Mensen lijken op wolven, zo stelt het succesboek ‘De Wijsheid van Wolven’ van Duits wolvenadvocate Elli Radinger met ondertitel ‘hoe ze denken, leidinggeven en voor elkaar zorgen.’ Dus kunnen mensen van wolven leren, alsof het een soort mens ontdaan van franje is, dichter bij zijn ware aard.

Met die insteek schrijf je een succesboek dat in vijftien talen verscheen over deze tot de verbeelding sprekende prachtdieren. Het aanpassingsvermogen van deze intelligente dieren is fenomenaal, zo laat Radinger zien. Daardoor zijn adviezen van ‘deskundigen’ ook vaak achterhaald door de praktijk. Een wolf vindt overal zijn weg omheen.

De wijsheid van wolvendeskundigen
Dat de mens een wolf is voor andere mensen, dat stelde Thomas Hobbes al vier eeuwen terug vast. Homo homini lupus. Dus geen wonder dat ze een favoriet studie-object voor biologen zijn, net als de aapjes van Frans de Waal. Eerder voor ons kanaal Interessante Tijden TV interviewden we ook al de oppositie van Wolven in Nederland, het ‘Wolvenvrouwtje’ Annemieke.

Haar strijd tegen de natureaucratie in Nederland onderschrijven we. Ook moeten wolvenkaken niet gebruikt worden als middel van overheid en milieuclubs om zo aanspraak te maken op andermans grond. Een beheerder die geen wolven wil, moet kunnen besluiten ze van zijn terrein te weren, met geweren.

Eigendomsrecht is belangrijker dan de romantische fantasie van ecologen, ingekleed als ‘de’ wetenschap. Niettemin, wat is het een prachtig dier. Wolven werden begin jaren ’90 vanuit Canada geherintroduceerd in Yellowstone National Park.Vervolgens stortte een leger biologen zich op de wolven, die zich razendsnel vermeerderden en uitbreidden.

Onderzoekers als David Mech meenden zelfs, dat wolven het landschap zouden veranderen. Omdat ze door predatiedruk kuddes edelherten zouden opjagen, die daardoor geen bosjes zouden platknabbelen. Dat werd het begrip ‘Ecology of Fear’. Dat lijkt inmiddels meer The Ecology of Drinking Beer, een borreltafelverhaal dat veel te kort door de bocht ging.

Maar ach…

Je moet als ecoloog een aansprekend verhaal bedenken om onderzoeksgeld te krijgen. Dan heb je een prachtige door de overheid gefinancierde baan, lekker de hele dag het veld in, wie doet je wat… Leek ondergetekende ook wel wat, zo’n carrièreswitch. Zo bouwden de Amerikanen een complete onderzoeksindustrie rond de wolven van Yellowstone, waar ze tot in de einder adviezen over konden geven.

Waren het geen wolven geweest, maar meikevers of pissebedden, dan was dat ze niet gelukt. Een wolf is een machtig mythisch wezen uit de Germaanse Mythologie, dat in symbiose leeft met wolvenvogel de Raaf, de lijkenpikker en aaseter. Denk aan de Fenriswolf uit de Edda, en de twee Raven op de schouder van krijgsheer Odin.

Enter de Duitse wolvenadvocate Elli Radinger.

Van advocate van mensen naar wolven
Radinger gooide haar carrière om als zelfstandig advocate voor mensen. Ze werd een advocaat voor wolven, een toen nog vrij jonge vrouw met Angela Merkel-kapsel die je op de beginbladzijden ziet zoenen met een zesjarige wolvenreu. Die was blij met z’n nieuwe teefje:

Ik was absoluut niet gehard en afstandelijk genoeg om een goede advocaat te zijn. Zo kon en wilde ik de rest van mijn leven niet slijten. Ik wilde eindelijk mijn grote droom waarmaken, en mijn schrijversambitie combineren met mijn fascinatie voor wolven.

En zo kwalificeerde Radinger als wolvendeskundige ook enkel met (blz 13) “een enorme dosis enthousiasme en groot optimisme”, toen ze wilde stagelopen bij Wolf Park in Indiana. Imbo de Alfa-reu van deze omheinde roedel gaf haar een kus van acceptatie, welkom nieuw teefje. Radinger werd verliefd.

Vervolgens bracht ze twintig jaar door met het observeren van wolvenroedels in het veld van Yellowstone National Park. Dat maakt haar meer ‘deskundig’ dan menig wolvendeskundige in Nederland. Ze bouwden velduren op met observaties, ervaring.

Met veel plaatjes, korte hoofdstukjes, persoonlijke beschrijvingen en lage informatiedichtheid schreef ze een typisch vrouwenboek. De link naar de wolf als coach voor mensen, lijkt er bijna door de uitgeverij bij verzonnen. Vanuit het idee dat het anders enkel een natuurboek zou worden, en dat verkoopt minder. Er zijn al zoveel biologische boeken over de wolf.

En zoveel ‘deskundigen’… Mensen als Glenn Lelieveld (Zuigdiervereniging) en de kluit adviseurs rond Wolven in Nederland begonnen slechts met een rondje internet. Ze beten zich vast in wolfdeskundigheid, om als  Eenoog Wolfkoning van de overheid tot in de einder zichzelf aan het werk te helpen.

Met een Wol ven ma na ge ment plan.

Dan krijg je toch direct een slappe en wil je nooit meer de natuur in. Spreekt bij de wolf nu juist niet dat ongetemde aan, terwijl wij door de overheid worden gemuilkorfd? Mensen die de vrije natuur opzoeken, doen dat uit een vrijheidsdrang en zien in de wolf daarvan een symbool.

Bijna niemand is ‘deskundig’ over wolven
Het advies ‘een lastige wolf die overal vee blijft aanvallen, die moet je doodknallen’ zou reuze effectief zijn. Wolven maken elkaar ook af, wanneer de ene de ander in de weg zit. Wanneer je van ‘de wijsheid van moeder natuur’ wilt leren, wat let je. Laat een schatrijke trofeejager het schot plaatsen, doen ze in Slovenië ook. En je kunt er ook nog eens geld voor beuren.

Schiet alleen niet de leidende alfareu en teef, maar het enorme surplus dat ze produceren, de tweedejaars zwervers.

Vreten ze vee op, laat dan Ark Rewilding, het schatrijke Wereldnatuurfonds en het schatrijke Natuurmonumenten de schade betalen. Wie roept dat hij de wolf wil beschermen, betaal dan ook voor de neveneffecten. Problem Solved. Waarom zou je daar publiek geld aan spenderen?

Maar dan zijn hun adviezen niet meer nodig, wanneer je problemen oplost. Dus verzonnen ze ‘wolfwerende hekken’, waar de athletische dieren met gemak overheen sprongen. Ze tuigden met BIJ12 een wolvenbureaucratie op, die nog jaren tot frustraties zal leiden.

Want ‘de’ wolf bestaat niet. Er zijn van deze slimme dieren altijd weer exemplaren die nieuwe strategieën bedenken, die ze op anderen overdragen. Kun je weer overnieuw beginnen.

Oorlogvoering bij wolven
Wolven kennen bij de jacht geen doodsbeet, zoals bij een grote katachtige. Ze verscheuren met zijn allen hun prooi, die ze nog levend opeten. Net als de hyenahonden doen op de Afrikaanse savanne. Hun vermogen tot tactische samenwerking maakt wolven zo succesvol.

Het meest boeiende uit het boek, is de beschrijving hoe wolven tactische keuzes maken.

Wolvenroedels voeren oorlog met elkaar om territorium, en daarbij vallen standaard doden. Dat zijn conflicten die ze dus liever mijden. Dus moeten ze een afweging maken, tussen kans op oorlog en een moeilijker leefgebied met lastiger prooi.

De meest geliefde plekjes zijn valleien vol edelherten. Zo’n prooi is al fors en kan een wolf een gemene tik uitdelen. Laat staan wanneer ze een Eland belagen, die al acht tot tienmaal het lichaamsgewicht van een wolf (zeventig kilo bij een reu) bedraagt.

Zelfs bisons kunnen ze de baas
Liever dan een nieuwe oorlog met concurrerende roedels, koos een verdreven roedel voor een nieuw leefgebied met een opmerkelijke nieuwe prooi: Bisons. Een prooi die meer dan tien maal zwaarder is dan een volwassen reu. Met vervaarlijke horens, waarmee ze een aanvallende wolf zo de lucht in kunnen slingeren.

Toch lukte het de roedel door schade en schande zich te specialiseren in deze enorme en gevaarlijke prooi waar ze nooit eerder op jaagden. Bijvoorbeeld door van het landschap gebruik te maken. Dat ze de bisons in een hinderlaag in de sneeuw konden drijven, waar hij zich minder verweren kan. En dan maar rukken, trekken en vlees afscheuren tot het enorme dier uiteindelijk uren of zelfs dagen later de strijd opgeeft.

Terwijl sommigen op de hoorns werden genomen, en kreupel verder liepen. Ongelofelijk. Wat een brains en cojones, wolven zijn militair strategen. En zo vasthoudend. Niet voor niets noemde Hitler zijn uitvalsbasis aan het Oostfront ‘Der Wolfsschanz’.

Zou de NATO onder Mark Rutler bij haar oorlog tegen Rusland haar hoofdkwartier ook zo noemen?

Mede daarom – de inventiviteit en het aanpassingsvermogen van wolven- kun je  vaak adviezen van ‘deskundigen’ met een zak zout nemen.

Net wanneer je een algemene regel als advies op mensen afvuurt als ‘ze eten alleen vee wanneer blablabla’, dan is er wel weer een wolf die rond die algemene regel een omweg vond. Ze leren razendsnel, en kunnen dus ook vrij snel hun schuwheid voor mensen verliezen. Het zijn bovendien alleseters, die honderden kilometers kunnen rondzwerven, op een dieet van hier een konijntje en daar zelfs een pompoen.

Je kunt ze ‘cultuurvolger’ noemen, maar dekt dat de lading van de wolf?

Het zijn dieren die niet in een doodlopend eind van hun eerdere aanpassingen (evolutie) blijven hangen. Zoals een Reuzenpanda die alleen maar in dat ene bamboebos aan zijn kostje wil komen. Dat een wolf in ons land tussen asfalt en beton zich kan redden, je kunt dat ook als hoopgevend zien. Natura Victor!

Een handje geholpen?
Een wolf die uit Duitsland naar Nederland kwam, stak snelwegen over en zelfs de Rijn. Mogelijk via een brug. Toen Radinger haar boek schreef, huisde deze op een militair oefenterrein tussen Brussel en Antwerpen. Hoewel je niet kunt uitsluiten, dat wolven door mensen een handje zijn geholpen, is menselijke hulp niet nodig voor de snelle verspreiding van wolven.

Ik weet nog van Fins onderzoek, dat een zwervende wolf volgde die liefst elfhonderd kilometer aflegde. De roedels produceren in nieuwe topgebieden wel tien pups per jaar. De eerstejaars assisteren de roedel. In het tweede jaar beginnen de rangordegevechten, als voorbode voor de volwassen jeugd dat ze beter hun eigen stek kunnen zoeken.

Dan zwerven de jonge wolven uit op zoek naar nieuw gebied. Vinden ze daar een partner dan fokken ze als de wolven.

En zo is met de terugkeer van wolven in Nederland het wat saaie aangeharkte bos een stuk spannender geworden. Eerder kon je alleen door een Teek gebeten worden, en verlamd raken door de ziekte van Lyme. Nu kunnen al die tweehalen-éénbetalenjacks met felgele en rode schurende plastic ANWB-kleding – boswandelaars- plots met een nieuwsgierige wolf geconfronteerd worden.

Liever meer wolven dan meer asielzoekers
Dit belooft nog jaren werkgelegenheid voor ‘deskundigen’, een topzware BIJ12-bureaucratie, duizenden dode schapen, koeien en de favoriete pony van je dochtertje. Want iedere kudde waar geen schrikdraad omheen zit, die is de klos. Dan bied je wolven als het ware een snackbar aan. Ook hier lijken wolven net mensen, het gemak dient de wolf.

Hoeveel menselijke slachtoffers van wolven zijn er de afgelopen twintig jaar in Duitsland gevallen? Nul?

Wat kosten wolven in vergelijking tot al die uitkeringtrekkende uitvreters die hun overheid bij miljoenen importeert? Wolven horen in ons land, als symbool van Germaanse mythologie. Je kunt het beter in perspectief zien, en de schaderegeling bij veeroof toegankelijker maken.

Het schijnt dat er zelfs al bij Harlingen op de kale klei wolven zijn gesignaleerd. Ze zwerven door dorpen. Wie weet kan ik er in het bos bij Langweer al 1 zien. Gisteren keek ik al aandachtiger rond, wat zou dat machtig zijn. We pakken de popcorn er bij en gaan de ecologische soap in media volgen die ‘Wildlife Comeback’ heet.

Het risico van wolven dien je kortom in perspectief te zien. De kans dat je door een Noordafrikaanse Kansenparel op Fatbike wordt aangereden, is groter dan dat je door een wolf wordt aangevallen.

Kortom: Liever meer natuur in Nederland en terugkeer van wolven, dan al die miljarden euro’s kostende kansenparels, laat die lekker optiefen. Vijftien miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde was al meer dan zat. Maar een bebost cultuurland waar wolven wonen, daar tekenen we voor!  De Nederlandse natuur is minder saai geworden, nu de Lynx nog.

Die heb ik hier ook liever dan Groen Links… Die moreel verheven communisten zou je liefst afzinken in een container in de Noordzee. Vele malen enger dan de wolf.

Donatie bedrag:

€

Doneren