Met de inrichting van de Waddenzee tot 2050 mag iedereen die laaghartig, parasitair, inhalig, kleptomaan, vals en leugenachtig is zich bemoeien, behalve de goeien. Dat is het officiele beleid onder regie van commissaris van de Koningin van Friesland, Arno Brok en het korps van Waddenfonds/subsidiegraaiers rond Programma Rijke Waddenzee. ‘Vitaal en Veerkrachtig’ heet dat. (Resilience) Maar gelukkig zijn er nog goede vissers, zodat we over deze donkere achtergrond toch lichte tinten kunnen schilderen.

Waddenmaffia
Ik zou een heel positief stukje maken, over liefdevol eten, en de lekkerste oesters van Nederland. Maar toch moet deze voorgeschiedenis even van het hart, al was het alleen maar omdat mijn traditionele publiek daarmee vertrouwd is. Maar mijn groeiende leger nieuwe volgers nog niet.

Je kunt wel doen alsof dat niet bestaat, en jezelf dan heel ‘positief’ noemen, maar dan is ‘positief zijn’ het zelfde als Ignorance, onverschilligheid…

Zo kan ik het goede, ware en schone ook overtuigender schilderen, met een donkere achtergrond. Zoals Bob Ross dat ook deed, wanneer hij eens niet met ‘Liquid White’ als achtergrond begon aan zijn landschapjes, maar wanneer hij van donker naar licht ging werken..

Dit weekeinde vergaderde ‘De Groene Draak’ (figuurlijke betekenis, letterlijk onze Vijand) die het Waddengebied wil verminken voor de CO2-zwendel bij Springtij op Terschelling. Lees over die ‘groene’ maffia mijn eerdere artikel.

Er zit niet enig goed mens bij, niet 1. Maar zij hebben de wapens en het geld, dus mag ik niets naars over hen zeggen want dan sturen ze hun politie op mij af en hun rechterlijke macht veroordeelt je dan naar het door hen gewenste oordeel.

Nederland blijkt een failed state, verontrustend corrupt zo ontdek je, wanneer je daar dieper onderzoek naar doet, voorbij de verkooppraatjes in de media en overheidsrapportjes.

Arno Brok is de opvolger van die andere VVD-boef, die als voorzitter van het regiecollege de Waddenoligarchie inrichtte naar organisatiemodel van de 2030 Agenda: lobbyisten voor Corporate BV nemen de regie over, hun lobbyclubs zet je in het bestuur, terwijl je bestaand traditioneel gebruik achterstelt en uitfaseert, zoals familiebedrijven in de visserij.

Le Milieu beschermen
Het kapot maken van de traditionele menselijke verhoudingen, het elimineren van kleinschalig en traditioneel gebruik van de natuur, dat noem je ‘goed voor het milieu’.. Dat kun je dan in de Franse betekenis zien, “le Milieu’, het criminele circuit, de Waddenmaffia van Waddenfondsgraaiers die financieel binnenlopen op de plannen die ze voor zichzelf schrijven.

Dat doe je, overgoten met honderden miljoenen euro’s subsidies om belangenverstrengeling en corruptie- ook wel bekend als ‘verduurzaming’- tot de bestuurlijke norm te maken. Terwijl je zogenaamde ‘wetenschappers’, ambtenarij in dienst van de oligarchie, betaalt om daar het gewenste verhaal bij te verkopen met academische statuur. (‘Waddenacademie’ onder toezicht van VVD-boef Ed Nijpels)

De bestaande natuur verminken naar het ideaal van een met subsidie overgoten herinrichtingsplan, zodat ngo’s (lobbyclubs, stichtingen) en Arcadis binnenlopen, en zodat elders een industrieel project midden in de natuur doorgang kan vinden, dat groene pleistertje plakken op een stinkende wond heet dan ‘natuurontwikkeling’ en ‘natuurcompensatie’.

Ik ben niet boos, maar teleurgesteld
Ik heb daar al veel te veel over geschreven, heb geprocedeerd tot in de Raad van State om die corruptie te agenderen. Het is nu wel eens mooi geweest, al dat agenderen. Het aanschouwen van machtsmisbruik en onrecht, hoe Nederland eigenlijk een failed state is en een roversnest, dat gaf mij sinds 2013 als supporter van de vissers sindsdien een permanente druk op de borst.

Ja dat ik ’s nachts wakker werd, en rechtop in bed moest zitten tot die druk verdween. Zo was ik er met hart en ziel bij betrokken.

Geen ‘siefoet’ (Seefood) voor MSC maar gewoon lekkere vis uit zee
Tussen de mazen van de (lobbyisten voor) Big Government en Big Corporate door handhaven zich nog enkele initiatieven die nog, naar 1 Corinthiers 13 ‘de liefde’ als uitgangspunt hebben. Zoals de Goede Vissers. Wanneer je in het restaurant van ‘Goede Vissers’ Barbara Geertsema en haar man komt, ’t Ailand, ligt het onheil als naderende windhoos in papiervorm al uitgespreid. 

Dat rapport over een ‘vitaal’ en ‘veerkrachtig’ Wad: een zee vol subsidie graaiende haaien.

Maar dan weet je nu dus ongeveer wat er onder wollige termen als ‘vitaal’ en ‘veerkrachtig’ verscholen ligt: de contouren van een maffioos bestuur, dat zich politiek niet laat afrekenen omdat er in Nederland op geen enkele wijze sprake is van een functionerende democratie.

Dus, ik wilde schrijven over lekker eten, over het goede van de zee. Maar eigenlijk kan ik dat niet overtuigend doen, als best geinformeerde Wad-waarnemer die geen deelnemer is.

Je kunt beter zelf eens naar ’t Ailand gaan, het Slow Food visrestaurant van de vissers in Lauwersoog zelf. En daar een pannetje schelpdieren eten, in een etablissement dat alles met een zekere relaxedheid op z’n elfendertigste doet, maar dan wel met topkwaliteit voer rechtstreeks uit de natuur.

Of je neemt een Basiscursus voor Zeeliefhebbers bij Barbara Geertsema en haar man. Natuurlijk heb je altijd zeikerds, andere vissers die hen vast ook het licht in de ogen weer niet gunnen, terwijl ze ook op elkaar kankeren als concullega’s.

Maar als man van verhalen en beelden zie ik wat zij wel hebben, en de mensen bij de PO’s niet: een mooi verhaal waarin ik graag wil geloven. Iets moois, juist omdat er al zoveel donkers is door de oppotting van menselijke slechtheid.

Omgekeerd, hoeven ‘kleinschalige’ vissers niet te geloven dat zij een betere menssoort zijn, vergeleken met grotere bedrijven. ‘Groot’ hoeft niet gelijk aan ‘slecht’ te zijn. Waar het om draait is zelfbeschikking als ondernemer en mens, zonder een totalitaire bureaucratie die op geen enkele wijze afrekenbaar is.

Je hebt ook financieel sterke visserijbedrijven nodig van families. Bijvoorbeeld omdat die kunnen bijdragen aan sociaal-economische weerbaarheid van visserijgemeenschappen. Je moet ook al je investeringen kunnen terugverdienen. Met alleen wat museumbootjes kom je er niet.

Waar zijn de jonge mensen die hen opvolgen
Geertsema en man hebben vooralsnog geen opvolgers, terwijl ze ook de jongsten niet meer zijn. Dus het zou mooi zijn wanneer er meer jonge mensen opstaan die het ondanks al het voorbeschrevene aandurven: tussen de mazen van Big Government en Corporate BV door zwemmen en een voedselbedrijfje opzetten dat 1 Corinthiers 13 als uitgangspunt heeft:

…’maar ik had de liefde niet’…(dan ben je niemand)

Niet alleen voor dat stomme rotgeld, hoewel geld er wel moet zijn omdat de rekeningen door blijven lopen. Wij bestelden hun Oesters al eens via De Streekboer met dat prachtige zeemeermin-logo dat je wel als poster zou willen.

Afke kan ze heerlijk klaarmaken met limoen en nog wat andere van haar wondermiddeltjes.

Dus heb ik Afke mijn eerste tatoeage laten zetten. Die is ontworpen door Claudia Hek, woonachtig op Terschelling. Die roodharige zeemeermin is gemodelleerd naar de stripalbums van Storm, waar zijn vrouw Roodhaar zowel een berelekker wijf is, als een babe dat van zich af kan bijten.

Je kon die stripalbums met een hard piemeltje lezen als puberend jongetje, want de tekenaar wist hoe hij vrouwen moest tekenen. Tussendoor versloegen ze dan samen nog wat draken. Dat is wat ook hier bij de Waddenoligarchie moet gebeuren: de ‘Groene Draak’ verslaan, zodat het goede, ware, en schone de ruimte krijgt die zij verdient.

Kijk de films van Mathilde Jounot, en je snapt wat ik hier beschreef
Voor de goede vissers is het Wad er om even van alle sores af te zijn. Ze varen de natuur in en het glijdt ze van de schouders. Dat is ook de liefde die ik van bevriende boeren ken, beide gepromoveerd veeartsen die juist de koeien, natuur en het boerenwerk tegen alle verdrukking in willen doen.

Omdat het hun Leven is met hoofdletter.

Geen ‘occupation’ , dat Engelse woord voor ‘een baan’, dus eigenlijk ‘een bezetting’, loonslavernij. Maar Vocation, roeping.

De film die cineaste Mathilde Jounot maakte na Oceans, The Voices of the Invisible (over hoe Corporate BV met Big Government en ‘groene’ ngo’s de macht grijpt op zee, uit naam van ‘duurzaam’ en ‘marine protected areas’), vertelt het verhaal van de vissers die met gevoel voor tradities, lokale economie (sociale duurzaamheid) een beter alternatief vormen voor die Groene Draak.

Mathilde Jounot woont in Saint Malo in Bretagne, een machtige vissersplaats aan de oceaan.

Ga vooral ook Mathilde Jounot haar bekroonde films zien, en dan snap je wat ik hier in het begin heb beschreven. Nederland loopt in de pas van internationale krachten en plannen (2030 Agenda), miljardairs die ‘filantroop’ spelen en hun grootbedrijf. Wat je hier ziet gebeuren, het is geen ‘toeval’ of ‘gestuntel’, nee, een strategie.

Zware kost, die je kunt verdunnen met een goed glas bier/wijn. En bestel daar een oestertje bij, dat kan ook via de Streekboer. Uiteindelijk moet je het belangrijkste in je leven niet verwaarlozen:,

• lekker eten en drinken in goed gezelschap en daar de Schepper voor danken. (vrij naar Bijbelboek Prediker)

Neem voor samenwerking met Interessante Tijden als oprecht, geïnformeerd en beeldend geluid over mens & natuur, contact op met mijn PR-manager Afke (0615056548). Interessante Tijden heeft bij geslaagde artikelen een bereik van meer dan tienduizend lezers, artikelen zijn op Facebook duizenden malen gedeeld, we hebben een gemiddeld lezerstal van + 4000 per dag.