Mede door de dankzij ondergetekende zijn werk (2015) veroorzaakte discussie over ‘Sjoemelnatuur‘ stelde het Planbureau voor de Leefomgeving een ‘Chief Scientist’ aan (Bas Arts), die de kwaliteit van PBL-publicaties moet bewaken.

Maar de in Sjoemelnatuur gefileerde Mean Species Abundance (MSA)-indicator van (het door het Ministerie van Buitenlandse Zaken gesponsorde) GLOBIO3 en de geclaimde ’15 % resterende biodiversiteit’ wordt nog steeds voor publieksvoorlichting gebruikt door PBL.

Het toont andermaal de lage waarheidsstandaarden bij ecologen die aan de basis staan van Nederlands en Europees natuurbeleid, want zowel de OECD als UNEP gebruiken de MSA. 

MSA, een lege huls die exactheid veinzen moet
Je kunt het nog steeds op de webzijde van PBL/CLO lezen, toen ze na mijn publicatie hun eigen presentatie rond de MSA aanpasten. De gehele redenering die je nog steeds op de CLO-website leest is een klassiek geval van ‘bullshit’, een gebrek aan achting voor waarheid zoals ik bij mijn Cursus Bullshitdetectie demonstreer:

De MSA-indicator is met name geschikt (…) voor het beschrijven van veranderingen over langere perioden en het vergelijken van verschillende ruimtelijke eenheden. Omdat wordt uitgegaan van natuurlijkheid (….) als referentie kan de MSA van Nederland vergeleken worden met de toestand in andere delen van de wereld.

Op wereldschaal wordt de MSA geschat op circa 70% in het jaar 2010. In Europa als geheel resteert minder dan de helft. In Nederland bedraagt deze circa 15%. Dit relatief lage percentage is het gecombineerde resultaat van een historisch verlies aan natuurareaal en de kwaliteit van de resterende natuurgebieden. Daarnaast is de natuurkwaliteit van het landelijk gebied afgenomen door landbouwintensivering en verstedelijking. Ter vergelijking, rond 1900 resteerde nog ruim 40%.

‘Biodiversiteit’ is bij MSA niets anders dan een lege huls. Daarbij is ‘landgebruiksverandering sinds 1700’ uit het HYDE-landgebruikmodel van Klein Goldewijk (2001) gelijk aan ‘biodiversiteitsverlies’. Alle gedoe over ‘milieu-indicatoren’ die verwerkt zouden zijn om tot die uitkomsten te komen als ‘Nederland scoort het laagste in heel Europa’ (85% ‘verlies’) zijn niets dan kleren van de naakte keizer die ‘oppervlakte officieel natuur en bos op papier = biodiversiteit’ heet.

In Nederland is die 15% ook in geen enkel opzicht indicator voor ‘natuurlijkheid’.

De natuurlijke situatie voor Nederland is (oer)bos, moerasbos. Alleen de 1% van het bosoppervlak dat bosreservaat werd eind jaren ’80 zou onder die definitie vallen. De natuurlijkheid van het Nederlands landoppervlak is NUL, nihil. Maar er zij wel vele natuurwaarden. ‘Natuurlijkheid’ is dus geen bruikbaar begrip.

Biodiversiteit als ‘oppervlakte-percentage’
Ze moeten de simpele aanname onder MSA verhullen: biodiversiteit is oppervlakte ‘officiele natuur en bos’ bij PBL. Dat zal handig zijn, wanneer je voor de Green Deal beleidsdoelen formuleert met percentages landgebruik die ‘natuur’ op papier moeten heten.

Maar in de praktijk zijn ze nietszeggend over wat daar daadwerkelijk leeft. Geen wonder dat juist de OECD zo gretig de MSA heeft gebruikt (2014), Het European Environment Agency en ook de UNEP. Die hebben politieke interesse maar niet beslist biologische interesse.

Met de MSA als ‘wetenschappelijke onderbouwing’ kun je uit naam van ‘biodiversity/CO2- offsetting’ ook ieder groen vlakje/biodingetje uitruilen, los van de vraag welke natuurwaarden je verliest of wint. Zoals wanneer je bijvoorbeeld bos kapt voor windturbines (Robbenoordbos) om 85 jaar oud beukenloofbos te ‘compenseren’ door elders een akker met jonge boompjes te beplanten. Groen is groen.

Ook de Triodosbank wil de MSA voor biodiversity offsetting gebruiken. En het begrip True Cost of Food van de UNEP, overgenomen door Wiebe Draijer’s Rabobank is op dergelijk rekenwerk gebaseerd. Maar hoe technisch en nobel het ook lijkt, bedrog is bedrog.

De naam van de MSA wekt de suggestie, dat er daadwerkelijk naar soortenverlies is gekeken. De figuren die het PBL publiceert wekken ook die suggestie. De ‘Globio database’ met 312 studies moet de suggestie wekken dat de MSA door een vracht literatuur is onderbouwd. Maar die studies zijn in het geheel niet relevant voor de MSA-uitkomsten, zo blijkt wanneer je die publicaties doorneemt voor bijvoorbeeld de Nederlandse situatie.

Het zijn ‘kleren van de keizer’ MSA.

En die ‘kwaliteit’ uit MSA is een aanname, bewering, geen kwantitatief begrip. De ‘achteruitgang’ naar 15 procent fabriceerde het PBL door van rekenmethode te wisselen, door MSA anders te berekenen van 1900-1950 dan vanaf 1990. (toen gebruikten ze een samenraapsel van soortdata)

En daar komen ze mee weg.

Ecologie kent geen zelfreinigend vermogen
Het NIOO in Wageningen besprak Sjoemelnatuur nog, zo hoorde ik van Steven de Bie. Maar 1 van zijn en Louise de Vet hun pupillen, stelde dat ze vooral vonden dat ze het zo jammer vonden, want die 15% was zo’n mooi bruikbaar getal. Typerender kon je het gebrek aan ieder zelfreinigend vermogen bij de beleidecologie niet typeren. Ze vinden iets ‘wetenschap’ als het maar in hun ideologie en politieke straatje past. Met name Louise Vet is daarbij een voorbeeld in negatieve zin.

Niemand in ecologenland, ook de hoogleraar Natural Capital Koos Biesmeijer was niet geinteresseerd in de fundamenteel foute aannames.

Wanneer we de evaluatie van de ‘chief scientist’ Bas Arts lezen over kwaliteitsverbetering bij PBL, hoe hij zijn eigen functie wil invullen van 2019 tot 2023 vinden we ook nergens de bekentenis, dat hier van wetenschappelijk wangedrag sprake is, waar de vier hoofdzonden van pseudowetenschap zijn bedreven.

1. gerotzooi met ijkpunten
2. rotzooidata er in, rotzooidata er uit
3. valse concreetheid, je presenteert een papieren/statistisch artefact als iets dat ‘echt bestaat’ in de natuur
4. kersen plukken, MSA kan dankzij de aanname van ‘oorspronkelijke natuur’ die zou bestaan alleen achteruitgang meten, geen turnover (verandering)

Dat ze degelijke ‘good cause fallacy’ toestaan en toedekken, is uit politieke en commerciele beweegredenen (hun academische baantjes) te verdedigen.

Je kunt met technische taal en gepraat over ‘onzekerheden’ doen alsof je toch wetenschap bedrijft. Dat is ook wat Klein Goldewijk en het PBL zelf doen. Dan zeg je dat MSA ‘niet alle aspecten van biodiversiteit’ dekt, maar daar gaat de discussie geheel niet om die ik aan wilde wakkeren. Dan lees je:

MSA is also similar to the Living Planet Index (Loh and others 2005), which compares changes in populations to a 1970 baseline, rather than to primary vegetation. It should be emphasized that MSA does not completely cover the complex biodiversity concept, and complementary indicators should be included, when used in extensive biodiversity assessments (Faith and others 2008).

The output of GLOBIO is expressed here as MSA, an indicator of naturalness or biodiversity intactness. It is defined as the mean abundance of original species relative to their abundance in undisturbed ecosystems. An area with an MSA of 100% means a biodiversity that is similar to the natural situation. An MSA of 0% means a completely destructed ecosystem, with no original species remaining.

Valse aannames zijn het probleem, niet ‘wij zijn niet perfect, het kan altijd beter’
De discussie gaat over de valse aannames als ‘oorspronkelijke natuur’ en ‘original species’: met zulke natuurhistorische vervalsing staat de uitkomst (achteruitgang de wereld staat in brand) automatisch al vast. Daarnaast staat het gesjoemel centraal met rekenmethodes om een gebrek aan exactheid te verhullen.

Sjoemelnatuur ging niet over algemeenheden als ‘de wereld is niet perfect, wij ook niet’.

Deze vier fouten zijn  algemeen bij al die beleidsecologen rond de UNEP (milieutak Verenigde Naties) die net als het PBL de Convention on Biological Diversity van de UNEP in de beleidsmarkt moeten zetten. ‘Biodiversiteit’, een aggregaat (papieren opeenstapeling van aannames over natuur) is samen met de lege huls van Manmade Global Warming de peiler onder de ‘transitie’ die de Agenda 21 van de Verenigde Naties behelst (met Agenda 2030 als tussengrens)

De kern van de Agenda 21 is onteigening: de concentratie van grond en grondstoffen in handen van de rijken en een technocratische elite van globalisten. De boeren en de vissers ervaren dat direct aan den lijve. Nog steeds dien ik de bevindingen uit Sjoemelnatuur wetenschappelijk te publiceren.

Drie jaar geleden alweer diende ik een eerste paper in.

Door een met de PBL sympathiserende reviewer die de materie niet had doorgrond (die verwees naar de webzijde met uitleg van PBl om te stellen dat MSA wel degelijk klopt) werd het toen afgewezen, terwijl een andere reviewer het met wat aanpassingen geschikt vond. met wat revisies leek het mij nog steeds waardevol om een nieuwe gooi te wagen.

Ecologie is een ideologie, geen wetenschap
Uiteindelijk ligt de kern van het gebrek aan wetenschappelijke exactheid in de ecologie aan de ecologie zelf. Mijn suggestie zou zijn om de oude naam ‘natural history’ weer aan te nemen, omdat die in wetenschappelijke zin ook meer met de realiteit overeenstemt. In mijn Meisterwerk ‘Liever dood dan Slaaf’ geef ik alvast een opzet in hoofdstuk 2.

Dat boek is zo eenvoudig geschreven dat ook de pizzabakker van Langweer het in 1 dagje kon lezen. Je kunt het hier bestellen via www.lieverdooddanslaaf.com.

Iedere eenvoudige Fries als ik kan doorgronden wat de kern is, namelijk dat zowel ‘klimaatverandering’ als ‘biodiversiteit’ lege papieren hulzen zijn, leunend op een vals ijkpunt. Bij beide concepten wordt automatisch verondersteld dat ‘verandering’ met (veronderstelde) menselijke component het zelfde is als ‘achteruitgang’, omdat je als ijkpunt ‘het paradijs voor de zondeval’ (‘oorspronkelijk’) neemt.

Dat er ‘oorspronkelijke’ natuur zou bestaan. Terwijl ‘oorspronkelijk’ een religieus concept is, geen natuurwetenschap. Immers, moeten we ook alle 500 boomsoorten waaronder de Sequoia die door de IJstijden uit Europa verdwenen weer herintroduceren? Moet de mammoet weer tot leven gewekt?

Meer is het niet. ‘Ongestoorde’ natuur bestaat alleen als je dood bent. (zie voor verdieping ook ‘Stabiele Ungleichgewichte van Josef Reichholf, en ‘Into the Cool’ van Erik D. Schneider) De hoofdreden waarom ‘ecologie’ zo belangrijk werd sinds de jaren ’70 is van politieke aard.

Zonder wetenschap met lage waarheidsstandaarden zou de UNEP-politiek van groen globalisme geen grond hebben om op te staan.

Een eindeloze rij rapporten en academische publicaties, technische concepten, rekenmodellen is voor die 2030 Agenda als klerenwinkel rond die naakte keizer gebouwd. Maar de klimaatkeizer en biodiversiteitkeizer zijn naakt. Ze hebben niets om het lijf, behalve vele omstanders die roepen hoe mooi en belangrijk de keizer er bij loopt.

En de realiteit om ons heen natuurlijk; de aanhoudende vernietiging van de klassieke cultuur en de Europese natuur die door die cultuur gefaciliteerd werd. Enkel voor dat stomme rotgeld, dat banken uit het niets mogen printen en met rente uitlenen om de productiemaatschappij aan te jagen.

Het instellen van een tirannie van groene intenties (2030 Agenda, SDG-doelen) zal hierbij enkel averechts werken. Die boodschap is echter onwelkom, want alle baantjes zijn gebouwd rond de boodschap die de UNEP nu 50 jaar verkoopt.