Tekenkunst als peuter, die hangt nog op een eervolle plaats in de huiskamer
In dit zaterdagse archiefverhaal de column die ik schreef toen mijn eerste neefje werd geboren, mei 2006, getiteld ‘Messias’. Een even ontroerende ervaring als mijn ‘bekering’ tot christen. Je moest er van huilen, zo’n wezentje met miniknuistjes, zo vrij van alle oordeel, nep en cynisme waar ‘de wereld’ zo vol van is. Het is nu al een grote vent met baard in de keel geworden, een slimme techneut en voetballer met Leids accent. De tijd vliegt, koester elke minuut als heilig moment.
De groeten van je oom en tante
Jammerend wrong je jezelf naar buiten als nieuwe wereldburger. Een nieuw mensje, omdat het bijtje met zijn bijenballen het bloemetje wist te vinden.
Van dat al duizenden jaren beproefde bloembijconcept ben je een productje met miniteentjes en grijpende knuistjes. En als je eenmaal oud genoeg bent zal je zelf ook voor bij gaan spelen. Je zult gedrogeerd door alle bloempjes met ronde borstjes zien dat er geen ontkomen aan is.
Maar je bent er kereltje, welkom. Laat me je omhelzen, beschermen en iedereen die je ook maar een van je donsharen wil krenken op middeleeuwse wijze daarvan af houden. Want arm kereltje, de karatetrappen die je in moeder’s buik al oefende zul je hard nodig hebben. En dat is waar je nu, lurkend aan een gevulde tepel nog maar niet aan moet denken.
Arm ventje, je komt straks op school tussen TMF-‘kids‘ die geen ‘kinderen’ meer genoemd worden. Van die door reclame en hiphophebzucht verpeste Jantje Irritantjes die continue op elkaar letten. Waar je meteen ‘loeserrrr’ heet als de groepsdwang slecht uitpakt. Die je als je niet oppast willen beroven van je spontaniteit, die ten koste van jou een hogere plek op de apenrots willen bemachtigen.
Hitlertjes, die als ze je wegen en niet barbaars genoeg bevinden via internet en SMS aan de schandpaal nagelen. De middeleeuwse inquisitie in een digitaal jasje.
Je komt terecht in een Truman Show waar veel nep voor echt wordt versleten en waar leegte wordt aangeprezen als het ultieme. Een virtuele wereld waar mensen hun eigen marketingobject zijn die enkel genotsmaximalisatie nastreven. Vampiers waartegen geen knoflook of kruis is bestand. Waar veel mensen als een acteur continue op de planken staan in de hoop op goede recensies.
Je bent geworpen in een wereld waar dinosaurusethiek doorgaat voor assertiviteit, waar het monster dat het hardste brult gelijk heeft. Je moet dus vechten voor een plaats als je origineel bent, gevoelig en intelligent. Als je kortom geen dier bent maar een echt mens zoals God dat bedoeld heeft.
Messias..
Maar stel dat jij nu verschil gaat maken, een supermensje bent en een nieuwe standaard zet voor kindzijn en later voor volwassenwording. Als jij degene bent die ons het licht doet zien en ons wegleidt uit dit Neanderthal dat Nederland heet. Dan is je geboorte voor mij geen zorg voor je geestelijk welzijn, maar hoop voor een nieuwe tijd waarin nep weer plaatsmaakt voor echtheid.
Het kan ook nu, in 2006 nog steeds een boeiende opdracht zijn om werkelijk mens te worden. Leven hoeft geen B-film te zijn. Ondanks het feit dat in deze wereld Rachel Hazes in een week tijd 50.000 boeken verkoopt over Andre’s wandel van koelkast naar kelder. Een aarde waar gecremeerde mensen hun as in een vuurpijl de lucht in laten schieten en de Da Vinci Code juist dankzij zijn aantoonbare slechtheid een bestseller is.
Waar Sophie Hillebrand bij omroep BNN in mannelijke anussen graaft op zoek naar een eventuele G-spot, ‘omdat het bestaat en ze vindt dat je het moet kunnen laten zien.’ Natuurlijk…
Als het kan moet het kunnen.
Gelukkig kan je dit nog niet lezen, want de lijst met dieptepunten is nog veel langer. Maar dankzij jou willen we ons daar weer tegen verzetten. We zien weer hoop. Daarom, leve mijn eerste neefje. Je bent mijn Messias, mijn hoop dat er dankzij mensjes als jou een toekomst is voor dat barbarenvolk dat de wetenschap onterecht Homo sapiens noemt, de denkende mensachtige.
Je eerste gelovige heb je al.