverlies een schadelijke weg blijft bewandelen, niet meer terug durft en je fout publiekelijk durft te erkennen. Zodat je een hele generatie in verderf wilt storten uit angst voor prestigeverlies, je eigen hachje.

Je vraagt je af wat mensen als Mark Rutte, Hugo de Jonge cs bezielt om misdaden tegen de menselijkheid te plegen, zo’n leugenaar en bedrijver van onrecht als Ferd Grapperhaus, die satansheks Sigrid Kaag, zo’n Carola Schouten die onze boeren op het hakblok legde van de globalisten, UBO’s en ngo’s. Of de godslasteraars en satansdienaren van de Christenunie, die D66’ers met EO sausje.

Je mag volgens de Psalmen dus bidden dat God zijn wraak over hen uitstort, en geloven dat deze misdadigers dat hebben verdiend. Dat wil zeggen, David mag dat in de Bijbel doen.

Maar zulke gedachten en verlangens zijn alleen passend in de juiste geestelijke context. Wanneer je bidt dat je zelf niet zo wordt/bent, zelf geen schadelijke wegen bewandelt, en dat ook oprecht verlangt niet te zullen doen. God heeft een broertje dood aan huichelaars, onoprechtheid.

Uiteindelijk verschil je niet veel van de mensen die je haten kunt, en kan jij zelf ook niet aan de wraak van God ontsnappen. Pas dus maar op waarvoor je bidt. Be carefull what you wish for. Met de maat waarmee gij meet…

• Voor de gedachtenpolitie en taalpolitie van het Openbaar Ministerie (Rigje van der Heide) en hun Ministerie van Veiligheid dat met rode oortjes meeleest, om in mijn teksten iets strafbaars te zien voor de dossieropbouw: Jullie mannen en vrouwen van bloed ga weg van mij
• O how I love the sound of the Old Testament in the morning

PS: In de moderne Big Brother maatschappij had een boek als de Bijbel niet meer uitgebracht kunnen worden. Dan zat D66 er meteen bovenop, haatzaaien, discriminatie, belediging, passages uit context rukken om naast 1 van hun vele regeltjes te leggen, de schijnmoraliteit van goddelozen die vastigheid zoeken in valse concreetheid.