Carola Schouten keert de natuurherstel/tuinier-industrie van Arcadis, ngo’s en ecologische adviesbureaus  300 miljoen euro per jaar extra uit, om het bestaande landschap uit naam van stikstof te ‘herstellen’/vernielen. Wat ze daarmee willen doen, kun je lezen in edities van hun lijfblad ‘De Levende Natuur’. Een blad dat (helaas) ook met haar tijd is meegegaan in oneerlijkheid, halfbakken redeneringen en met technische taal ingeklede beweringen ‘dressed as science’.

Er is door continue bezwering en herhaling van ‘vermesting, verzuring en verdroging’ als ‘oorzaken’ van ‘achteruitgang van DE natuur’ een eigen taalkundige werkelijkheid ontstaan in ecologenland. En daarop casht deze academische industrie nu over de rug van boerenfamilies, die nu onteigend gaan worden uit naam van ‘natuur en stikstof’.

De te nemen maatregelen zijn het doel op zich, en het project heet een succes wanneer alle subsidie is opgemaakt en alle maatregelen zijn uitgevoerd. Dat kun je ook zien in bijvoorbeeld De Alde Feanen waar ze uit naam van ‘stikstof’ alle bomen van enig formaat wegkappen. Vanuit een bijzondere redenering:

• door stikstofovermaat gaat de successie sneller (opvolging plantensoorten en rietmoeras naar bos) dus als we bomen kappen herstellen we ‘de’ natuur

De aanduiding ‘de’ natuur is hier ‘natuur waarvoor subsidie beschikbaar is’. Waar geen subsidie voor is, dat heet geen natuur.

Er is immers niet een eenduidige relatie tussen ‘natuur’ en een chemische indicator als ‘stikstof’, zoals ik al beschreef in mijn tienduizenden malen gelezen artikel ‘stikstof hartstikke goed voor de natuur’. Van nature is Nederland juist een rivierdelta met voedsel en stikstofrijke grond. Dankzij een voedselrijke bodem spuiten planten en bomen daar de grond uit.

De historie van natuurbescherming in Nederland maakt echter, dat we arme gronden (zandgrond) en uitgeboerde veenterreintjes (blauwgraslanden, trilvenen) en hoogveen als ‘de’ natuur zijn gaan beschouwen. Omdat dit de plekken waren die nog niet door de landbouw waren geclaimd, want op voedselarme grond ga je niet boeren.

Hier komt ook de verschralings-manie vandaan, door de associatie van ‘de’ (wiens) natuur met schrale gebiedjes op arme gronden. In ‘De Levende Natuur’ lees je zelden of nooit een kritische analyse van de eigen uitgangspunten. De eigen paradigma’s en aannames over ‘verlies van biodiversiteit’ zijn diep doorleefde geloofsdogma’s waaraan je niet mag tornen.

Toch is er ook hoop. In De Levende Natuur jaargang 121- nummer 4 lees ik het artikel ‘Leve de Rivierrombout’ waarin Sander Turnhout van de NGO SoortenNL een voor ecologen bijzonder rationeel artikel schrijft. Dat doet hij op basis van zijn proefschrift ‘Following the River Clubtail Around’…

De rivierrombout is een soort libelle waarvan ecologen geloofden dat die was uitgestorven en hier nooit terug kon keren.

Maar bij toeval werd een larve in de jaren ’90 teruggevonden in het koelwater van een energiecentrale in Nijmegen. Toen gingen ecologen er meer op letten, en plots bleek het dat die libelle overal in alle rivieren gewoon nog leefde. Zijn punt: natuur die niet ‘gemeten’ is wordt niet beschermd, daar wordt geen beleid op gemaakt.

Maar naast ‘meten’ moet je ook weten wat je meet. Dat roep ik nu al jaren. Naar mij luisteren die ecologen natuurlijk niet. Maar naar Turnhout misschien wel, voor zover zijn analyse hun baantjes niet in gevaar brengt.

Wat is ‘natuurherstel’ eigenlijk? Het herstel van de ene soortgroep kan de andere soortgroep immers benadelen… Volgens Turnhout is het sturen op een (chemische)indicator bij beleid (denk aan ‘stikstof) het misbruik van die indicator. Bijvoorbeeld: je zorgt voor verarming van de voedselrijkdom in een gebied, dus je stuurt op stikstof of ‘verzuring’ maar je kijkt vervolgens niet of er ook daadwerkelijk soorten profiteerden, de maatregelen werden het doel op zich.

En het beleid is een succes als alle geld is uitgegeven.