‘Zelfvertrouwen'(seculier) vernielt, zondenbesef (klassiek) heelt (1)

De seculier nihilistische levensopvatting van de popcultuur in beeld: The Road to Nowhere, Donegal

Al het goede dank je aan jezelf, al het slechte aan anderen die je dan ook van je af moet schudden.  Zo vat ik Ayn Rand, de koningin van het libertarisme even samen het ‘rechtse’ seculiere alternatief voor linkse subsidie-zuigers van D66 of erger. Ik begrijp niet dat zo’n matige denker zo vereerd kan worden.

Ze is gewoon ‘Might is Right’ (blz 1062 van ‘Atlas Shrugged’) van Ragnar Redbeard. Waarbij de ‘strijd om het bestaan’ tot 1 tegenstrever is samengebald die uiteindelijk de ‘wijze les’ levert aan de hoofdpersoon: “Who is John Galt’, die aan het begin nogal knullig geintroduceerd wordt.

Wat een armoedig kutboek en dan zo dik om tot zo’n magere conclusie te komen: Atlas Shrugged: De Joods-Amerikaanse versie van sociaal darwinisme; inspirator van ‘selfmade’-succesgelul. De goeroe van mensen als Alan Greenspan (Federal Reserve) die ons de financiele crisis van 2008 bezorgden met hun amoraliteit.

Ik vind dat best humor, maar ik snap het ook als mensen die wat morbide humor niet delen

Laten we hopen dat ik de essentie van Rand – kijk mij eens geweldig en succesvol zijn- helemaal verkeerd begreep. Dat ze de omkering uit het Evangelie niet begreep; dat een zwakte een sterkte kan zijn, wat zelfs Johan Cruijf begreep.

De Morele chantage van het (seculiere) socialisme die Rand hekelt, om subsidie te zuigen: dat soort vampier-gedrag ga je juist via klassieke ethiek te lijf: niet door je klassieken af te schaffen en geestelijke armoe te omhelzen. (secularisme, atheisme)

Over 1 van die klassieke waarden, Zondenbesef gaat deze serie. Het gebrek daaraan verklaart veel moderne ontwikkelingen in wetenschap, politiek en persoonlijk leven. Waar die dwangmatige zelfprofilering en succes-geleuter een uiting van zijn, uitmondend in de zelfhulp-industrie.

Kung Fu Panda, Mijn Strijd tegen Houterigheid

De deugd van zelf-wantrouwen
Is het geen teken van gezondheid wanneer je jezelf niet zo serieus neemt? Dat je ook doorhebt dat je nergens voor deugt. Ik ben bijvoorbeeld overtuigd racistisch. Dat is iedereen die gewoon waarneemt wat hij ziet, los van de vraag of dat van D66 of erger mag. Want er zijn verschillen en het ene verschil spreekt je meer aan dan het andere.

In de positieve vorm hoeft er niets mis met racisme te zijn: dat je graag bij ‘eigen’ mensen verkeert en daarvoor opkomt. Van de erkenning van verschillen leer je. Van door De Staat en haar linkse media afgedwongen eenheidsworst nivelleer je.

Racisme betekent in zijn negatieve vorm (het sociaal darwinistische), dat je jezelf boven anderen verheft op basis van een nogal beperkte selelectie van eigenschappen, de morele expliciet uitgezonderd. Terwijl iedereen netto even goed/slecht is, sociopathen en mensen van de VVD uitgezonderd dan.

Die zijn gewoon ‘Evil’.

Dus kreeg ik daarom van God weer eens een neger als mentor, 5 jaar geleden.

Even wat bescheidenheid bijbrengen, op dat vlak waar mijn grootste tekorten lagen. En zo is de realiteit dus steeds weer anders, dan wat zich in je geest kan nestelen, wat je van jezelf wilt geloven. Dank F voor wat je me leerde! Conclusie: de witte leugens die je voor je ‘zelfbeeld’ aanpraat kunnen een zwart randje krijgen.

Het steeds op te frissen inzicht dat ik netto niet ‘beter’ ben dan anderen en minder aan mezelf te danken heb dan aan anderen, zelfs mijn eigen leven hebben anderen veroorzaakt: hoe bevrijdend kan dat zijn op zowel persoonlijk als meta-niveau?… Dat is het thema van deze serie.

En de opluchting dat je maar een tijdelijk en sterfelijk verschijnsel bent? Jezelf en anderen niet voor de gek hoeven houden: heerlijk toch? Anders krijg je een leven als gemaskerd bal. Daar leek mij geen bal aan.

Life Sucks

Liegen tegen jezelf: zelfvertrouwen = secularisme
Het leven zuigt, zegt het meest eerlijke bijbelboek Prediker, dus wees dankbaar en eet en drink met je dierbaren. Wie roept dat leven ‘leuk’ moet zijn kun je als De Vijand zien. Iemand waarbij je alert moet blijven dat ie je niet in de rug aanvalt om op je rug klimmend zichzelf te verheffen: zich lavend aan je energie.

Bij de klassieken zie je dat lichtvoetige gehuppel niet.

‘Leuk’ is een te banale term om het ‘aardse tranendal’ te beschrijven, waarin je al je dierbaren verliest. Met aan het eind van die voor sommigen verbazend korte rit het verlies van de meest dierbare reisgenoot; jezelf.

Hoe kun je nu ‘zelfvertrouwen’ hebben als datgene waarin je het meeste moet vertrouwen sterfelijk is, dus drijfzand? Zelfvertrouwen is dus vastigheid zoeken in  drijfzand.

Het betekent dus dat je in je eigen leugens leert geloven, en je van de realiteit afsluit voor de gemoedsrust. Waarop is die gemoedsrust dan gebaseerd?

Zelfvertrouwen

Het populaire gehamer op ‘zelfvertrouwen’ is- zo lijkt mij steeds meer- een erfenis van de plaag die ‘secularisme’ heet, de leugen dat er geen geestelijke grond onder de realiteit zou bestaan, het ongrijpbare maar niettemin reeele. En dat de overheid ‘neutraal’ kan zijn, en ‘de wetenschap’ haar objectieve en neutrale informant.

Daarin herken ik de omkering van de geestelijke wereld-orde waaraan we ook ‘Mensenrechten’ danken. Een morele omkering van de 10 mensenplichten uit de klassieke traditie.

De Hemelse Schop onder je reet vervangen door een slachtoffer-houding met een eisenlijst voor Jezelluf. Zodat de gift van het leven een product werd, waarover je bij de Consumentenbond je klachtenlijst indient.

De tegenpool van zelfvertrouwen- liegen tegen jezelf- is zondenbesef: eerlijk zijn, ook als dat pijnlijk is. Een christelijke term, zo aards als stront, maar onmisbaar voor echte menswording wanneer je geen wandelende leugen wilt zijn.

Een sexy heilige moeder Gods bij de Abdij van West Vleteren

Zonder dat zondenbesef krijg je de huidige plaag aan Links-Menschen, oververtegenwoordigd in de propaganda-industrie (journalistiek) en academie-prostitutie (‘de’ wetenschap). Irritante en arrogante subsidie-zuigers, geestelijk onvolwassen eigengeilers die zo goed in liegen werden dat ze in hun eigen goede intenties geloven.

De Vijand.

Let op, ik zeg hier niet dat je ‘dus’ jezelf als christen moet identificeren, maar wijs op de onderliggende onderkenning in een wereldbeeld, de mentaliteit, motivatie. Ik herken me meer in een mentaliteit van oprechtheid dan de Grrriistenunie. Van de Grrristenunie krijg ik jeuk.

Oprechte Heidenen spreken meer aan, vertegenwoordigers van de klassieke cultuur en iedereen die een geestelijke wereld buiten 3D erkent. De duistere gronden onder het tastbare menselijk bedrijf.

 

Metal gaat over de grootste obsessies van een man, erotiek, geestelijke wereld en de dood: je hebt ook van die maatschappij-protest-herrie: dat is geen echte metal, zoals NGO-christendom ook geen christendom is

Niet voor niets houden Heidenen en ik van zware metalen met melancholie en zoektocht naar de paganistische wortels, van bloed en bodem tot mythologie. De Verbeelding weer op nummer 1 in plaats van de schijnwereld der ‘feiten’.

Die meer extreme en duistere metal kun je als verzet zien tegen het platte secularisme, de steriliteit van de moderniteit. Dat secularisme is de leugen waaronder Nederland lijdt.

Een proefschrift over metal, aangeraden door conservatief historicus Steve Turley

Want het met het christen-badwater geloosde ‘zondenbesef’, dat gemis staat aan de wortel van veel moderniteits-kwalen als de teloorgang van wetenschap. Mensen die oneerlijk zijn tegen zichzelf en anderen, die de sociale status van wetenschap in een seculiere maatschappij misbruiken voor financieel gewin.

De academie-industrie, die door Linksmenschen is overbevolkt: mensen in dienst van de steeds meer totalitaire Staat, die liegen voor subsidie, zoals hieronder, de zeespiegel-overdrijvers van Deltares. Voor 109 miljoen publieke euro per jaar mag Jan Publiek niet twijfelen aan je planeet-reddende intenties.

Dat ie wel de portemonnee blijft trekken, anders roep je dat ie ‘dom’ is, tegen ‘de wetenschap’.

Wie zich afvroeg; waarom krijst Deltares bij het NOS Journaal over ‘de zeespiegelstijging’; dat is omdat ze aan het subsidie-infuus hangen van de Seculiere Leugen-Staat

Zelfhulp voor zelfvertrouwen
En neem dan die andere uitwas van het Westerse secularisme: de ‘zelfhulp’-industrie, wat gewoon betekent dat je hulp nodig hebt (van anderen). Alleen ben je zo oneerlijk tegen jezelf dat je dat niet openlijk erkent. Andere mensen helpen mij continue, van mijn lieve ouwelui tot donateurs en mentoren. Ik ben 1 wandelend hulp-project van mensen die in je willen geloven.

En heb op mijn beurt anderen aan nieuwe carrieres en zelfs de vrouw geholpen. Dat ze hem veel leuker vond dan mij. 🙂 Wat objectief gezien ook zo was. Want er is geen groter aso dan ik met het inlevingsvermogen van een automotor. Ja sorry, ik doe geen enkele poging meer om mijn ‘imago’ te redden.

Ik ben liever echt, bijna als een mongooltje. 🙂

Maar nee. Van de zelfhulp-messias moet je zelfs geloven dat je ‘jezelf’ helpt. Dat zou heroischer en meer flink zijn. Oftewel, je bent als zelfhulper zelfs in je eigen geest ook nog eens bezig op anderen indruk te maken. Meer dan iemand, die openlijk erkent dat ie hulp gebruikt.

Ik Lieg, Hij Loog, Wij Ecologen

Dus mensen werden zo bedreven in liegen tegen zichzelf, dat ze zelfs geloven dat ze ‘zichzelf’ helpen, in plaats van dat ze dat doen op gezag van anderen. Hoe kun je dus op iemand vertrouwen die zo bekwaam is in het liegen: jezelf?

Met taal zeg je alles over de achterliggende overtuiging. Vroeger had je de zeven deugden, kernwaarden als Moed. Iets dat los van ‘jezelluf’ staat.

Dat betekent in het geheel niet ‘geen angst kennen’, maar ‘het vermogen om je over angst heen te zetten’. Jezelf een schop onder de reet kunnen geven. De soldaten die in de Eerste Wereld Oorlog uit hun loopgraven klommen scheten letterlijk in hun broek van angst.

De deugd ‘Moed’ is in de populaire cultuur verlaagd tot Zelluf- Vurtrouwuh, iets dat aan je ego verbonden is.

En zelfvertrouwen is de leugen die moderne mensen van hun belangrijkste deugd berooft, althans vanuit klassiek perspectief: de combinatie van moed en eerlijkheid waartoe zondenbesef aanmoedigt.

Oftewel: zelfvertrouwen is lafheid. Daarover meer in de volgende aflevering, nu eerst lekker op pad en fotograferen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *