Waddeneiland Rømø (DK) via de weg van årgens naar nårgens…

De weg die de Duitsers in 1948 aanlegden naar Rømø, dwars door de Waddenzee

Van het Deense Waddeneiland Rømø tonen we hier beeld van de door de Duitsers in 1948 aangelegde weg dwars door de Waddenzee van vaste land naar eiland. Zoals er naar Ameland ook ooit een dijk lag door het Wad. Een weg die al in de jaren ’20 was aangelegd maar die wegspoelde, dus het zelfde lot beschoren was als de Amelander dijk die door de krachtige stroming werd ondermijnd.

Nu verbindt die weg het eiland met het vaste (Jut)land, en is Rømø de noordelijke uitvalsbasis van Wieringer en Urker garnalenvissers waar ze met busje naartoe kunnen.

Sinds 2014 doen ook de Denen mee met het ‘Waddenzee Werelderfgoed’-circus, waar de Duitsers en Nederlanders sinds 2008 in stapten.Via de ‘Verklaring van Tønder’  (2014) in het nabijgelegen oude toeristenplaatsje formaliseerden ongekozen academici en bureaucraten hun afspraken met elkaar, om het voor zichzelf goed te regelen.

Al is er sinds 1978 al zo’n ‘trilaterale’ overeenkomst tussen Nederland, Duitsland en Denemarken. Het moest 40 jaar later na een buffet op publieke kosten in een luxe hotel allemaal nog een stukje trilateraler in Tønder. Nieuwe generatie academische rupsjenooitgenoeg, nieuwe kansen 🙂

Tonder, een dood openluchtmuseum dat ’s zomers opleeft door toerisme maar alle economische dragers zijn verder ge-elimineerd

Trilateraal subsidie harken in Tonder
De meeste ‘internationale’ afspraken via conferenties hebben vooralsnog 1 consequentie; dat de lokale bevolking minder te zeggen krijgt over het eigen leefgebied. En ongevraagde buitenstaanders die zich ‘deskundige’ noemen krijgen meer te zeggen, verenigd in wat ik De Waddenoligarchie noem; de onheilige drie-eenheid van academici, ambtenarij en private voorkeurspartijen als milieuclubs.

Zoals de gesjeesde PvdA-bestuurder Co Verdaas, die in 2014 plots een baantje kreeg als Triteral Wadden Sea-coordinator tot 2018. Zo stelden ze de Tirannie van Goede Intenties in, met ‘Swimways’-conferenties om ‘iets’ te doen met de vissen in de Waddenzee en ‘Flyways’ voor de vogels en vooral hun reislustige vogelonderzoekers.

Eenmaal uitgeluld en gedeclareerd, kreeg Verdaas nu een baantje bij Waterschap Rivierenland. Dat is de bureaucratische Waterhoofd-entiteit die kreeftvisser Andre Blokland met hartkwalen het ziekenhuis in treiterde. En zo houdt ’t circuit van kartelpolitici en hun vriendjes ter linkse academie zichzelf aan het werk, parasiterend op de productieve sector.

Het object ‘zelfhaat’ van een Deense nihilist in Tonder, althans, zo zou uw Rechtse Hippie die metalen materiaalverspilling noemen.

Die beloftenindustrie van ambtenarij en academici trekt subsidies aan met modieus geOH over ‘klimaatadaptatie’, ‘duurzame energie’ (windmolens in de Waddenzee) en ‘duurzame’ visserij.  Dat laatste is de zelfde visserij, maar dan met meer papierwerk en onkosten er tussen. Met die subsidies produceren ze…rapporten en conferenties over klimaatadaptatie en duurzame visserij.

En verder veel vergaderingen, marketing-campagnes en folderrotzooi, zoals bij ons via de publiek-private hybride ‘Programma Rijke Waddenzee’.

Er komen overal bordjes met beloften te hangen, folders met Harry Potter-tovertaal, en veel meer krijgt de doorsnee-bewoner niet te zien. Moderne kunst – zoals die in het park van Tonder uitgestald stond- die geeft uiting aan de zelfde mentaliteit waarmee ook het academische baantjescircuit haar rapporten produceert over betekenisloze kretologie als ‘duurzaamheid’.

Duurzaamheid is net als ‘moderne kunst’; wat de gek er voor betekenis aan geeft, zolang er ambtenaren zijn die subsidie strooien.

Na 5 jaar Tonder-verklaring zie je vooral veel bordjes en dat is het voornaamste visuele resultaat; een bordje met rotganzen

Ook in Denemarken is Rechts onstuitbaar
Die praktijk houdt dus vooral in dat het leven voor gewone mensen duurder wordt, net als in de rest van het land. Terwijl hun gemeenschappen tot plattelandsmusea verworden, die buiten toerisme geen duurzaam-economische dragers hebben.

Lasten voor doorsnee-burgers verzwaren, omdat het resterende productieve deel van de maatschappij de salarissen moet ophoesten van al die academici en hun subsidies. Geen wonder dat de FvD gisteren verpletterend de provinciale verkiezingen won. Mensen zijn het zat gekoeioneerd te worden door die parasitaire klasse die privaat gewin op publieke kosten nastreeft ( = ‘duurzaamheid’).

In Denemarken wonnen rechtse partijen ook al verpletterend, zodat ze daar het mallotige immigratiebeleid stopten. Dat je nog meer werkelozen importeert, maar dan uit Roetmoppiestan en Jihaderije.

Van hun windturbinekoorts zijn ze ook al genezen, de Denen, dankzij de wet van remmende voorsprong. Ze kwamen er ook achter dat ‘duurzaam’ vooral erg duur is, bedoeld om het overschot aan academische talentlozen aan baantjes te helpen.

Rotganseiland Wieringen, de kerk van Westerland; op Waddeneiland Sylt is ook een dorpje Westerland

De Denen in Jutland moesten wel 40 procent of meer van die wiebelstroom uit wisselvallige wind ‘dumpen’.

Want de wind waait bijvoorbeeld hard op momenten (’s nachts, weekeinden), dat er op de stroommarkt geen enkele vraag is naar die wiebelstroom. Alsof een bakker extra brood bakt, terwijl al zijn klanten op vakantie zijn. De duurzame bakker is er zo 1. En zijn al zijn klanten weer terug, dan blijkt het brood plots op. (windstil) Al het verschimmelde brood weg gegooid, en geen zin meer om te bakken.

Het zal wel door een ingeniør van het Deense Grøen Links bedacht zijn, windenergie. 🙂 Zo’n liberaal met vals zelfbeeld en een hekel aan gewone mensen. Dan kom je met achterhaalde en failliete technologie aanzetten, die bovendien ook nog je weidse landschap door de molen haalt.

Rond Rømø zie je ze alvast niet, die nerveus malende ondingen. Pas wanneer je het klimaatgekke Duitsland binnenkomt staan ze plots bij honderden.

Op weg naar Romo

Havneby is niet langer ‘Grafneby’
Romo is de uitvalsbasis voor veel Nederlandse garnalenvissers, dankzij de weg die er vanaf het vasteland ligt.

Dan kunnen ze na een weekje vissen van de boot af bij havenplaats Havneby, door vissers ‘Grafneby’ genoemd omdat het er 15 jaar terug een dooie boel was. En omdat je eenmaal uitgevist wel klaar voor een biertje bent. Vervolgens rij je dan naar huis, om bij terugkeer weer per schip zuidelijk af te zakken langs Sylt en Amrum naar bijvoorbeeld Cuxhaven of Hooksiel.

Toen uw Rechtse Hippie een week leerling-garnalenvisser was voer hij ook langs die eilanden. De beste visgronden zijn de ondiepe banken, waar nu ook grote windfarms verschijnen, met name rond Helgoland verderop in de Noordzee.

Ze hebben eigen bier met duindoorn-aroma. Prima spul, na een week vissen ben je daar wel aan toe

Daar krijgen garnalenvissers nu vaak vogelveertjes in de netten. Het kan zijn dat trekvogels door de knipperlichten op zee aangetrokken worden en vervolgens in de parken in grote hoeveelheden sneuvelen. Maar omdat overheden geen onderzoeksubsidie geven om die observatie door academici op te laten schrijven, is dat niet ‘wetenschappelijk’ bevestigd.

Het kan dus wel waar zijn, maar er is geen financieel belang bij bevestiging van die waarneming van vissers. Ook bij zogenaamde ‘wetenschappers’, vooral bij ecologen, draait alles uitsluitend en alleen om geld en politiek. Daarnaast is het op zee ook bijzonder lastig te bevestigen, of een vogel nu door windturbines gedood is.

De Romo-weg doorgetrokken naar het strand

De weg die de Duitsers in 1948 aanlegden, hij loopt door tot aan het strand. Op Deense stranden mag je lekker crossen met je auto, ze zijn daar wat meer onbekommerd in. Zoals de Denen ook geen ‘zeehondenopvang’ kennen, die meppen ze gewoon død. De zwarte zee-eend waarvoor in Nederland complete visgebieden op slot werden gezet, die is hier gewoon jachtwild.

Of hij was dat tot recent nog.

Bron Karsten Laursen et al 2016: de gehele NZ-kust van Romo mogen eiders bejaagd

Net als de eidereend, de eend die vernoemd is naar het iets zuidelijker gelegen Eider-estuarium. In de hoogtijdagen van de eidereend in de fosfaatrijke jaren ’70-’80 knalden Deense jagers vele tienduizenden eidereenden dood per jaar. Vanaf de jaren ’80 klaagden Deense jagers dat ze steeds minder afschoten.

Sinds 1992 is pas een groot deel van het Deense Wad ook afgesloten voor Eider-jacht, maar nog steeds bejagen Denen ze uit motorboten van oktober tot februari. (zie Karsten Laursen et al 2016)

Eider, zonder eend, die is er afgekloven

De Deense bioloog Tomas Kjaer Christensen (Universiteit Aarhus) schreef over het hoe en waarom van die eidereend zijn opkomst en neergang in 2008 nog zijn proefschrift. Voor een eend die de Denen dus bij bosjes doodknalden (en de scholekster), moest bij ons de hele Mosselsector vanaf 2008 in een ‘Transitie’ naar ‘duurzaamheid’.

Dat ze geen jonge mosseltjes meer van de bodem mogen vissen, maar dat mosselzaad met arbeidsintensieve hangcultures moeten opkweken. Zoals de Zeeuwse mosselvisser Cees Otte het stelde moesten ze de ‘mossel-Ferrari voor een mosselfiets’ inruilen. Tonnen euro’s extra investeren om daarna minder te kunnen verdienen.

Typisch ‘duurzaamheid’ kortom.

Bij ons bezoek waaide het een krachtje 8 a 9, dus werd er niet gevist. Met stevige hagel en hoosbuien waaiden de depressies over het eiland, waarna de lucht weer was schoongeveegd.

De kerk van het eiland leverde alvast 1 van de mooiste ‘Gedenk uw Sterfelijkheid’ Gothic-plaatjes op die uw Rechtse Hippie in afgelopen maanden kon maken.

Het naastgelegen gebouw is een brandweerloods.

Naast het ‘Kommandeur’-hotel met recreatiepark gelegen ligt de Waddenkant. Die Wadkant heeft op het Deense eiland geen zeedijk, maar loopt vloeiend in het land over. Er is dus minder dynamiek, en dus vind je rond Rømø ook zeegrasvelden (Zostera noltii) met schelpenbanken. Als dit dan dat fameuze zeegras is, het leek ook wel riet dat door teveel zout water slechts grasje bleef.

Ze zijn dan ook familie van elkaar, en hebben een zelfde wortelnetwerk.

Een typisch Deens bøngeløpårk

Zeegras is een bloeiende vaatplant, met bloempjes en zaden, die zich voor het leven in de getijdenzone aanpaste. Voor die aangepaste leefwijze verloren ze de Stomata, de huidmondjes waar normaliter de vaatplanten door in- (CO2) en uit (O2) ademen. Zeegras houdt hele Groninger onderzoeksgroepen aan de subsidie, die haalden in 2016 de voorkant van de Donald Duck der wetenschap: Nature.

Omdat ze met nog tientallen andere onderzoeksgroepen het genoom (DNA-codes) van zeegras (Zostera marina) ontrafelden, en vervolgens iets geks over CO2 en het klimaat riepen. De religie van globalisten waarvan Neetjur het agitprop-blaadje is. Meer dan de helft van wat in Neetjur verschijnt blijkt 5 jaar later onwaar te zijn.

Garnalenkoning Klaas Puul (Volendam) heeft in het havenplaatsje Havneby een garnalendependance. Zijn logo prijkt nu nog op loodsen die door de Zoutkampers van de Roussant zijn overgenomen. Je verwachtte er 2 zelfmoordenaars en een gehangene in een oude visserijloods.

Maar het havenplaatsje, dat de Nederlandse vissers wel ‘Grafneby’ noemen- bleek nog best levendig te zijn, gevuld met een kotter of 20-25.

Vanaf Havneby vertrekt het veer naar het Duitse eiland Sylt, naar het haventje van List. Daarnaar zal Liesbeth ‘List’ wel vernoemd zijn. De route Rømø-Sylt is een belangrijke vrachtbevoorrading van dit Duitse uitgestrekte barriere-eiland van bijna 40 kilometer lengte. Over Sylt in een volgende aflevering meer.

In het haventje lag een spoelsorteertrommel, waardoor uw Rechtse Hippie dit sfeerbeeld van Havneby kon maken. Met die sorteertrommel scheiden garnalenvissers bijvoorbeeld de zeesterren en eventueel bijgevangen vis van de garnalen.

Er lagen veel Urkers en Wieringers, die er niet waren omdat het te hard waaide om te vissen. En omdat ze onder het eergisteren besproken MSC-ecolabel vissen, net als hun Duitse en sommige Deense collegae. Omdat de vrieshuizen momenteel vol zitten met garnalen, krijgen vissers die onder het MSC-label leveren een urenbeperking opgelegd.

Ze mogen niet meer dan 45 uur per week op zee zijn door kartelafspraken, die je om juridische redenen niet zo mag noemen; maar het zijn dus vangstvolume-afspraken, waarvan de vissers de dupe zijn. Omdat ze zo maar kwalijk een droge boterham binnenvissen

Daar staat tegenover, dat ze afgelopen jaar wel 12 euro voor een kilo garnalen vingen, en stevig binnenliepen.

Hoe dan ook, als je zelfstandige visserijbedrijfjes rond de Waddenzee wilt houden als sociaal-economisch DNA van je regio, dan moet je zelfbeschikking behouden; en die rust op goede inkomsten. Dat je niet een een wrak vaart maar een goed onderhouden bootje, waar ook de volgende generatie mee door kan varen.

In de haven lagen best knappe bootjes, ook die van de Denen, niet van die museum-wrakjes waar veel Duitse garnalenvissers in varen als verkapte hobbyvisser.

En op Romo, daar zijn de vissers alvast geen …:-)

Poseidon is de Deense garnaleninkoper die door kartelafspraken- die we om juridische redenen niet zo mogen noemen- enkel nog garnalen inkoopt van het MSC-monopolie.

De rest van de economie van Romo met haar dik 500 inwoners draait op het toerisme. In de hotels en op de veerpont naar Sylt vind je Kroaten, Roemenen en andere import die de tent draaiend houdt.

Zo in het laagseizoen is het eiland compleet verlaten. Het draaide eeuwen terug op de walvisvaart, waar namen als de “Groenlandstraat’ nog aan herinneren.

Romo beroept zich op het breedste zandstrand van Europa, waar vele garnalenvissers al een strandrace met hun auto’s hielden. Dat schijnt ook al tot gesneuvelde auto’s te hebben geleid. Het is dan ook verleidelijk om even het gas open te gooien, zeker wanneer je in een 4X4 rijdt. Even lekker brrroem brrroem doen, dat doen kleine jongetjes al met speelgoedautootje voordat ze al praten kunnen.

Maar hier kun je dan echt even uitleven.

Trudy de terrier van uw Rechtse Hippie rende even mee.

Vervolgens vertrokken we dan naar Sylt, het 40 kilometer lange barriere-eiland dat bij een stormvloed in 1362 definitief van het vasteland losraakte.



– Deze reportage kwam tot stand dankzij de steun van een gulle donateur. Wilt U meer Natuurlijke Historie in ronkend rechts proza lezen, aarzel niet om een duit in het zakje te doen voor Bier (10 euro) Boeken (25 euro) en Benzine (100 euro of meer) via Stichting MW&B. IBAN NL04INGB 0005526038 ovv Rechtse Hippie.
– Wie 100 euro of meer doneert krijgt het boek ‘Ecomodernisme, het nieuwe denken over groen en groei’ toegestuurd, de rationele ‘Groen zonder Doem-milieufilosofie waar uw Rechtse Hippie de natuurbescherming voor zijn rekening neemt.

2 Replies to “Waddeneiland Rømø (DK) via de weg van årgens naar nårgens…”

  1. Mijn familie is afkomstig van het weggespoelde eiland strand, met de mooie stad Strungholt, ze kwamen met hun scheepjes op oost terschelling terecht, en ze kwamen uit het oosten – fries – aaster, vandaar onze naam, mooi verhaal, beetje triest dat wel, oude linkse hippie van 82, groet

    1. Beste Jenne, hartelijk dank voor je waarde-toevoegende reactie. Je hebt dus als naam de kruising tussen een ‘aak’ en het oosten.

      En ach; het hele leven is tragisch, dus zo ook mijn verhalen. Pessimisme is het ware optimisme, want uit een dal kun je opklimmen. Een pessimist hoeft niet tegen zichzelf te liegen om desondanks nog vrolijk te zijn

      Zo is ‘rechtse hippie’ ook niets meer dan een dialectische gimmick, iets voor de goede verstaander met enige herseninhoud

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *